ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 447 ช็อค
"ถ้าพวกเราไม่เข้ากลุ่ม พวกเราต้องจ่ายเท่าไหร่สำหรับเนื้อของอสูรเกราะน้ำแข็ง?" ชายอายุประมาน 40-50 ถามหานเซิ่น
"ใบอนุญาตระดับ A สำหรับผู้วิวัฒนาการของสถาบันเซนท์" หานเซิ่นตอบ
"อะไรนะ? ใบอนุญาตระดับ A สำหรับผู้วิวัฒนาการแลกกับเนื้ออสูรเกราะน้ำแข็งเนี่ยนะ? ทำไมนายไม่เอามีดมาปล้นพวกเราเลยละ?" ชายที่ถามตะโกนด้วยความโกรธ
คนอื่นๆเริ่มไม่พอใจหานเซิ่นเช่นกัน มีบางคนถึงขึ้นพยายามที่จะแย่งซากมอนสเตอร์บนหลังโกลเด้นโกรวเลอร์
นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ พวกเขาผ่านความยากลำบากมามาก เมื่อเห็นหานเซิ่นนำซากมอนสเตอร์จำนวนมากกลับมา พวกเขาก็ย่อมต้องการมันใจจะขาด ยิ่งหานเซิ่นตั้งราคาที่เหมือนจะขูดรีดก็ยิ่งทำให้พวกเขาไม่พอใจ
โอ้ยย!
หานเซิ่นเคลื่อนไหวทันที และใช้มีดเคิร์สตัดมือใครบางคนที่ปีนโกลเด้นโกรวเลอร์ขึ้นมาขโมยซากมอนสเตอร์
เสียงกรีดร้องของคนที่ถูกตัดมือ ทำให้คนอื่นๆตกตะลึง พวกเขาหยุดเคลื่อนไหว และมองไปที่หานเซิ่น ชายคนที่โดนตัดมือยังคงนอนดิ้นอยู่บนพื้น
"ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตจากฉัน ใครกล้ามาแตะต้องของของฉัน ถ้าเอามือมาจับ ฉันก็จะตัดมือ ถ้าขามาโดน ฉันก็จะตัดขา ถ้าหัวเขามาใกล้ ฉันก็จะตัดหัว" หานเซิ่นพูดอย่างเยือกเย็น ขณะถือมีดเคิร์สวูฟที่เปื้อนเลือด
"บัดซบ ไอ้นี่มันบ้าไปแล้ว มันกล้าใช้ความรุนแรงกับพวกเรา รีบช่วยกันฆ่ามันเร็วเข้า"
"นายมาทำร้ายสหายของพวกเรา นายยังมีความเป็นมนุษย์อยู่อีกหรอ?"
"ฆ่าไอ้เวรนี่ซะ!"
"แกมันเลวจริงๆ!"
แค่ชั่วพริบตา หานเซิ่นก็กลายเป็นที่เกลียดชังของคนทุกคนที่นี่ ตอนนี้สีหน้าแววตาของทุกคน เหมือนกับว่าพวกเขาอยากจะฆ่าหานเซิ่น
สวี่โหย่วและคนอื่นๆอีก 3-4 คน พยายามห้ามคนอื่นๆที่เหลือ แต่เนื่องจากพวกเขามีน้อยเกินไป ทำให้พวกเขาไม่สามารถห้ามได้ทัน ตอนนี้มีคน 4-5 คนบุกเข้าไปหาหานเซิ่นแล้ว พวกเขาล้วนแต่เป็นคนที่อยู่ที่นี่มามากกว่า 20 ปี
แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการจะแก้แค้นให้กับเพื่อน พวกเขาแค่อยากจะได้ซากมอนสเตอร์ทั้งหมด หลังจากกำจัดหานเซิ่นได้
ในสายตาของพวกเขา หานเซิ่นก็เป็นแค่เด็กอมมือที่โชคดีก็เท่านั้น เนื่องจากเขาพึ่งจะเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 หานเซิ่นไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้ การฆ่าหานเซิ่นเป็นอะไรที่ง่ายมาก
พวกเขาเรียกวิญญาณอสูรของตัวเองออกมา และพยายามจะฆ่าหานเซิ่นให้ได้ ซากของมอนสเตอร์จำนวนมากมันน่าดึงดูดจริงๆ โดยเฉพาะกับคนที่ไม่เคยกินเนื้อกลายพันธ์ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา และยังมีขาของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิรวมอยู่ด้วย มันเป็นเหมือนกับขุมสมบัติเลยก็ว่าได้
