ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 268 ความบ้าคลั่ง
เมื่ออยู่ต่อหน้าสิงโตสีทอง หานเซิ่นก็ไม่ได้ต่างจากมดตัวหนึ่ง แม้แต่ร็อคเวิร์มเลือดศักดิ์สิทธิของเขาก็ยังเทียบกับขนาดของสิงโตตัวนี้ไม่ได้
หานเซิ่นช็อค และเตรียมที่จะหนี แต่ขณะที่เขาหันหลังกลับ เขาก็รู้สึกเสียวสันหลัง และเกือบจะกรีดร้องออกมา
ตามเส้นทางที่เขาพึ่งจะผ่านมา มีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่เหมือนกับแมมมอธนับ 1000 ตัวกำลังวิ่งตรงมาที่เขาและสิงโตสีทอง เสียงฝีเท้าของพวกมันเหมือนกับเสียงฟ้าร้อง หานเซิ่นมัวแต่ตกตะลึงกับสิงโตที่กินมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ตัวที่เขาตามมา จนไม่ได้สังเกตเลยว่าพวกมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ฝูงของพวกมันอยู่ห่างจากหานเซิ่นประมาน 2-3 ไมล์ แต่ด้วยความเร็วที่พวกมันวิ่งมา พวกมันจะมาถึงในไม่กี่อึดใจ หานเซิ่นมองไปรอบๆ เขาถูกล้อมด้วยหน้าผาที่สูงชัน และเส้นทางข้างหน้าของเขาก็ถูกฝูงสิงโตสีทองขนาดมหึมาขวางอยู่
หานเซิ่นกัดฟันและเรียกวิญญาณอสูรกิ้งก่าเปลี่ยนสีออกมา เขาคิดจะซ่อนตัวแถวขอบหน้าผา ถ้าเขาค่อยๆเคลื่อนตัวไปช้าๆ พวกมอนสเตอร์ก็ไม่น่าจะสังเกตเห็นเขา
ในตอนที่หานเซิ่นกำลังจะปีนหน้าผา เขาก็สังเกตเห็นเมฆสีดำจำนวนมากปกคลุมทั่วท้องฟ้า แต่เมื่อมองดูดีๆแล้ว เมฆสีดำจริงๆแล้วคือนกสีดำขนาดใหญ่จำนวนมาก แต่ละตัวกางปีกได้กว่าถึง 20 ฟุต มีฝูงนกสีดำอยู่เต็มยอดเขา พวกมันมองมายังด้านล่างด้วยดวงตาสีแดงของมัน
นกเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่สายตาดีที่สุด ถ้าหานเซิ่นยังอยู่แถวนั้น ถึงเขาจะใช้กิ้งก่าเปลี่ยนสีก็ไม่สามารถตบตามันได้ แต่ถ้าเขาไม่ปีนขึ้นไป พวกมอนสเตอร์ที่อยู่ด้านล่างก็อาจจะเห็นตัวเขาได้ หานเซิ่นรู้สึกขมขื่น 'ไอ้บ้าเอ้ย พูดมาได้ไงว่าที่นี่มีเหมือนมอสเตอร์อยู่ไม่มาก?!'
หานเซิ่นไม่มีเวลาอีกแล้ว ฝูงมอนสเตอร์ใกล้จะมาถึงเขาแล้ว และแถวหน้าผาก็ไม่มีที่ซ่อนตัวได้เลย ถ้าเขายืนอยู่ชิดๆหน้าผา เขาไม่แน่ใจว่าจะรอดชีวิตจากแรงกระแทกจากฝูงมอนสเตอร์ได้หรือเปล่า
เขาไม่กล้าที่จะปีนขึ้นไปด้วย เนื่องจากบนยอดเขาเต็มไปด้วยนกสีดำ และเขาไม่มั่นใจเลยว่าถ้าปีนขึ้นไปจะรอดพ้นสายตาของนกจำนวนมากได้
ทันใดนั้นหานเซิ่นก็ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาสิงโตสีทอง
แม้สิงโตสีทองจะดูแข็งแกร่งกว่านกและฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่โตของมัน ทำให้มันอาจจะมองไม่เห็นหานเซิ่น
ตอนนี้เขาใช้วิญญาณอสูรกิ้งก่าเปลี่ยนสี สิงโตสีทองยากที่จะสังเกตเห็นตัวของเขาได้
แทนการปีนขึ้นไปตามหน้าผา หานเซิ่นเลือกที่จะวิ่งเข้าไปหาสิงโตสีทอง พวกนกไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้สิงโตสีทอง ดังนั้นเขาน่าจะซ่อนตัวในขนของสิงโต และหาทางหนีได้เมื่อมีโอกาส
