ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 378 เปลี่ยนรูป
ปัง!
ส่วนสีแดงพุ่งออกมาจากกระดองอย่างรวดเร็ว ขณะที่กระดองสีขาวๆล้มลงไปบนพื้น ทำให้ภูเขาสั่นสะเทือนไปทั้งลูก หานเซิ่นสงสัยว่ามันหนักสักเท่าไหร่
ตัวอ่อนที่ออกมาจากกระดอง เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ มันบินตรงมาที่หานเซิ่นราวกับสายฟ้าสีแดง
เมื่อเห็นมันบินมาใกล้แล้ว หานเซิ่นก็ใช้มีดวิญญาณอสูรเคิร์สวูฟฟันไปที่มันอย่างรวดเร็ว
แต่หานเซิ่นก็ต้องประหลาดใจ เพราะหอยทากบินซิกแซงหลบการฟันของหานเซิ่นได้อย่างรวดเร็ว โดยที่ความเร็วของมันไม่ได้ลดลงเลย มันพุ่งเข้ามาหาหานเซิ่นอีกครั้ง
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขาไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว เขารีบใช้มนตรานอกรีต และกลิ้งไปตามพื้น เพื่อหลบหอยทาก
หอยทากยังไม่หยุด มันยังโจมตีหานเซิ่นอย่างต่อเนื่อง
จูถิงขว้างมีดโลหะZจำนวนมากไปใส่หอยทาก แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย มีดทั้งหมดเด้งกลับมา
หยางหย่งเฉิงและคนอื่นๆรีบวิ่งเข้ามาและตะโกน "วิ่งเร็วเข้า! คุณจะปลอดภัย ถ้าอยู่ห่างจากกระดองของมัน 300 ฟุต"
หานเซิ่นยังไม่รู้เกี่ยวกับหอยทากตัวนี้มากนัก เขาเลยไม่อยากเสี่ยงสู้กับมันต่อ และเริ่มวิ่งหนี
หานเซิ่นไม่ได้วิ่งเป็นเส้นตรง แม้หอยทากจะบินตามมา แต่เส้นทางที่หานเซิ่นเลือกวิ่ง ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่มันจะโจมตีหานเซิ่นโดน ในที่สุดหานเซิ่นก็สามารถออกมาห่างจากกระดองของมันได้ 300 ฟุต
เหมือนกับที่หยางหย่งเฉิงพูดไว้ เมื่อหานเซิ่นออกห่างจากกระดอง 300 ฟุต หอยทากก็เลิกไล่ตามเขา มันส่งเสียงเหมือนกับเด็กร้องไห้ และบินกลับไปที่กระดอง
หยางหย่งเฉิงและคนอื่นๆถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และพาหานเซิ่นออกจากภูเขาลูกนี้
หลังจากกลับไปซ่อนตัวในกระดอง มอนสเตอร์ตัวนั้นก็เคลื่อนไหวเชื่องช้าอีกครั้ง เป็นไปไม่ได้ที่มันจะไล่ตามพวกเขาได้ทัน
"เกิดอะไรขึ้น? ผมบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าให้วิ่งหนีทันทีหลังจากโจมตี? คุณเกือบจะทำให้พวกเราทุกคนถูกฆ่า" จูถิงตะโกนใส่หานเซิ่น หลังจากที่พวกเขามาถึงที่ปลอดภัยแล้ว
"โทษที ฉันแค่ต้องการทดสอบว่าจะสามารถฟันกระดองมันได้รึเปล่า" หานเซิ่นพูด
แม้หานเซิ่นจะรู้ว่าหอยทากฆ่าเขาไม่ได้แน่ แต่เขาก็เป็นคนที่ไม่ทำตามแผนทั้งหมด นี่เป็นความผิดของเขา
"เอ่อ ดูเหมือนคุณจะได้ใจมากเกินไป แค่ฟันตัวมันได้ก็ดีมากพอแล้ว ส่วนกระดองมันคงเป็นไปไม่ได้" จูถิงพูด
จูถิงไม่คิดว่าจะมีอาวุธอะไรในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ที่สามารถทำอะไรกระดองของมันได้
"พอได้แล้ว แค่ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีมากแล้ว"
หยางหย่งเฉิงหยุดจูถิง และพูดกับคนที่เหลือ "ภารกิจของเราเสร็จสิ้นแล้ว พวกเราจะพักกันก่อนแล้วเดินทางกลับเมือง"
"พวกเราจะไม่ฆ่ามอนสเตอร์ตัวนั้นหรอ?" หานเซิ่นงง เขาไม่คิดว่าพวกเขาจะกลับกันทั้งๆแบบนี้
"ฆ่างั้นหรอ? คุณคิดว่าสามารถฆ่ามันได้ด้วยแค่มีดคมๆงั้นหรอ? ช่างเป็นคนที่ไร้เดียงสาอะไรแบบนี้" จูถิงพูดอย่างดูถูก
หยางหย่งเฉิงหันมามองจูถิง เพื่อบอกให้เขาหยุด และเขาก็หันมาพูดกับหานเซิ่น "คุณหาน คุณก็น่าจะเห็นแล้วว่าพวกเราไม่มีความสามารถพอที่จะฆ่ามัน ดังนั้นพวกเราต้องรอให้นายของเราจัดทีมล่าครั้งต่อไป"
หานเซิ่นเข้าใจทันทีว่าครั้งนี้หนิงเยวี่ยเพียงแค่ต้องการทดสอบมีดของหานเซิ่นว่าสามารถทำให้มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดบาดเจ็บได้หรือเปล่า เขาไม่ได้ต้องการให้มาฆ่ามันตั้งแต่แรกแล้ว
ตัวของหนิงเยวี่ยเองอาจจะกำลังเดินทางไปที่เมืองเฟธอยู่ขณะนี้ เพื่อจัดทีมสำหรับการฆ่ามันครั้งต่อไป
หานเซิ่นไม่พูดอะไรอีก เขาตามกลุ่มของพวกเขากลับไป ในตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าหอยทากตัวนั้นคือมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดแน่
เหมือนว่าตระกูลหนิงจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด ไม่งั้นแล้วพวกคงไม่พยายามตามหารังและฆ่ามอนสเตอร์ตัวนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีความลับบางอย่าง หานเซิ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าหนิงจะเคยฆ่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอด และเคยได้รับจีโนพ้อยขั้นสุดยอดแล้วรึยัง
ถ้าไม่แล้วทำไมพวกเขาถึงได้รู้ว่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดมีตัวตนอยู่? หรือมันก็แค่การคาดการณ์?
