ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 486 ความหวังในความสิ้นหวัง
มันแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นการต่อสู้นองเลือดขนาดนี้ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ดังนั้นคงไม่มีใครเคยเจอกับเหตุการณ์ที่มอนสเตอร์บุกตีเมืองอย่างหนักหน่วงขนาดนี้มาก่อน
แม้แต่หานเซิ่นที่เคยเห็นการฆ่าฟันมานับไม่ถ้วนก็ยังตัวสั่นเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
สิ่งเดียวที่เขาต้องการตอนนี้ก็คือธนูและลูกธนูที่ทรงพลัง ถ้าเขามีมันล่ะก็ เขาจะสามารถยิงสปิริตให้ตายซะตอนนี้ ซึ่งมันน่าจะทำให้พวกมอนสเตอร์กระจัดกระจายกันออกไป และรักษาเมืองไว้ได้
แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่มีอาวุธอะไรให้ใช้เลย เรื่องธนูยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดถึงเรื่องอาวุธอยู่ เขาก็มองเข้าในจิตของตัวเอง ซึ่งเต็มไปด้วยวิญญาณอสูร เขาเห็นวิญญาณอสูรดวงใหม่ที่เขาเพิ่งได้รับมาจากเฟอเรทโกสพาว
ประเภทของวิญญาณอสูรเฟอเรทโกสพาวเลือดศักดิ์สิทธิ : อาวุธ
หานเซิ่นเรียกมันออกมา ทันใดนั้นก็มีอาวุธวิญญาณอสูรปรากฏขึ้นที่มือของหานเซิ่นทันที มันคือกรงเล็บ 3 แฉกคล้ายๆกับของวูฟเวอรีนในหนังเรื่อง X-Men มันเป็นอาวุธที่ดูแหลมคม แถมยังเคลือบด้วยยาพิษ
ด้วยกรงเล็บอันนี้ หานเซิ่นรู้สึกว่าพอจะมีโอกาส เขาเข้าไปใกล้สนามรบ และเฝ้าดูสถานการณ์อย่างเงียบๆ
มีมอนสเตอร์ที่คอยอารักษ์ขาสปิริตราชวงศ์อยู่จำนวนมาก ดังนั้นเขามีโอกาสเพียงครั้งเดียวในการลอบโจมตีสปิริต ถ้าเขาพลาดแค่นิดเดียวก็จะทำให้ความพยายามของเขาสูญเปล่าทันที ถ้าหานเซิ่นต้องการจะฆ่าเธอให้ได้ เขาต้องเฝ้าดูสถานการณ์ให้รอบครอบก่อน เขาต้องรออย่างอดทนและคำนวณความเป็นไปได้
กวนถงรีบวิ่งกลับไปที่เมือง แต่ทว่าหลังจากที่เธอขึ้นไปบนกำแพงเมือง เธอก็รู้สึกสิ้นหวัง เมื่อเห็นมอนสเตอร์จำนวนมากกำลังโจมตีเมืองอยู่
ในตอนนี้ทุกๆคนที่ป้องกันเมืองอยู่ก็รู้สึกสิ้นหวังทุกคน มอนสเตอร์มีจำนวนนับไม่ถ้วน เหมือนกับว่ายังไงพวกเขาก็ไม่สามารถกวาดล้างพวกมันได้หมดแน่ๆ คนจำนวนมากฆ่ามอนสเตอร์จนแทบจะหมดแรงแล้ว แต่พวกมอนสเตอร์ก็ยังคงบุกเข้ามาเรื่อยๆ
ตูม
มอนสเตอร์ที่ตัวสูงกว่ากำแพง ในที่สุดมันก็ทำลายกำแพงได้แล้ว ทำให้มีมอนสเตอร์จำนวนมากบุกเข้าไปบริเวณที่กำแพงถูกทำลาย
คนที่ทำหน้าที่ป้องกันเมืองหน้าซีด ถ้าไม่มีสิ่งก่อสร้างคอยป้องกัน มันก็ยากที่พวกเขาจะป้องกันตัวจากมอนสเตอร์ได้เหมือนที่ผ่านๆมา ดูทรงแล้วตอนนี้ยังไงเมืองสตาร์วีลก็ต้องแตกอย่างแน่นอน
