ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 627 อีกา
"ถ้าสถานการณ์เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ถ้าเขาเหนื่อยล้าเมื่อไหร่ เขาจะตกอยู่ในอันตราย"
สวี่ตงจินพูด ขณะที่มองดูหานเซิ่นสู้ไปถอยไปอยู่บนท้องฟ้า จากนั้นเขาก็พูดต่อ "ควีน คุณไม่คิดจะช่วยเขาหน่อยหรอ?"
สวี่ตงจินไม่ได้จะเข้าไปช่วยหานเซิ่น เพราะเขามีจิตใจดีอยากช่วยเพื่อนมนุษย์อะไร แต่เขาเห็นหานเซิ่นล่อพวกนกออกมาได้เป็นจำนวนมาก ถ้าเขากับควีนเข้าไปช่วยหานเซิ่นตอนนี้ พวกเขาก็จะก็เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้จำนวนมาก
ถ้าเทียบกับนั่งดูอยู่เฉยๆ การเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์แบบนี้มีหรอที่เขาจะไม่เสนอให้ควีนรีบเข้าไปช่วย
"ไม่จำเป็น อีกไม่เกิน 30 กระบวนท่าราชาเหยี่ยวเวหาจะถูกฆ่า" ควีนพูดอย่างสงบ
ตอนนี้สายตาทุกคู่กำลังจับจ้องหานเซิ่นที่กำลังสู้ไปถอยไปอยู่บนท้องฟ้า มันดูเหมือนกับเขาสู้แบบสะเปะสะปะไร้รูปแบบ แต่กระนั้นก็มีควีนที่ดูออกว่าหานเซิ่นคำนวณการเคลื่อนไหวมาเป็นอย่างดีแล้ว และยังไงราชาเหยี่ยวเวหาจะต้องถูกฆ่าแน่นอน
"30 กระบวนท่า? ดูยังไงเขาก็ไม่น่าจะทำได้" สวี่ตงจินยังมองไม่เห็นโอกาสที่หานเซิ่นจะเล่นงานเหยี่ยวเวหาได้เลย เขาคิดว่าหานเซิ่นเคลื่อนไหวหลบได้ดีก็จริง แต่ยังไงเขาก็ไม่น่าจะหาทางฆ่าเหยี่ยวเวหาได้ง่ายๆ
เฉินรันยังดูอยู่เงียบๆด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ คนแก่อย่างเขาไม่เหมือนกับสวี่ตงจิน เขาพอจะเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ดี นั่นเป็นเหตุผลที่เขาค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นการต่อสู้ของหานเซิ่น
'หนุ่มคนนี้กำลังใช้หมากล้อมสวรรค์อยู่งั้นหรอ? ตระกูลหวงฟูสอนให้คนนอกด้วยหรอเนี่ย? นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้! หวงฟูสงเฉิงเคยบอกไว้ว่าถ้าไม่ใช่คนในตระกูลจะไม่มีสิทธิเรียนวิชานี้ได้' เฉินรันคิด ขณะที่ตาของเขายังคงจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของหานเซิ่น
ผู้ติดตามของเขาเริ่มนับกระบวนท่าของหานเซิ่น เพื่อดูว่าคำพูดของควีนเป็นจะจริงหรือเปล่า
หลังจากกระบวนท่าที่ 24 อยู่ๆหานเซิ่นก็โจมตีสวนกลับเหยี่ยวเวหาอย่างรุนแรง มันเป็นการโจมตีที่ไม่คาดฝัน
ราชาเหยี่ยวเวหากำลังบินด้วยความเร็วสูง มันกระพือปีกอย่างรวดเร็วเพื่อหลบการโจมตีของหานเซิ่นที่ตรงเข้ามา มันสามารถหลบดาบแรกได้ แต่ทว่าหลังจากนั้นมันก็พบว่าตัวมันถูกนกตัวอื่นบังทางไว้หมด และในจังหวะนั้นเองดาบที่ 2 ของหานเซิ่นก็แทงเข้าไปไปที่ตัวมัน
ดาบอสรพิษเนตรเงินแทงเข้าไปที่ตัวเหยี่ยวเวหาอย่างรุนแรง ราชาเหยี่ยวเวหามีความเร็วสูงมากก็จริง แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยพลังป้องกันที่ต่ำกว่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวอื่น ดาบของหานเซิ่นแทงเข้าไปถึงอวัยวะภายในของมันได้อย่างง่ายดาย
สวี่ตงจินและคนอื่นๆยืนอึ้ง หานเซิ่นใช้ 25 กระบวนท่าในการฆ่าราชาเหยี่ยวเวหา
ตอนนี้หานเซิ่นยังคงเคลื่อนไหวหลบนกตัวอื่นๆต่อไป จากนั้นเขารีบบินตามร่างของราชาเหยี่ยวเวหาที่กำลังตกลงไปบนพื้น เขายังไม่ได้ยินเสียงที่บอกว่าเขาฆ่ามันได้เลย ดังนั้นมันคงยังไม่ตายสนิท
ราชาเหยี่ยวเวหาตกลงไปในต้นไม้ เมื่อหานเซิ่นไปถึงตรงนั้น เขาก็พบว่าราชาเหยี่ยวเวหานอนแน่นิ่งอยู่บนกิ่งไม้แล้ว
หานเซิ่นยื่นมือออกไปคว้าร่างที่เกือบจะไร้วิญญาณอสูรของราชาเหยี่ยวเวหา และใช้พลังหยินจัดการปิดชีวิตมัน
"ราชาเหยี่ยวเวหาเลือดศักดิ์สิทธิถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ"
การที่หานเซิ่นไม่ได้วิญญาณอสูร เขาเองก็ไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ โอกาสที่จะได้วิญญาณอสูรมันก็น้อยอยู่แล้ว