หานเซิ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดทาง นานมาแล้วปู่ทวดของเขาเคยเขียนคำว่า 'สุดยอดยีน' ไว้ในสมุด ทำไมเขาถึงได้รู้ว่ามีสุดยอดยีนอยู่?
ในยุคของปู่ทวดเขา มนุษย์พึ่งจะเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ได้ไม่นาน และยังมีจีโนพ้อยกันไม่มาก มันยากมากที่พวกเขาจะฆ่าแม้กระทั่งมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ ดังนั้นทำไมเขาถึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับสุดยอดยีน?
หานเซิ่นคิดยังไงก็ไม่ได้คำตอบ เขาคิดอยู่เสมอว่าถ้าเขาแข็งแกร่งพอ เขาจะสามารถแก้แค้นให้พ่อของเขาได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายซะแล้ว
หลังจากออกจากป่าบรรพกาล คนอื่นๆในกลุ่มก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถึงจะมีเหตุไม่คาดฝันระหว่างภารกิจ แต่การเดินทางครั้งนี้ก็ถือว่าราบลื่น
จูถิงเป็นคนเดียวที่บ่นหานเซิ่นตลอดการเดินทาง ซึ่งทำให้คนอื่นๆในกลุ่มเริ่มจะรำคาญ
เวลาอาหาร จูถิงจะออกไปล่ามอนสเตอร์กลายพันธ์ เพื่อนำเนื้อมาบาร์บีคิว
ถึงจูถิงจะเป็นคนที่ขี้บ่น แต่เขาก็มีฝีมือการทำอาหารที่ยอดเยี่ยมมาก บาร์บีคิวที่เขาทำอร่อยกว่าของที่หานเซิ่นทำมาก
หานเซิ่นไม่คิดว่าเพื่อนร่วมทางที่ขี้บ่นจะมีฝีมือการทำอาหารที่ดีขนาดนี้ แต่เหมือนหยางหย่งเฉิงและคนอื่นในกลุ่มจะรู้เรื่องนี้กันอยู่แล้ว พวกเขามักจะมีความสุขเสมอเวลาถึงมื้ออาหาร พวกเขานั่งพูดคุยกันระหว่างกินบาร์บีคิว พร้อมกับเทเหล้าดื่ม
หลังจากกินไปหลายคำ หานเซิ่นเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปรกติ อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้น ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้สำหรับคนที่ฝึกกายหยกอย่างเขา ถ้ามันเกิดขึ้นได้ก็หมายความว่าร่างกายของเขามีบางอย่างผิดปรกติ
ไม่นานหานเซิ่นก็ตระหนักว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล เขาไม่ได้ไปทำอะไรมา และนี่เป็นครั้งแรกที่เขากินบาร์บีคิวของจูถิง ซึ่งสิ่งผิดปรกติควรจะต้องเป็นบาร์บีคิวของจูถิง
'หนิงเยวี่ยคิดจะฆ่าฉันทิ้งแบบนี้เลยหรอ ถ้างั้นนายก็ดูถูกฉันมากเกินไป'
หานเซิ่นใช้กายหยกทำให้ร่างกายของเขากลับมาสู่สภาวะปรกติ แต่เขายังแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น และกินบาร์บีคิวต่อไป
หลังจากกินบาร์บีคิวเสร็จ หานเซิ่นก็เห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหยางหย่งเฉิงและคนอื่นๆ ขณะที่หานเซิ่นกำลังลังเลอยู่ว่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป หรือจะลุยเลย เขาก็ได้ยินเสียงดัง ตุบ
หานเซิ่นรีบหันไปดู และเห็นว่าหยางหย่งเฉิงและคนอื่นๆล้มไปบนพื้น พวกเขาดิ้นกันอยู่สักพักแล้วก็แน่นิ่งไป
"จูถิง?" หานเซิ่นมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความประหลาดใจ