ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 269 ท่องเที่ยวไปกับมอนสเตอร์
หานเซิ่นกำลังนั่งอยู่บนหลังสิงโตสีทอง เขาคิดว่าในที่สุดก็มีโอกาสที่จะหนีออกจากสิงโต แต่ทว่าเขาก็ต้องล้มเลิกความคิดไป
สิงโตสีทองมีขนาดใหญ่มหึมา และมีความเร็วที่น่าเหลือเชื่อมาก ฝูงนกบินตามมันไปทุกที่ไม่ว่ามันจะไปที่ไหน พวกทำเหมือนกับว่าสิ่งโตตัวนี้เป็นเครื่องผลิตอาหารให้พวกมัน เนื้อจำนวนมากที่สิงโตเหลือไว้ตกอยู่ในท้องของพวกนก
แต่นั้นมันเลวร้ายมากสำหรับหานเซิ่น นกทุกตัวอยู่ในระดับกลายพันธ์ ด้วยขนาดและความแข็งแกร่งของพวกมัน ยิ่งการที่พวกมันมีจำนวนเกือบ 1 พันตัวเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก
แต่ที่แย่ยิ่งกว่านั้นในบรรดาพวกมันมีนกที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกมันอยู่ 2 ตัว หานเซิ่นคิดว่าพวกมันต้องเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิแน่นอน พวกมันดูคล้ายๆกับนกสีเงินที่เขาเคยเกือบจะถูกมันฆ่าตาย และตอนนี้มันมีถึง 2 ตัว
หานเซิ่นไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เขาเหมือนติดอยู่ในสิงโตขนาดใหญ่ เพราะมีสิงโตอยู่ ทำให้พวกมันไม่กล้าเข้ามา ถ้าเขาคิดจะหนีไปจากสิงโตล่ะก็ เขาจะถูกพวกนกโจมตีทันที
แต่มันยังมีเรื่องดีอยู่อย่าง ตอนที่สิงโตล่าเหยื่อมาเป็นอาหาร หานเซิ่้นก็แอบใช้ลูกธนูที่ผูกด้ายติดไว้ และดึงเนื้อขึ้นมากินได้ ซึ่งพวกมันล้วนแต่เป็นเนื้อระดับกลายพันธ์ทั้งสิ้น เพียงไม่กี่วันหลังจากที่เขาอยู่บนตัวของสิงโต จีโนพ้อยกลายพันธ์ของเขาก็เพิ่มขึ้นมาก
หลายวันต่อมา สิงโตสีทองเดินลึกเข้าไปในภูเขามังกรหยก ถึงมันจะไม่ได้เดินตลอดเวลา แต่เนื่องจากมันมีความเร็วที่สูงมาก ตอนนี้หานเซิ่นเลยไม่แน่ใจว่าสิงโตอยู่ตรงส่วนไหนของภูเขาแล้ว
รอบๆตัวเขายังคงเป็นภูเขาที่เกิดจากหินสีดำ โชคดีอยู่อย่างที่สิงโตไม่ได้เปลี่ยนทิศทาง ทำให้หานเซิ่นรู้ว่าต้องกลับไปทางไหน ถ้าเกิดเขาหาทางหนีได้
ตลอดทางที่ผ่านมา หานเซิ่นฉากที่โหดร้ายและการต่อสู้ของมอนสเตอร์ที่น่ากลัวนับไม่ถ้วน เนื่องจากเขามากับสิงโตตัวนี้ เขาถึงยังปลอดภัยอยู่ เนื่องจากไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนเอาชนะมันได้ แต่กระนั้นเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และหนทางที่ต้องดำเนินต่อไป หานเซิ่นก็คิดไม่ออกว่าจะต้องทำยังไง ถึงจะหลุดออกจากสถานการณ์นี้ได้
"ผมควรรู้จักประเมินตนให้มากกว่านี้" หานเซิ่นเสียใจมากที่เขาได้ใจมากเกิน เขากล้าที่จะเข้ามาที่ภูเขามังกรหยกทั้งๆที่รู้ว่ามันอันตราย ตอนนี้ในความคิดของเขา ก็อตแซงชัวรี่เป็นสถานที่ที่โหดร้ายกว่าที่เขาเคยเห็นมา