สีหน้าท่าทางของหานเซิ่นไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เขายิ้มเหมือนกับเขาคิดไว้แล้วว่าถ้าเอาเนื้อกลับมาอาจจะเจอกับเรื่องแบบนี้ เขาไม่ได้ประหลาดใจเลย
สีหน้าของหยางม่านลี่เคร่งเครียดมาก เธอรีบเรียกวิญญาณอสูรธนูและลูกธนูออกมาทันที คนพวกนี้เป็นคนประเภทที่เธอเกลียดที่สุด
พวกเขามีพร้อมทุกอย่าง พวกเขาสามารถสู้เพื่อตัวเองได้ แต่พวกเขาก็ยังต้องการของของคนอื่น คนพวกนี้ก็ไม่ต่างจากโจร บางทีอาจจะแย่ยิ่งกว่าโจรด้วยซ้ำ
อย่างน้อยๆโจรก็ยังยอมรับว่าตัวเองเลว ขณะที่คนพวกนี้พยายามจะแย่งของคนอื่น และทำเหมือนกับว่าสิ่งที่พวกเขาทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง การกำจัดหานเซิ่นเป็นสิ่งที่สมควรทำ
แต่ทว่าก่อนที่หยางม่านลี่จะยิงลูกธนูออกไป หานเซิ่นก็เคลื่อนไหวทันที เขาพุ่งผ่านชายทั้ง 5 คนไปอย่างรวดเร็ว
โอ้ย!
เสียงกรีดร้องของชายทั้ง 5 ดังขึ้นในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าเป็นเสียงร้องของคนคนเดียว พวกเขาทั้ง 5 คนสูญเสียมือขวาของพวกเขา ทำให้อาวุธที่พวกเขาถือไว้ตกลงไปบนพื้น พวกเขาทั้ง 5 คนกลิ้งไปบนพื้น และใช้มือซ้ายจับบาดแผลของตัวเองไว้ ขณะส่งเสียงร้องด้วยความทรมาน
ทุกคนตกตะลึง หานเซิ่นที่ถูกรุมโจมตียืนหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่อีก 5 คนที่เข้าไปโจมตีลงไปนอนดิ้นอยู่บนพื้น ทำให้ทุกคนช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น
พวกเขาทั้ง 5 คนเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ก่อนหานเซิ่นเป็น 10 ปี ถึงที่นี่จะหาเนื้อได้ยาก แต่ระดับความแข็งแกร่งของพวกเขาก็เกิน 40 กันหมดแล้ว แต่ทว่าในพริบตาเดียว พวกเขาทั้ง 5 ก็ต้องสูญเสียมือขวาไป ทำให้ทุกคนช็อคมาก
"มีใครยังต้องการเอาชีวิตฉันอีกไหม?" หานเซิ่นมองไปรอบๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย คนที่ต้องการจะเข้ามาฆ่าหานเซิ่นหรือคนที่พยายามจะขโมยซากมอนสเตอร์ขยับถอยหนีทันที
หยางม่านลี่มองดูหานเซิ่นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่คิดว่าหานเซิ่นจะกล้าทำถึงขนาดนี้
"ลุงชิงมาแล้ว..."
"ลุงชิง คุณต้องช่วยพวกเรา ไอ้เวรนี่มันทำร้ายพวกพ้องของพวกเรา"
"ลุงชิง พวกเราที่อยู่ที่นี่ ทุกคนต้องช่วยเหลือกัน แต่หมอนี่โหดร้ายทารุณมาก เขาไม่ต่างจากพวกมอนสเตอร์"
"..."
ชายอายุประมาน 70-80 ปีเดินออกมาจากถ้ำ สำหรับผู้วิวัฒนาการแล้วอายุขัยมีถึง 300 ปี อายุ 70-80 ปี ยังเรียกว่าเป็นวัยกลางคนอยู่ ยังไม่ถือว่าเป็นวัยชรา
เมื่อเห็นคนอื่นๆเริ่มเรียกชื่อลุงชิง หยางม่านลี่ก็เริ่มกังวลขึ้นมา เธอลดธนูลงและรีบพูด "ลุงชิง อย่าไปฟังพวกเขา พวกเขาพยายามจะขโมย...."