"ถอยก่อน ทุกคนไปที่เครื่องเทเลพอร์ต และรีบออกจากก็อตแซงชัวรี่ทันที"
หลี่ซิงหลุนตะโกนสั่งให้ทุกคนถอย ขณะที่เขากำลังรับมือกับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิอยู่ เขากวัดแกว่งดาบยาวๆฆ่ามอนสเตอร์นับ 10 ที่อยู่ข้างหน้าเขา
แม้พวกเขาจะไม่อยากเสียเมือง แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ถึงมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะเทเลพอร์ตกลับมาในก็อตแซงชัวรี่ แต่ยังไงมีชีวิตรอดก็ดีกว่า
คนในเมืองเริ่มถอยอย่างเป็นระเบียบ คนพวกนี้ไม่ได้ตื่นตระหนกและเคลื่อนไหวอย่างไร้ระเบียบ พวกเขาทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีภายใต้คำสั่งของผู้นำ
แต่ต่อหน้าคู่ต่อสู้ที่มีพลังเหนือกว่า พวกเขาก็ไม่มีวิธีแก้ปัญหาดีๆ กองทัพของสปิริตราชวงศ์แข็งแกร่งกว่าพวกเขามาก ไม่ว่าหลี่ซิงหลุนจะแข็งแกร่งขนาดไหน ถึงเขาจะสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิได้ และยังฆ่ามอนสเตอร์กลายพันธ์ไปนับไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่สามารถป้องกันเมืองไว้ได้
ตอนนี้อารมณ์ในด้านลบต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นความสิ้นหวัง ลังเล โกรธและเศร้า มันหนักอึ้งอยู่ในหัวใจของคนทุกคน พวกเขาถอยไปที่เครื่องเทเลพอร์ตภายในเมืองอย่างช้าๆ ทุกอย่างเงียบสงัดไร้เสียงโดยสิ้นเชิง แม้แต่พวกผู้วิวัฒนาการที่ทำหน้าที่ปกป้องคนอื่นๆอยู่ด้านหลังก็ไม่ส่งเสียงระหว่างต่อสู้เลย เหมือนกับว่ามีอะไรติดอยู่ในคอของพวกเขา
พวกเขาถอยกันอย่างเงียบสงบ มันเป็นจุดจบที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น การถอยหนีหมายถึงความล้มเหลว และพวกเขาจะต้องเสียเมืองนี้ไปตลอดกาล ถ้าไม่มีใครสักคนมากวาดล้างมอนสเตอร์ที่ครอบครองเมืองอยู่ เทเลพอร์ตกลับมาก็เท่ากับฆ่าตัวตาย
"ฆ่าให้หมด!" หลี่ซิงหลุนคำราม ดาบยาวของเขากำลังเต้นเหมือนกับสายลม เขาฆ่ามอนสเตอร์ไปเป็นจำนวนมาก เพื่อซื้อเวลาให้กับทุกคน
เเต่อยู่ๆก็มีใครบางคนพุ่งออกมาจากตีนเขา เขาพุ่งตรงเข้าไปหาสปิริตที่ซ่อนอยู่ข้างหลังกองทัพมอนสเตอร์อย่างรวดเร็ว ทำให้มอนสเตอร์จำนวนมากส่งเสียงคำรามออกมา
"มีคนบางคนอยู่ตรงนั้น?" มีใครบางคนสังเกตเห็นสิ่งผิดปรกติในฝูงมอนสเตอร์ พวกเขารีบมองไปทางนั้นทันที ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นชายหนุ่มกำลังพุ่งตรงเข้าไปหาสปิริตราชวงศ์จากข้างหลัง
"มีใครบางคนอยู่ตรงนั้นจริงๆ เขาไปตรงนั้นได้ยังไง? ตรงนั้นเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ถูกสปิริตควบคุมอยู่ เขากำลังคิดจะฆ่าตัวตายงั้นหรอ?"