ก่อนหน้านี้หานเซิ่นเชื่อว่าด้วยความสามารถและความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้ เขาจะไปที่ไหนก็ได้ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แต่ทว่าหลังจากที่เข้ามาในภูเขามังกรหยก ความคิดของเขาก็ต้องเปลี่ยนไปทันที
หานเซิ่นติดอยู่บนตัวของสิงโตสีทองมากกว่าครึ่งเดือนแล้ว เขายังไม่มีโอกาสที่จะหนีออกไปได้เลย พวกนกก็ยังคงบินตามสิงโตไปทุกที่ โดยไม่มีท่าทีที่จะหยุดตาม
สิงโตสีทองออกจากภูเขามังกรหยก และเข้าไปในเขตทุ่งหญ้า มันเดินตามแม่น้ำที่กว้างใหญ่ไป หานเซิ่นเริ่มสงสัยว่ามันต้องการจะไปที่ไหนกันแน่
ในเวลามากกว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมา หานเซิ่นเห็นมอนสเตอร์นับไม่ถ้วนถูกสิงโตตัวนี้ฉีกเป็นชิ้นๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาใช้ลูกธนูและด้ายดึงเนื้อของงูขนาดใหญ่ที่ถูกสิงโตฆ่าตายขึ้นมากิน และเขาก็ได้ยินเสียงว่าเขาได้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ ซึ่งมันทำให้เขาช็อคมาก แม้แต่มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิก็กลายเป็นแค่เหยื่อของสิงโตตัวนี้
มันเดินทางข้ามน้ำข้ามภูเขา ในที่สุดสิงโตสีทองตัวนี้ก็หยุดที่หน้ามหาสมุทรขนาดใหญ่ แต่ไม่นานมันก็ก้าวเดินต่อไป เหมือนว่าแม้แต่ทะเลอันกว้างใหญ่ก็หยุดมันไม่ได้
หานเซิ่นหมดคำพูด เขาไม่รู้ว่ามันต้องการจะไปที่ไหนกันแน่ แต่มันต้องการจะไปที่ไหนสักแห่งอย่างแน่นอน ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าจะต้องเดินทางกลับยังไง ถึงเขาจะจำทางกลับได้ก็ตาม แต่จากสิ่งที่เขาเห็นระหว่างทางที่ผ่านมา เขาคงจะไม่สามารถเดินทางกลับได้อย่างปลอดภัย
หานเซิ่นเกือบคิดจะกระโดดลงไปในทะเล แต่มีเงาของอะไรบางอย่างว่ายน้ำอยู่ข้างล่าง ทำให้เขาเลิกล้มความคิดที่จะกระโดดลงไป
มีอย่างหนึ่งที่น่าแปลกคือสิงโตตัวนี้มันมักจะดึงดูดสิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามาหามัน และทำให้พวกมันกลายเป็นอาหารไป
หลังจากสังเกตดูอยู่นาน ในที่สุดหานเซิ่นก็พบว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกมอนสเตอร์ตัวอื่นๆเข้ามาหาสิงโต และพวกมันก็ไม่ได้ต้องการจะเข้ามาฆ่าตัวตายด้วย แต่ดูเหมือนพวกมันจะถูกพวกนกล่อให้เข้ามา
พวกนกมันจะทำเสียงคล้ายกับเสียงเด็กร้องไห้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อพวกมอนสเตอร์ได้ยินเสียงนั้น พวกมันก็เหมือนเป็นบ้า และจะบุกเข้ามาหาสิงโต แต่ก็จบด้วยการกลายเป็นอาหารของสิงโต
