ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 611 กับดักที่น่าสะพรึงกลัว
ตอนนี้พวกมอนสเตอร์บนเกาะไม่ได้ต่อสู้กันอย่างหนักเหมือนกับที่ผ่านมา พวกมันต่างก็รีบวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด พวกมันต้องการจะเอาเม็ดบัวก่อนที่ตัวอื่นจะเอามันไป นกยูงอยู่ใกล้ที่สุด และด้วยพลังแสงสีฟ้าของมัน ทำให้มันได้เปรียบกว่าตัวอื่นมาก
แม้หานเซิ่นจะต้องการดอกบัวนั้นจริงๆ แต่เขาก็ต้องเสียโอกาสไป เพราะเขามัวแต่กันไม่ให้จิ้งจอกสีเงินเข้าไป ตอนนี้เหมือนเขาจะหมดโอกาสแล้ว
ขณะที่นกยูงเกือบจะจิก หนึ่งในเม็ดบัวก็มีรอยแตกขึ้นมา ตอนนี้มันดูเหมือนกับคริสตัลสีเลือดจริงๆ มีปีกโผล่ออกมาจากรอยแยก มันเป็นปีกที่โปร่งใส และบางเหมือนกับปีกจั๊กจั่น ปีกของมันเริ่มกระพือ จากนั้นพวกมันก็เริ่มบินหนีออกไปจากดอกบัวทันที
พวกเม็ดบัวที่กำลังบิน อยู่ๆมันก็พุ่งเข้าใส่หน้าของนกยูง ทำให้มอนสเตอร์ตัวใหญ่ๆอย่างนกยูงกระเด็นถอยหลังไป นกยูงส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มีรอยไหม้สีแดงขนาดใหญ่อยู่บนหน้าของมัน จากนั้นนกยูงก็บินหนีขึ้นฟ้าไป และก็ไม่กลับมาอีกเลย
กุ้งล็อบสเตอร์เหมือนจะไม่ได้สนใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนกยูง ตอนนี้มันกำลังเข้าไปใกล้เม็ดบัวเรื่อยๆ นี่เป็นโอกาสของมันแล้วที่จะได้กินเม็ดบัว
แต่ทันใดนั้นพวกเม็ดบัวก็บินขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง จากนั้นมันก็พุ่งเข้าไปชนกับเปลือกของกุ้งลอบสเตอร์
กุ้งล็อบสเตอร์ส่งเสียงคำรามออกมา หลังจากที่มันถูกชนเข้าเต็มๆ แม้แต่มอนสเตอร์ที่มีพลังป้องกันสูงอย่างกุ้งล็อบสเตอร์ก็ยังตัดสินใจถอยหนี ตอนนี้มันวิ่งหนีเต็มตัว
หานเซิ่นช็อค เขายืนอ้าปากค้าง เขาคิดว่ามันคงไม่ใช่แค่เม็ดบัวธรรมดาๆแล้ว เมื่อมองดูดีๆแล้ว มันน่าจะเป็นแมลงตัวเล็กมากกว่า ลักษณะของมันดูเหมือนกับอัญมณีสีแดง พวกมันแต่ละตัวจะมีเหล็กในอยู่
หานเซิ่นมองเห็นอย่างชัดเจนว่าแมลงพวกนั้นมันใช้เหล็กในแทงเข้าไปในเปลือกของกุ้งล็อบสเตอร์ง่ายดายราวกับว่าไร้การป้องกัน
เมื่อเห็นมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดอย่างนกยูงและกุ้งล็อสเตอร์ถอยหนีไปอย่างตื่นกลัว หานเซิ่นก็รู้สึกเสียวสันหลัง ตอนนี้เขารู้สึกดีที่เขาไม่ได้เข้าไปแย่งมันกับมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ ถ้าเขาโดนมันต่อยเข้าสักทีละก็ เขาก็คงจะศพไม่สวยอย่างแน่นอน
แมลงที่เหมือนกับคริสตัลสีแดงจำนวนมากกำลังบินออกจากดอกบัว หานเซิ่นไม่แน่ใจว่าดอกบัวให้กำเนิดแมลงพวกนี้หรือว่าแม่ของแมลงมันไปวางไข่ไว้ในดอกบัวกันแน่ แต่ไม่ว่ามันจะเกิดมายังไงก็ตาม แต่นี่มันคือกับดักที่น่ากลัวมาก ล่อให้มอนสเตอร์ตัวอื่นๆเข้ามา และก็เล่นงานอย่างหนักหน่วง
ตอนนี้มีแมลงบินออกมาจากดอกบัวทั้งหมด 18 ตัว พิษของมันมีผลกับมอนสเตอร์ทั่วๆไป ไม่เว้นแม้แต่มอนสเตอร์ขั้นสุดยอด หลังจากโดนเหล็กในมันเข้าไปแล้ว ในตอนแรกก็จะมีรอยสีแดงเหมือนกับรอยไหม้ จากนั้นกระดูกของมอนสเตอร์ตัวที่โดนก็จะกลายเป็นของเหลว และในที่สุดตัวมันก็พองขึ้นเรื่อยๆจนระเบิดกลายเป็นกองเลือด
เมื่อมอนสเตอร์ตัวอื่นๆไปถูกพิษที่กระจายออกมา แม้ผลของมันจะไม่ได้รุนแรงเท่ากับตัวที่โดนเหล็กใน แต่ร่างกายของพวกมันก็เกิดแผลที่เหมือนกับถูกไฟไหม้ขึ้น
"วิ่ง!" หานเซิ่นอุ้มจิ้งจอก จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่ชายหาดทันที แมลงสีแดงน่ากลัวมาก หานเซิ่นไม่รู้ว่าร่างกายของเขาจะทนรับการโจมตีของมันได้สักทีรึเปล่า
เมื่อไม่มีแสงสีฟ้าของนกยูงแล้ว จิ้งจอกและควีนก็สามารถลืมตาขึ้นมาได้ ในตอนแรกพวกมอนสเตอร์ต่างก็ถูกกลิ่นหอมล่อให้เข้ามาใกล้ๆดอกบัว แต่ตอนนี้ทุกอย่างตกอยู่ในความโกลาหล พวกมันต่างก็ตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่านี่คือกับดัก
พวกมอนสเตอร์ต่างก็วิ่งหนีเอาชีวิตรอด ตอนนี้บนเกาะดูยุ่งเหยิงมาก มีซากมอนสเตอร์ตายเกลื่อนไปหมด
คน 2 คนกับจิ้งจอก 1 ตัวกำลังวิ่งตรงไปที่ทะเล ตอนนี้ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนเข้ามาเล่นงานพวกเขา แม้มันมักจะเล่นงานมนุษย์ ถ้าพวกมันเห็น แต่ตอนนี้พวกมันเลือกที่จะวิ่งหนีเอาชีวิตรอดก่อน
'เราก็คิดว่าจะได้ประโยชน์จากดอกบัวบ้านั่น แต่ใครจะรู้ว่ามันคือความผิดพลาด เราเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งซะแล้ว!' หานเซิ่นรู้สึกว่าตัวเขาช่างโง่จริงๆ เขาทั้งมีความรู้เกี่ยวกับพืชและสัมผัสทั้ง 7 ที่เหนือชั้น แต่เขากับดูไม่ออก
เมื่อหานเซิ่นหันกลับไปมองข้างหลัง เขาก็ต้องช็อค เพราะมีแมลงตัวหนึ่งกำลังมุ่งหน้าตรงมาทางพวกเขา มันดูเหมือนกับลูกไฟสีแดงที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วที่น่ากลัว
'เมื่อคนมันซวยก็มักจะซวยซ้ำซวยซ้อน มอนสเตอร์บนเกาะมีตั้งมากมาย แล้วทำไมมันถึงได้มาเลือกตามพวกเรา?!' หานเซิ่นคิด
ร่างกายของหานเซิ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงาน หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับเครื่องยนต์ ตอนนี้สัมผัสที่ 7 ของเขาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ตอนนี้เขารู้สึกว่าเลือดในกายของเขาเริ่มเดือดขึ้นมาแล้ว
ควีนสังเกตเห็นว่าหานเซิ่นไม่ได้ช้ากว่าเธอเลย ซึ่งมันทำให้เธอประหลาดใจ ถ้าหานเซิ่นยังไม่ได้ปลดล็อคยีน แล้วทำไมเขาถึงสามารถวิ่งด้วยความเร็วที่พอๆกับเธอได้
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาตั้งคำถาม เธอกัดฟันและวิ่งต่อไปด้วยความเร็วสูงสุด
หลังจากวิ่งต่อไปอีกสักพัก เธอก็สังเกตเห็นว่าหานเซิ่นเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานเขาก็วิ่งแซงเธอไป หลังจากวิ่งไปสักพัก หานเซิ่นก็ทิ้งห่างเธอไปไกล เธอไม่สามารถตามความเร็วของเขาได้ทัน
หานเซิ่นเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ หลังจากที่เขาปลดล็อคยีน
แม้กายหยกจะไม่ได้มอบพลังที่เกี่ยวกับน้ำแข็งให้เขาหลังจากที่ปลดล็อคยีน แต่พลังมหาศาลที่เขาได้มา รวมถึงความเร็ว มันเหนือกว่าที่คนอื่นๆได้จากการปลดล็อคยีน
แต่ความสุขของเขาก็ต้องจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่าแมลงเริ่มเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ
เห็นได้ชัดว่ามันเลือกที่จะตามพวกเขาอย่างจริงจัง ไม่งั้นไม่มีทางที่มันจะตามพวกเขามาไกลถึงขนาดนี้
แต่หานเซิ่นยังไม่แน่ใจว่าในบรรดา 3 คนใครกันแน่ที่เป็นเป้าหมายจริงๆของแมลงสีแดง จิ้งจอกสีเงิน? ควีน?หรือว่าจะเป็นเขา?