"อย่าโง่น่า เขาพยายามจะฆ่าสปิริต"
"นั่นจะเป็นไปได้หรอ? หล่อนเป็นสปิริตราชวงศ์ ด้วยการที่มีมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ และมอนสเตอร์อื่นๆนับพันอารักษ์ขาอยู่ มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าไปใกล้หล่อน"
"จะได้หรือไม่ก็ไม่รู้ แต่เขามีความกล้าถึงขนาดนั้น ฉันชื่นชมเขา"
คนจำนวนมากที่กำลังรู้สึกสิ้นหวังอยู่ มันช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะร้องออกมาเสียงดัง พวกเขาปรารถนาจะอยู่ตรงนั้นด้วยจะได้เข้าไปช่วยฆ่าสปิริต
ในชั่วพริบตา คนคนนั้นก็พุ่งเข้าไปในฝูงมอนสเตอร์ที่ล้อมสปิริตอยู่
หัวใจของทุกคนเต้นรัว ถึงพวกเขากำลังถอยหนี แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น มันก็ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะเดินช้าลง บางคนถึงขนาดหยุดเดิน แม้พวกเขาไม่เชื่อว่าจะเกิดเรื่องมหัศจรรย์ขึ้น แต่พวกเขาก็ช่วยกันภาวนาให้เกิดขึ้น
"นั่นเขานิ!" เมื่อกวนถงเห็นคนนั้นชัดๆ เธอก็อุทานออกมา ชายที่กำลังบุกเข้าไปหาสปิริต คือชายคนที่เธอช่วยแบกมาจนเกือบจะถึงเมือง
เมื่อเห็นหานเซิ่นเข้าไปในฝูงของมอนสเตอร์ ทุกคนก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน
ในตอนที่หานเซิ่นกำลังเข้าไปหาสปิริตราชวงศ์ สปิริตผมสีเงินก็ทำสีหน้าแปลกๆ ดูเหมือนเธอจะประหลาดใจ เธอกวัดแกว่งไม้เท้า และทันใดนั้นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิทั้งหมดที่บุกโจมตีเมืองอยู่ก็หันกลับมาที่หานเซิ่น
"หยุดพวกมันไว้ พวกเราจะปล่อยให้พวกมันกลับไปไม่ได้" เมื่อเห็นหานเซิ่นเสี่ยงชีวิตของตัวอง หลี่ซิงหลุนก็ตัดสินใจวิ่งเข้าไปขวางทางพวกมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่กำลังวิ่งกลับไป เหมือนกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว
ด้วยคำสั่งของหลี่ซิงหลุน ผู้วิวัฒนาการที่เกือบจะยอมแพ้ก็กลับมาร่วมกันต่อสู้ทันทีโดยไม่ลังเล ผู้วิวัฒนาการที่แข็งแกร่งอีก 2 คนกลับเข้ามาสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ
ตูม!
หลี่ซิงหลุนถูกมอนสเตอร์เขาเดียวโจมตี ทำให้เขากระเด็นถอยหลังไป แต่กระนั้นเขาก็ยังคงจับดาบแน่น มีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา
ตอนแรกที่เขายังดูสบายๆ แม้จะรับมือกับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิก็เพราะเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ แต่ตอนนี้เขาต้องมาขวางทาง และรับการโจมตีของพวกมัน ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน เขาก็ไม่น่าจะทนได้นานนัก
"ไม่ว่านายจะเป็นใครก็ตาม โปรดช่วยฆ่าสปิรตให้พวกเราด้วย" หลี่ซิงหลุนพ่นเลือดออกมา และใช้ดาบฟันไปที่งูสีแดง เพื่อหยุดไม่ให้มันกลับไปช่วยสปิริต ในตอนนี้หานเซิ่นเข้าไปในฝูงมอนสเตอร์ได้ลึกมากแล้ว