หานเซิ่นพยายามวิ่งไปหาสิงโตสีทอง ซึ่งมันก็มองไม่เห็นเขาจริงๆ แต่ทว่านกที่อยู่บนยอดภูเขากระพือปีก และส่งเสียงร้องออกมา เห็นได้ชัดว่ามันมองเห็นเขา
นกจำนวนมากบินลงมาเพื่อจับตัวหานเซิ่น หานเซิ่นยิ่งพุ่งเข้าหาสิงโตอย่างไม่ลังเล ซึ่งเป็นทางเดียวที่เขาจะทำให้รอดชีวิตไปได้
หานเซิ่นเริ่มนึกเสียใจที่เลือกมาที่นี่ เขาได้ใจมากเกินไป เขารู้ดีว่าภูเขามังกรหยกคือสถานที่อันตรายมาก แต่เขาก็ยังคิดว่าสามารถเอาตัวรอดได้ด้วยความสามารถของเขา
แต่มันก็สายไปแล้วที่จะมานึกเสียใจในตอนนี้ หานเซิ่นทำได้แค่ภาวนาให้สิงโตไม่เห็นตัวเขา หรือถ้ามันเห็น เขาก็ไม่อยากจะให้มันใส่ใจเขามาก
เหมือนว่าคำภาวนาของเขาจะได้ผล สิงโตสีทองไม่ได้สังเกตเห็นการมีอยู่ของเขาเลย ตอนนี้มันรู้สึกหงุดหงิดกับฝูงนกที่บินเข้ามา
สิงโตสีทองใช้ฝ่ามือของมันตะปบนกตายไปตัวหนึ่งในทันที
พวกนกตัวอื่นๆเห็นดังนั้นก็ส่งเสียงร้องออกมา และไม่กล้าที่จะบินเข้ามาใกล้สิงโตอีก
ตอนนี้ขาหลังของสิงโตมีขนาดไม่ต่างจากภูเขาลูกย่อมๆเลยสำหรับหานเซิ่น ขนแต่ละเส้นของสิงโตมีขนาดใหญ่พอๆกับแขนของเขา หานเซิ่นรีบจับเส้นขนของมัน และปีนขึ้นไปบนตัวมัน
หานเซิ่นไม่กล้าที่จะออกห่างจากตัวสิงโตตอนนี้ เนื่องจากพวกนกยังจ้องมาที่เขา ถ้าเขาออกห่างสิงโตไป เขาอาจจะถูกจู่โจมในทันที
ฝูงมอนสเตอร์ที่เหมือนแมมมอธขนาดใหญ่ใกล้จะวิ่งมาถึงแล้ว หานเซิ่นต้องรีบปีนขึ้นไปบนหลังสิงโต เพื่ออยู่ในตำแหน่งที่ปลอดภัยที่สุด
โชคดีที่ตัวหานเซิ่นเล็กเกินไปในสายตาของสิงโต มันไม่รู้เลยว่าตอนนี้หานเซิ่นกำลังอยู่บนตัวมัน เขาใช้เส้นขนของมันเพื่อปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาปีนถึงต้นขาของมัน อยู่ๆมันก็ลุกขึ้นยืน
หานเซิ่นรู้สึกเหมือนกับหยดน้ำที่ถูกเทลงมาจากถัง เขารีบเกาะสิงโตแน่นด้วยวิชาปีศาจพันธนาการ
ฝูงมอนสเตอร์เหมือนจะโกรธมาก พวกมันพุ่งเข้ามาโจมตีสิงโตสีทองทันที แต่กระนั้นพวกมันก็เหมือนกับไข่กระทบกับก้อนหิน
มันแทบจะไม่ได้เรียกว่าการโจมตีด้วยซ้ำ ฝูงมอนสเตอร์เหมือนจะวิ่งเข้ามาฆ่าตัวตายซะมากกว่า
สิงโตสีทองสามารถฆ่าพวกมันได้หลายตัวด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และบางครั้งมันก็จับมอนสเตอร์ใส่ปากของมัน
ในชั่วพริบตา หุบเขาก็เกือบเป็นทะเลเลือด มีซากศพของมอนสเตอร์นอนตายกันเกลื่อนไปหมด
สิงโตสีทองไม่ได้ตื่นตระหนกกับการโจมตีจากฝูงมอนสเตอร์นับพัน ในสายตาของมัน มอนสเตอร์พวกนี้ก็เป็นแค่อาหารว่างเท่านั้น
ฝูงมอนสเตอร์ยังคงวิ่งเข้ามาโจมตีอย่างไม่ขาดสาย พวกมันพยายามโจมตีด้วยสามารถทั้งหมดที่มี แต่กระนั้นสิงโตสีทองก็ไม่ได้สะทบสะท้าน มอนสเตอร์ทั้ง 1000 ตัวตายภายในเวลาครึ่งชั่วโมง
หลังจากกินเนื้อของมอนสเตอร์อยู่สักพัก มันก็เลิกสนใจซากพวกนั้นอีก และหันหลังเดินเข้าไปในหุบเขาแทน
ฝูงนกรีบบินลงมาด้านล่าง เพื่อกัดกินซากศพของมอนสเตอร์นับพันที่สิงโตทิ้งเอาไว้