ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 518 ทหารที่น่าอับอาย
อีตงมู่ยืนมองอาร์คแองเจิลกินซากของไทรเซอราทอปส์ สำหรับเขามันยากที่จะจินตนาการว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้จะกินไทรเซอราทอปส์หมดไปกว่าครึ่งแล้วในเวลาไม่นาน
อีตงมู่หันกลับไปมองหานเซิ่นที่กำลังกินบาร์บีคิวอยู่ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน
ในฐานะหลานของนักการเมืองที่เป็นกึ่งเทพ เขาเคยเห็นคนเก่งๆมาเยอะ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่เคยเห็นใครมีสัตว์เลี้ยงที่รูปร่างเหมือนมนุษย์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิมาก่อนเลย และที่สำคัญเขาก็ยังไม่เคยเห็นใครเอาเนื้อเลือดศักดิ์สิทธิให้สัตว์เลี้ยงกินมาก่อน
ทรัพยากรบนทุ่งน้ำแข็งมีอยู่อย่างจำกัดมาก ถึงมอนสเตอร์ตัวนี้จะมีขนาดใหญ่มาก แต่ยังไงมันก็เป็นมอสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ การให้สัตว์เลี้ยงกินเป็นเรื่องที่เกินไปสำหรับอีตงมู่
อีตงมู่ต้องประเมินหานเซิ่นใหม่ ในสายตาของเขา หานเซิ่นทั้งแข็งแกร่ง แถมยังทำตัวชิวๆได้ในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้อีตงมู่สงสัยเกี่ยวกับเบื้องหลังของหานเซิ่น
"มันใกล้ได้เวลาที่ฉันจะต้องกลับไปที่สหพันธ์ดวงดาวแล้ว ไว้เจอกันวันหลัง" หลังจากที่อาร์คแองเจิลกินเสร็จ หานเซิ่นก็บอกลาทันที
แม้ตราบใดที่จีเหยียนหรันยังไม่ได้เรียกตัว เขาก็ถือว่ามีเวลาว่างไม่จำกัด แต่ยังไงเขาก็ต้องกลับไปหาเธออยู่บ่อยๆ เพื่อไม่ให้เธอเป็นกังวล
"ฉันก็จะกลับเหมือนกัน งั้นพวกเราไปพร้อมกันเลย" แม้จริงๆแล้วอีตงมู่จะไม่ได้ต้องการกลับตอนนี้ แต่เขาต้องการหาข้อมูลเกี่ยวกับเบื้องหลังของหานเซิ่น เขาอยากรู้ว่าหานเซิ่นเป็นใครกันแน่
ทั้ง 2 คนเทเลพอร์ตกลับไปที่สหพันธ์ดวงดาว ด้วยเครื่องเทเลพอร์ตของเมืองสตาร์วีล หลังจากกลับมา อีตงมู่ก็สืบข้อมูลเกี่ยวกับหานเซิ่นทันที ข้อมูลที่ได้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของอีตงมู่
หลังจากดูข้อมูลต่างๆของหานเซิ่นแล้ว อีตงมู่รู้สึกว่ามันแปลกๆ
ถ้าดูจากฐานะทางครอบครัวของหานเซิ่น เขาก็ถือว่าเป็นคนธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่น่าจะไปได้ไกลถึงขนาดนั้น
จากข้อมูลที่ได้มา สิ่งที่น่าจะมีผลบวกต่อเขามากที่สุดก็คือแฟนของเขา จีเหยียนหรัน
อย่างไรก็ตาม แม้ตระกูลจีจะเป็นตระกูลที่ใหญ่และมีอิทธิพล แต่หานเซิ่นก็พึ่งจะมารู้จักจีเหยียนหรันตอนที่อยู่โรงเรียนทหาร ก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่น่าจะได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลจี
แม้แต่ตอนนี้ก็ตาม ตระกูลจีก็ไม่น่าจะให้ความช่วยหานเซิ่นมาก เพราะเขาและจีเหยียนหรันยังไม่ได้แต่งงานกัน กับแค่เด็กหนุ่มแบบนี้ไม่มีค่าพอที่จะให้ตระกูลจีสนับสนุน
ถึงจีเหยียนหรันจะยอมแต่งงานกับหานเซิ่น แต่หานเซิ่นจะได้รับการสนับสนุนรึเปล่าก็ยังไม่รู้ ยิ่งอ่านข้อมูลที่ได้มามากเท่าไหร่ อีตงมู่ก็ยิ่งสงสัยเกี่ยวกับหานเซิ่น เขาลองคิดดูถ้าตัวเขาเป็นหานเซิ่น เขาคงไม่มีทางมาได้ไกลถึงขนาดนี้
ที่สำคัญตามข้อมูลที่เขาได้รับมา หานเซิ่นพึ่งจะเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ได้ไม่ถึงปี การที่เขามีระดับความแข็งแกร่งขนาดนั้นในพื้นที่ที่มีทรัพยากรจำกัดอย่างทุ่งน้ำแข็งได้ เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อสำหรับอีตงมู่
"เขาทำได้ยังไง?" อีตงมู่ขมวดคิ้ว
หานเซิ่นกลับไปที่ยานแดฟเน่ เขาพยายามจะเข้าไปหาจีเหยียนหรัน แต่ทว่าประตูทางเข้าถูกแอนนี่ยืนขวางอยู่
"พวกเราทั้งคู่ต่างก็เป็นบอดี้การ์ดเหมือนกัน ทำไมเธอถึงได้มาขวางทางฉัน?" หานเซิ่นหัวร้อนขึ้นมาทันที เพราะตั้งแต่แอนนี่มาถึงที่นี่ เขาก็มีเวลาอยู่กับจีเหยียนหรันน้อยมาก
"ก็เพราะฉันบอกว่าไม่" แอนนี่พูดอย่างเยือกเย็น
"แล้วถ้าฉันจะเข้าไปให้ได้ล่ะ จะเป็นยังไง?" หานเซิ่นเริ่มหมดความอดทนกับผู้หญิงคนนี้แล้ว
"นายก็ลองดูสิ" แอนนี่มองหานเซิ่นด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกราวกับมองซากศพเท่านั้น
ในตอนนี้หานเซิ่นต้องการจะเข้าไปข้างในให้ได้แม้จะต้องใช้กำลัง ที่แอนนี่หยิ่งขนาดนี้ก็เป็นเพราะเธอคือผู้เป็นเลิศ ซึ่งมันทำให้หานเซิ่นรู้สึกโกรธมาก
แต่อยู่ๆประตูห้องของจีเหยียนหรันเปิดออก และจีเหยียนหรันก็เดินออกมา เธอจับมือของหานเซิ่น และก็พูดกับแอนนี่ "พันเอกแอนนี่ เขาก็เป็นบอดี้การ์ดของฉันเหมือนกัน เขามีสิทธิจะมาพบฉันได้ตลอดเวลา"
"ดิฉันต้องขอโทษคุณจี เพื่อที่ฉันจะสามารถปกป้องคุณให้ปลอดภัยได้ 100% ฉันต้องสกัดกั้นสิ่งที่ดูไม่น่าไว้ใจทุกอย่าง" แอนนี่พูด
"ได้โปรดพันเอก ที่นี่คือยานรบของกองทัพ และหานเซิ่นก็ไม่ใช่คนที่ไม่น่าไว้ใจ" จีเหยียนหรันพูด
แอนนี่ไม่พูดอะไรอีก แต่ท่าทีของเธอไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลย ราวกับว่าคำพูดของจีเหยีนหรันไม่มีผลกับเธอ
"ฉันบอกแล้วว่าอย่าไปมีเรื่องกับหล่อน หล่อนอาจจะฆ่านายก็ได้ เข้าใจไหม?" จีเหยียนหรันย้ำเตือนหานเซิ่น
"เป็นแค่บอดี้การ์ดมีสิทธิอะไร? ดูแล้วหล่อนเหมือนจะไม่ได้เคารพคำพูดเธอเลยด้วยซ้ำ" หานเซิ่นพูด
"ในทางเทคนิค หล่อนก็คือบอดี้การ์ดของฉัน แต่อย่างไรก็ตามตำแหน่งของฉันในตอนนี้ยังไม่คู่ควรที่จะได้บอดี้การ์ดระดับนี้ ที่หล่อนมาเป็นบอดี้การ์ดของฉันก็เพราะครอบครัวของฉันเป็นคนจัดการ เพราะฉะนั้นหล่อนคงจะไม่ฟังคำพูดของฉันเท่าไหร่หรอก" จีเหยียนหรันพูด ขณะเอนตัวพิงหานเซิ่น
"ยังไงก็แล้วแต่ หล่อนกำลังทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้ฉัน นายอย่าไปยั่วยุเธออีกก็แล้วกัน"