"พวกเราควรจะแยกกัน!" หานเซิ่นพูด หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนทิศทางทันที
ผลปรากฏว่าเป็นไปตามที่หานเซิ่นคาดเอาไว้ หลังจากที่เขาเปลี่ยนทิศทาง แมลงสีแดงก็เปลี่ยนทิศทางตามเขาทันที เห็นได้ชัดว่าหานเซิ่นหรือไม่ก็จิ้งจอกสีเงินคือเป้าหมายของมัน
"เวร! ตอนนี้มันเล็งมาที่เราหรือว่าที่จิ้งจอกสีเงินกันแน่?" ถึงจะเป็นตามที่เขาคาดเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย
แมลงมีความเร็วที่สูงมาก ถึงความเร็วของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด แต่ตอนนี้แมลงเกือบจะไล่ตามเขาทันแล้ว
แมลงเริ่มโจมตีทันที หานเซิ่นทุ่มพลังทั้งหมดหลบการโจมตี ขณะที่เขายังคงรักษาความเร็วในการเคลื่อนที่เอาไว้
แมลงสีแดงตัวนี้มีขนาดที่เล็กมาก ยากมากที่จะหลบการโจมตีอันรวดเร็วของมัน ถ้าไม่ใช่เพราะสัมผัสที่ 7 ของหานเซิ่นทรงพลังมาก เขาก็น่าจะโดนเหล็กในของมันไปแล้ว
แม้แมลงตัวนี้จะสังเกตเห็นได้ยาก แต่ด้วยสัมผัสที่ทรงพลังของเขา รวมกับศาสตร์ตงเสวียน ทำให้เขาสามารถรู้ได้ว่ามันจะโจมตีมาแบบไหน
จิ้งจอกสีเงินที่อยู่บริเวณหน้าอกของหานเซิ่นอยู่ในสภาพพร้อมต่อสู้แล้ว สายฟ้าเริ่มปรากฏขึ้นภายในดวงตาของมัน แต่มันก็ยังลังเลที่จะลงมือ เพราะแมลงตัวนี้อาจจะเร็วเกินไปที่สายฟ้าของมันจะโจมตีโดน
หานเซิ่นไม่แน่ใจว่าเขาจะวิ่งหนีต่อไปได้อีกนานแค่ไหน แต่ตอนนี้ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือการวิ่งและหลบการโจมของมันไปเรื่อยๆ เขาต้องรีบหนีลงทะเลให้ได้ ก่อนที่แมลงตัวอื่นๆจะมาไล่ตามเขาเพิ่ม ถ้าแมลงตัวอื่นมาเล่นด้วยทุกอย่างก็จบ ไม่ว่าสัมผัสของเขาจะดีแค่ไหน แต่ถ้าต้องหลบพวกมันหลายๆตัวมันก็ยากเกินกำลังของเขา
ถ้ามีแมลงมาอีกสักตัว หานเซิ่นก็คิดว่ามันน่าจะเป็นหายนะของเขา แค่รับมือกับแมลงตัวเดียวในตอนนี้ เขาก็รู้สึกว่าเริ่มล้าแล้ว เขาไม่สามารถใช้สัมผัสที่ 7 ติดต่อกันได้นาน ตอนนี้สัมผัสที่ 7 ของเขาเริ่มอ่อนกำลังลง
ควีนไปถึงชายหาดเรียบร้อยแล้ว เมื่อเธอเห็นว่าหานเซิ่นกำลังวิ่งมาจากระยะไกล และมีแมลงตามเขามาติดๆ เธอก็กัดฟัน และเรียกมีดวิญญาณอสูรออกมา จากนั้นเธอก็เตรียมจะขว้างมันไปที่ทิศทางที่หานเซิ่นวิ่งมา
แต่เนื่องจากแมลงทั้งตัวเล็กและยังรวดเร็วมาก แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะมีดจะโดนตัวมัน