ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 474 ทางตัน
คริสตัลปรสิตจำนวนมากพุ่งเข้าใส่หานเซิ่นและจีเหยียนหรัน ทำให้พวกเขา 2 คนถึงกับตัวสั่น
"วิ่ง!" หานเซิ่นจับมือจีเหยียนหรัน และเริ่มออกวิ่งโดยไม่ลังเล ถึงคริสตัลปรสิตจะถูกทำลายได้ง่าย แต่พวกมันก็มีมากเกินไป ทำให้หานเซิ่นไม่กล้าที่จะเสี่ยงเข้าไปทำลายพวกมัน เพราะถ้าพวกมันสามารถฝังเข้าไปในร่างกายของพวกเขาได้ พวกเขาจะถูกมันควบคุมทันที
พวกเขาวิ่งหนีออกจากห้องสมบัติอย่างรวดเร็ว และวิ่งหนีเข้าไปในอุโมงค์ที่มีความสูงกว่าพวกเขาเพียงเล็กน้อย คริสตัลสีชมพูจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังไล่ตามพวกเขามาเหมือนกับคลื่นทะเล เมื่อหันหลังไปดู พวกเขาแทบมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากคริสตัลสีชมพู
"บ้าเอ้ย! คริสตัลปรสิตพวกนี้มาจากไหน? ตอนแรกที่พวกเราเข้ามา ยังไม่เห็นพวกมันเลยนิ?" หานเซิ่นรู้สึกว่าพวกเขากำลังเข้าตาจน ตอนนี้พวกเขาอยู่ใจกลางของโบราณสถาน ถ้าเกิดวิ่งไปสุ่มสี่สุ่มห้า พวกเขาอาจจะถูกกับดักได้
แต่กระนั้นเมื่อมองดูคริสตัลปรสิตจำนวนนับไม่ถ้วนที่กำลังไล่ตามมา หานเซิ่นก็รู้ว่าพวกเขาจะตายแน่นอนถ้าหยุดวิ่ง ดังนั้นหานเซิ่นจึงต้องวิ่งต่อไป
โชคดีที่หมาป่าหิมะกำลังวิ่งนำหน้าพวกเขาอยู่ อย่างน้อยมันก็น่าจะทำให้พวกเขารอดจากกับดักได้
ตูม!
หมาป่าหิมะที่กำลังวิ่งนำหน้าพวกเขาถูกตัดขาดครึ่งทันทีโดยลำแสง มันล้มลงบนพื้น จากนั้นก็สลายไป
"รูบิค!" หานเซิ่นเห็นรูบิคสีทองขนาด 12x12 อยู่ตรงทางแยกข้างหน้า ทำให้เขาหน้าซีด
"ทางนี้" จีเหยียนหรันวิ่งออกไปทางด้านข้าง และหานเซิ่นก็รีบตามเธอไป
อย่างไรก็ตามคริสตัลปรสิตและรูบิคก็ยังไม่หยุดตามพวกเขา
จีเหยียนหรันและหานเซิ่นวิ่งหนี พวกเขาเลี้ยวไปเลี้ยวมาเมื่อเจอทางแยก และในที่สุดพวกเขาก็มาเจอทางตัน ไม่มีที่ให้พวกเขาหนีอีกแล้ว
"เวร!" หานเซิ่นรู้ว่ามันถึงเวลาที่เขาจะต้องสู้ตายเพื่อเอาชีวิตรอดแล้ว เขาชักปืนเลเซอร์ออกมา และยิงไปที่คริสตัลที่ตามมาอย่างบ้าคลั่ง จีเหยียนหรันเองก็ทำแบบเดียวกัน แต่กระนั้นปืนเลเซอร์ก็ไม่ได้มีประโยชน์มาก ถึงพวกเขาจะทำลายคริสตัลไปได้บ้าง พวกมันก็ยังพุ่งเข้ามาไม่จบไม่สิ้น
ไม่นานคริสตัลกลุ่มใหญ่ก็มาถึงจุดที่พวกเขาอยู่ และพยายามจะพุ่งเข้ามาสัมผัสร่างกายของพวกเขา
หานเซิ่นกัดฟันและขว้างระเบิดออกไป ก่อนที่เขาจะเอาตัวไปบังจีเหยียนหรันเอาไว้ คริสตัลจำนวนมากถูกทำลายด้วยแรงระเบิด
แต่กระนั้นระเบิดที่หานเซิ่นใช้เป็นระเบิดธรรมดา ทำให้กำแพงและพื้นที่ทำจากคริสตัลมันขยายตัวอย่างรวดเร็วเหมือนกับถุงลมนิรภัย ในชั่วพริบตาอุโมงค์กว้างๆก็เต็มไปด้วยคริสตัล มันเกือบจะบีบหานเซิ่นและจีเหยียนหรันจนแบน
"ไม่เป็นไรใช่ไหม?" หานเซิ่นพยายามขยับตัว แต่เขาติดอยู่ในคริสตัลที่ขยายตัวจากแรงระเบิด ทำให้เขาขยับตัวได้ยากลำบากมาก แม้แต่จะหันหน้าก็ยังยาก
พวกเขาทั้ง 2 คนติดอยู่ในที่แคบๆ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องยืนกอดกัน เพราะยังไงมันก็ไม่เหลือพื้นที่ให้พวกเขาแล้ว
"ฉันไม่เป็นไร" จีเหยียนหรันตอบด้วยเสียงที่อ่อนแรง แก้มของเธอติดอยู่ที่หน้าอกของหานเซิ่น ร่างกายของเธอแนบติดกับร่างกายของหานเซิ่น
แม้หานเซิ่นจะรู้สึกชอบที่ได้อยู่แบบนี้กับจีเหยียนหรัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา สิ่งสำคัญคือเขาต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ ตอนนี้ในอุโมงค์เต็มไปด้วยคริสตัลขยายตัว ทางเดียวที่เป็นไปได้ก็คือข้างหลังที่เป็นทางตัน ขอแค่พวกเขาทำลายกำแพงได้ พวกเขาก็ยังมีหวังที่จะรอด
แต่ทว่าหานเซิ่นไม่มีอาวุธที่พอจะใช้ได้ เขาจึงต้องใช้วิชากายหยกเปลี่ยนมือของเขาเป็นหยก และชกไปที่กำแพงคริสตัล
ปัง!
หลังจากโดนหมัดของหานเซิ่น กำแพงก็เพียงแค่เป็นรอยบางๆเท่านั้น
"ฉันมีมีดเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ให้ฉันลองหน่อย" จีเหยียนหรันเรียกมีดของเธอออกมา และแทงไปที่กำแพง
แต่กระนั้นเนื่องจากกำแพงมันอยู่ข้างหลังเธอ ทำให้เธอใส่แรงได้ไม่เต็มที่ ยิ่งกว่านั้นเธอพึ่งวิวัฒนาการได้ไม่นาน ดังนั้นระดับความแข็งแกร่งของเธอจึงไม่สูง หลังจากใช้มีดแทงไป 3-4 ครั้ง เธอก็ทำได้แค่ทิ้งรอยขีดข่วนไว้บนกำแพงคริสตัลเท่านั้น
"ฉันจะทำเอง" หานเซิ่นหยุดจีเหยียนหรัน และชกไปที่กำแพงคริสตัลอีกครั้ง
หานเซิ่นฝึกคลื่นหยินหยางจนเชี่ยวชาญแล้ว ด้วยการใช้พลังหยิน มันไม่ยากสำหรับเขาที่จะออกหมัดที่รุนแรง แม้จะมีพื้นที่ให้ขยับน้อย ด้วยการสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย หมัดของหานเซิ่นกระทบกับกำแพงจนเกิดเสียงดัง หลังจากชกไป 10 กว่าหมัด ในที่สุดกำแพงก็เริ่มมีรอยแตก เศษคริสตัลล่วงหล่นไปบนพื้น
หานเซิ่นชกแบบเดิมซ้ำๆไปเป็นร้อยๆครั้ง รอยแตกเริ่มขยายใหญ่ขึ้น และในที่สุดกำแพงก็เกือบจะถูกหมัดของเขาเจาะได้
"ฉันรู้ว่ายังไงพระเจ้าก็ไม่ให้ฉันตายที่นี่" หานเซิ่นดีใจมาก กำแพงคริสตัลเหลือความหนาไม่ถึง 1 นิ้ว
เขาเร่งความเร็วในการออกหมัดใส่กำแพง ในที่สุดกำแพงก็ถูกเจาะจนมีขนาดพอจะให้คนผ่านเข้าไปได้
"ค่อยๆหมุนตัว และออกไปตามรู" หานเซิ่นจ้องมองที่รู เขาเห็นว่ามันเป็นห้องกว้าง และดูไม่น่าจะมีอะไรอยู่
เพราะถ้ามันมีอะไรอยู่ข้างใน มันก็น่าจะตอบสนองอะไรบ้าง เมื่อได้ยินเสียงหานเซิ่นชกกำแพงรัวๆ
จีเหยียนหรันค่อยๆหมุนตัว แต่ทว่าหลังจากที่เธอมองเข้าไปในรู ตาของเธอก็แดงขึ้นมาทันที เธอร้องไห้ "เซิ่น..."
เสียงเธอเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ ตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอรีบจับมือของหานเซิ่น
คริสตัลบริเวณใกล้ๆรูเต็มไปด้วยเลือดของหานเซิ่น ซึ่งมันทำให้เธอตกใจมาก เธอพบว่ามือของหานเซิ่นแทบจะแหลก
การทำลายกำแพงคริสตัลด้วยมือเปล่าเป็นเรื่องที่ยากมาก ถึงเขาจะสำเร็จวิชากายหยกขั้นแรกแล้วก็ตาม กระดูกมือของเขาแทบจะแหลกละเอียด แต่กระนั้นเขาก็ยังกัดฟัน และไม่ยอมส่งเสียงออกมา จีเหยียนหรันเลยไม่รู้ตัวจนกระทั่งตอนนี้
ขณะที่จับมือของหานเซิ่น จีเหยียนหรันไม่พูดอะไรไม่ออก เธอเอาแต่ร้องไห้
"ไม่ต้องห่วง บาดเจ็บแค่นี้เล็กน้อย กระดูกของฉันแข็งยิ่งกว่าเหล็ก เราไปต่อกันเถอะ" หานเซิ่นยิ้ม และรีบเร่งให้จีเหยียนหรันคลานเข้าไปในรู หานเซิ่นตามเธอเข้าไปข้างใน และพวกเขาก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น
ห้องนี้มีขนาดใหญ่มาก ข้างในห้องว่างเปล่า แต่บนเพดานมีคริสตัลสีแดงกำลังลอยอยู่เหมือนกับดาว มันส่องแสงสีแดงชวนแสบตาออกมา
หานเซิ่นจำคริสตัลพวกนี้ได้ดี พวกมันคือคริสตัลเลียนแบบ
ตูม!
เมื่อพวกเขายืนขึ้น พวกคริสตัลสีแดงก็ส่องแสงสีแดงมาที่พวกเขาทันที ไม่นานคริสตัลสีแดงก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นมนุษย์ที่ดูเหมือนจีเหยียนหรันและหานเซิ่น พวกมันลงมาจากบนเพดาน และเริ่มวิ่งตรงมาที่พวกเขาทันที