หานเซิ่นพยักหน้า เขารู้ดีว่าความปลอดภัยของจีเหยียนหรันขึ้นอยู่กับแอนนี่ เนื่องจากเขามักจะเขาไปในก็อตแซงชัวรี่อยู่บ่อยๆ ทำให้เขามีเวลาคุ้มกันเธอน้อยมาก ในตอนที่หานเซิ่นออกมาจากห้องของจีเหยียนหรัน มันก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่แอนนี่ก็ยังคงยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ดูจากท่าทางของเธอแล้ว เธอคงไม่ได้ขยับตัวเลยในช่วงหลายชั่วโมงที่ผ่านมา
"ผู้ชายอย่างนาย เป็นที่น่าอับอายในหมู่ทหาร" เมื่อหานเซิ่นก้าวออกมาจากห้อง เขาก็ได้ยินเสียงแอนนี่พูดทันที
"เธอกำลังพูดถึงฉันงั้นหรอ?" หานเซินหันไปทันที เขามองหน้าแอนนี่และถาม
"ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงคือพวกที่ทุเรศที่สุด" แอนนี่พูด
หานเซิ่นมองแอนนี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
"นายมองหาอะไร?" แอนนี่รู้สึกอึดอัด เมื่อหานเซิ่นมายืนมอง
"ถึงฉันจะอยู่โดยเกาะผู้หญิง มันก็น่าจะดีกว่าเธอที่ไม่มีผู้ชายให้เกาะ ฉันคิดว่าเธอคงจะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปจนตาย" หานเซิ่นพูดอย่างจริงจัง
"นาย.." แอนนี่ตัวสั่นด้วยความโกรธ
"เธอคิดว่าเธอสูงส่งกว่าฉันแค่เพราะเธอเป็นผู้เป็นเลิศงั้นหรอ? ถ้าฉันเป็นผู้เป็นเลิศ ฉันสามารถฆ่าเธอได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว" หานเซิ่นเบ้ปาก
"ฉันจะรอวันที่นายเป็นผู้เป็นเลิศ และมาดูกันว่านายจะมีปัญญาฆ่าฉันได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียวรึเปล่า?" ใบหน้าแอนนี่เริ่มมืดม่น ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนที่โต้เถียงได้เก่ง เธอโกรธมาก แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะโต้เถียงกับหานเซิ่นยังไงดี
ความจริงเหตุผลที่แอนนี่เกลียดหานเซิ่นก็เพราะพ่อของเธอด่วนชีวิตเร็วเกินไป ทำให้เธอต้องอยู่กับแม่ 2 คน
หลังจากนั้นแม่ของเธอก็หาสามีใหม่ได้ ในตอนแรกๆเขาก็ปฏิบัติกับเธอและแม่อย่างดี เขาเป็นคนที่ขยันทำงาน แม้ตอนนั้นแอนนี่จะยังเล็ก แต่เธอก็คิดว่าเขาเป็นคนดี
แต่ใครจะรู้ว่าเขาไม่เพียงแค่เจ้าชู้ แต่เขายังเป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวงด้วย ไม่กี่วันก่อนที่เขาจะแต่งงานกับแม่ของแอนนี่ เขาก็ได้ขโมยของมีค่าไปจนหมด ทำให้แม่ของเธอไม่เหลืออะไรเลย ชีวิตของเธอและแม่ต้องก็ลำบากมากหลังจากนั้น
เมื่อโตขึ้นมา เธอก็เกลียดผู้ชายประเภทนี้มาก ยิ่งเธอรู้ว่าหานเซิ่นมาที่ยานแดฟเน่ได้ก็เพราะจีเหยียนหรีนด้วยแล้ว มันก็ยิ่งทำให้เธอมีอคติกับหานเซิ่น
"ไม่เห็นจะต้องรอให้ถึงตอนนั้นเลย ถ้าเธอกล้าก็ลองมาดวลกัน ฉันจะพิสูจน์ให้เธอดูว่าเธออ่อนแอแค่ไหน ถ้าพวกเรามีเงื่อนไขที่เท่าเทียมกัน" หานเซิ่นพูด