หานเซิ่นเข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมนกพวกนี้ถึงได้ตามสิงโตสีทองตัวนี้มาตลอดเวลา และสิงโตก็ยังไม่ฆ่าพวกมัน ไม่ใช่ว่าสิงโตกลัวพวกมัน แต่สิงโตสีทองคงจะต้องการให้พวกมันอยู่แบบนั้นไปตลอด เพราะมันต้องการให้พวกนกล่อพวกมอนสเตอร์เข้ามา
บางทีพวกนกก็อาจจะคิดเหมือนหานเซิ่น แค่ติดตามสิงโตตัวนี้ไปแล้วคอยดึงดูดพวกมอนสเตอร์ตัวอื่นให้เข้ามา และก็สนุกกับอาหารที่ได้รับ
แม้แต่สิ่งมีชีวิตในทะเลยังไม่สามารถต้านทานเสียงของนกได้ บ่อยครั้งที่พวกมันมักจะขึ้นมาแล้วก็ถูกสิงโตฆ่าและจับมาเป็นอาหาร จนน้ำทะเลบริเวณใกล้ๆกลายเป็นสีแดง
แม้ว่าหานเซิ่นรู้ว่าก็อตแซงชัวรี่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต แต่หานเซิ่นก็ยังต้องช็อคกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเห็นตอนอยู่บนหลังสิงโต ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมมนุษย์ถึงไม่สามารถที่จะสำรวจก็อตแซงชัวรี่ให้ทั่วได้
ระหว่างการติดตามสิงโตสีทองไป หานเซิ่นได้ประโยชน์จากเนื้อที่สิงโตเหลือไว้ ในตอนนี้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิของเขาเพิ่มมาอยู่ที่ 61 และจีโนพ้อยกลายพันธ์ก็เพิ่มมาอยู่ที่ 84
ตอนนี้หานเซิ่นไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี ที่จีโนพ้อยเพิ่มมาขนาดนี้ ถึงเขาจะกลับไปกินมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่สตีลอาเมอร์ จีโนพ้อยของเขาก็ยังเพิ่มช้ากว่าตอนอยู่บนหลังสิงโต
แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังมากยิ่งขึ้นคือมีนกระดับกลายพันธ์ 2 ตัวได้วิวัฒนาการเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิแล้ว ทำให้ตอนนี้มีนกระดับเลือดศักดิ์สิทธิติดตามสิงโตอยู่ถึง 4 ตัว หานเซิ่นหมดหนทางที่จะหนีอย่างแบบสมบูรณ์
ในตอนที่เขาเกือบจะยอมแพ้แล้ว อยู่ๆพวกนกก็แตกกระจาย และบินหนีไปจนหมด
หานเซิ่นคิดว่าเดี๋ยวพวกมันก็คงกลับมา แต่หานเซิ่นกับไม่เห็นพวกมันอีกเลย
หนึ่งวันหลังจากนั้น หานเซิ่นก็เห็นเกาะสีทองปรากฏอยู่ด้านหน้า
บนเกาะมีภูเขาสีทองขนาดใหญ่ที่สูงเสียดฟ้าราวกับมันเป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างน้ำทะเลกับท้องฟ้า ภูเขาสูงจนทะลุเมฆขึ้นไป และบริเวณยอดของภูเขาก็ปกคลุมไปด้วยหิมะ ที่ตีนเขามีดอกไม้สีแดงจำนวนมาก ทั่วทั้งเกาะเต็มไปด้วยดอกไม้ชนิดเดียวกัน ยกเว้นภูเขาแล้วพื้นที่อื่นๆในเกาะปกคลุมด้วยดอกไม้สีแดง ทำให้เกิดธรรมชาติที่สวยงามที่เกิดจากสีแดงของดอกไม้และสีทองของเกาะผสมกัน
เมื่อหานเซิ่นหายจากอาการช็อค สิงโตสีทองก็ว่ายน้ำมาจนถึงเกาะแล้ว