เนื้อของราชาเหยี่ยวเวหามีไม่มาก เขาสามารถกินมันหมดได้ในมื้อเดียว และมีโอกาสได้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิอย่างน้อยๆก็ 8 จีโนพ้อย
หานเซิ่นบินลัดเลาะไปตามกิ่งไม้เพื่อสลัดการติดตามจากพวกนกจำนวนมาก แต่ในขณะที่เขากำลังหนีอยู่ เขาก็บังเอิญไปเห็นนกตัวหนึ่งที่อยู่ในรัง และม่านตาของเขาก็ต้องหดย่อลง
ภายในรังเขาเห็นนกที่ดูเหมือนกับอีกา ขนของมันเป็นสีดำเหมือนกับน้ำหมึก แค่หานเซิ่นเห็นมัน เขาก็รู้สึกเสียวสันหลังทันที เขามองไปยังตาที่ดูเย็นเยือกของมัน เขาคิดว่าถ้าอีกาตัวนี้ตัดสินใจเข้ามาโจมตีเขาละก็ เขาก็คงไม่มีโอกาสรอดชีวิตแน่ๆ
แต่โชคดีที่อีกาไม่ได้ทำอะไร มันยังคงอยู่ในรังเหมือนปรกติ มันมองดูหานเซิ่นบินผ่านไป
ตัวของหานเซิ่นชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แค่เขามองตาของมัน เขาก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาลจากตัวมัน เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอด
หานเซิ่นรีบหนีออกจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นก็เริ่มสวดภาวนาว่าอย่าให้มันตามมา แต่การที่เขาเข้าไปใกล้มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดขนาดนั้น แต่มันไม่ทำอะไรก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแล้ว
ยิ่งคิดหานเซิ่นก็ยิ่งรู้สึกว่ามันผิดปรกติ เขาเข้าไปใกล้ถึงขนาดนั้นไม่มีทางที่มันจะมองไม่เห็นเขา มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอยู่ห่างจากเขาแค่ 3-4 เมตรเท่านั้น ถ้ามันมองเห็นเขาจริงๆ แล้วทำไมมันถึงเลือกที่จะปล่อยเขาไปแบบนั้น
'หรืออีกาไม่สามารถขยับตัวได้?' ความคิดแวบเข้ามาในหัวของหานเซิ่น 'ถ้าอีกามันกำลังวางไข่อยู่ล่ะ นั่นคงจะเป็นเหตุผลที่มันเลือกที่จะไม่เข้ามาฆ่าเรา'
นอกจากเหตุผลนี้แล้ว หานเซิ่นก็ไม่รู้ว่าจะมีเหตุผลอะไรอีกที่มันไม่เข้ามาโจมตี และปล่อยให้เขาหนีไปแบบนั้น แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่สำคัญแล้ว เพราะตอนนี้เขาต้องรีบหนีให้เร็วที่สุด เขาต้องรีบไปในที่ที่ปลอดภัย ถ้าอีกาตัวนั้นออกมาจากรังสถานการณ์จะต้องวิกฤตแน่
หานเซิ่นบินตรงไปทิศทางที่ควีนอยู่และก็ตระโกน "ไปเร็ว! รีบหนี มีมอนสเตอร์ที่น่ากลัวอยู่แถวๆยอดต้นไม้! ทุกคนรีบหนี!"
หลังจากมาถึงหานเซิ่นก็เก็บปีกและก็เริ่มวิ่งทันที ควีนก็วิ่งตามหานเซิ่นไปโดยไม่ลังเล
"หะ? นายพูดเรื่องอะไร! ถ้ามันมีมอนสเตอร์ที่น่ากลัวอยู่บนต้นไม้จริง แล้วทำไมนายถึงได้กลับมาอย่างปลอดภัย?" สวี่ตงจินไม่เชื่อเรื่องที่หานเซิ่นพูด
เฉินรันขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาก็เริ่มคิดหนักแล้วว่าจะหนีหรือไม่หนีดี แต่ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงร้องแสบแก้วหู
กา! กา!
หลังจากที่เสียงนั้นดังมา อีกาตัวสีดำก็โผล่ออกมาจากยอดต้นไม้ทันที เมื่อมันบินออกมานกตัวอื่นๆที่กำลังบินอยู่บนท้องเริ่มตื่นตระหนกทันที พวกมันรีบบินหนีกลับเข้าไปในต้นไม้ที่พวกมันอาศัยอยู่
อีกากางปีกของมันออก และบินตรงมายังจุดที่พวกเขาอยู่
"ไป!" เฉินรันรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา เขารีบสั่งการและวิ่งหนีโดยไม่ลังเล
สวี่ตงจินและลูกน้องคนอื่นๆตื่นตระหนกทันที พวกเขาไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ พวกเขารีบวิ่งตามเฉินรันไปทันที
อีกาบินตรงมาที่พวกเขาแบบสบายๆ ดูเหมือนมันไม่ได้รีบร้อนอะไร มันจ้องมองหานเซิ่นและคนอื่นๆหนีเอาชีวิตรอด ในสายตาของมันคงเห็นเป็นเรื่องสนุก
ตาของมันดูเยือกเย็นและไร้อารมณ์มาก หลังจากที่มันบินออกมาจากต้นไม้ ทั่วทั้งภูเขาก็ตกอยู่ในความเงียบทันที