ก่อนที่หยางม่านลี่จะพูดจบ ลุงชิงก็ทำมือบอกให้เธอเงียบ
เมื่อเห็นการกระทำของลุงชิง คนอื่นๆในกลุ่มก็เริ่มตื่นเต้นทันที พวกเขาตะโกนด่าหานเซิ่นต่างๆนาๆ ราวกับว่าการที่หานเซิ่นไม่แบ่งเนื้อให้พวกเขาแบบฟรีๆเป็นเรื่องที่ชั่วช้ามาก
หยางม่านลี่รู้สึกกังวลมาก ลุงชิงน่าจะเป็นคนแรกที่ถูกเทเลพอร์ตมาลงที่นี่ เขาอยู่ที่นี่มาหลายสิบปีแล้ว เขามีจีโนพ้อยมากที่สุดในบรรดาคนทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ และเขายังเป็นคนเดียวที่มีความสามารถพอที่จะล่ามอนสเตอร์กลายพันธ์ได้
ตามที่ลุงชิงบอก ตัวเขามีระดับความแข็งแกร่งประมาน 60 แต่หยางม่านลี่เชื่อว่าน่าจะมากกว่านั้น
ยิ่งกว่านั้นลุงชิงยังฝึกวิชาไฮเปอร์จีโนสำหรับผู้วิวัฒนาการแล้ว ดังนั้นเขาไม่ใช่ผู้วิวัฒนาการระดับทั่วๆไป พูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าลุงชิงคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มนี้
แม้หานเซิ่นเองก็แข็งแกร่ง แต่เขาพึ่งจะเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ถ้าลุงชิงต้องการจะฆ่าเขา หานเซิ่นอาจจะตายก็ได้
"ลุงชิง มันไม่ใช่ความผิดของหานเซิ่น..." สวี่โหย่วกัดฟัน และพูดเข้าข้างหานเซิ่น
อย่างไรก็ตาม ลุงชิงทำมือบอกให้เขาเงียบเช่นกัน และเดินตรงไปที่หานเซิ่น
สีหน้าของหยางม่านลี่ยิ่งมืดมนขึ้นเรื่อยๆ เธอรีบเดินตรงเข้าไปหาหานเซิ่นเช่นกัน เพื่อแสดงถึงความตั้งใจของเธอ
คนอื่นๆที่เหลือกำลังเตรียมฉลองในความโชคร้ายของหานเซิ่น ขอแค่ลุงชิงกำจัดหานเซิ่น พวกเขาก็จะสามารถแบ่งเนื้อกันได้ ปรกติลุงชิงจะเป็นคนใจดีอยู่แล้ว ดังนั้นเขาก็น่าจะจัดการหานเซิ่นให้ทุกคนแน่
เมื่อเห็นลุงชิงเดินตรงเข้ามาหาหานเซิ่น คนจำนวนมากก็ตะโกนอยู่ในใจ "ฆ่าเขา...ฆ่าเขา..."
แม้ว่าหานเซิ่นจะมีความสามารถที่โดดเด่น และมีทักษะการใช้มีดที่สุดยอดแค่ไหน แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อว่าหานเซิ่นจะเอาชนะลุงชิงได้
ภายใต้การจับตาดูของทุกคน เมื่อลุงชิงอยู่ห่างจากหานเซิ่นไม่ถึง 6 ฟุต เขาชักมีดโลหะZที่เป็นสไตล์โบราณออกมา
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจ สับสนและกลัว ลุงชิงกวัดแกว่งมีดเพื่อตัดหัวคนทั้ง 5 ที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น จากนั้นลุงชิงก็โค้งคำนับหานเซิ่น
"นายน้อยหาน หนิงชิงมาช้าไป สมควรได้รับการลงโทษ"
ทุกคนช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น ลุงชิงคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม ทำราวกับว่าเขาเป็นบริวารของหานเซิ่น พวกเขาทุกคนรู้สึกว่ามันต้องใช้พลังงานสมองอย่างมาก เพื่อทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น