ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 410 ไม่สนใจ
การได้เป็นศิษย์ของเจียซื่อเต๋าเป็นความฝันของใครหลายๆคน รวมถึงพวกคนมีชื่อเสียง แต่กระนั้นหานเซิ่นก็ไม่ได้สนใจมัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนหานเซิ่นคงจะสนใจอย่างแน่นอน เพราะว่ายังไงเจียซื่อเต๋าก็เป็นกึ่งเทพ และวิชาหมัดเหล็กของเขาก็เป็นวิชาไฮเปอร์จีโนที่มีชื่อเสียงมาก
แต่ทว่าตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจวิชาศาสตร์ตงเสวียน ทำให้หานเซิ่นต้องทุ่มเทเวลาในการเรียนภาษาโบราณ ถ้าเขาสามารถเข้าใจวิชาศาสตร์ตงเสวียน มันจะง่ายมากที่เขาจะไปให้ถึงระดับกึ่งเทพ
แม้หมัดเหล็กจะเป็นสุดยอดวิชา แต่ยังไงมันก็ไม่สามารถข้ามมิติและไม่สามารถทำให้ผู้ใช้วาร์ปมาที่ก็อตแซงชัวรี่ได้เหมือนศาสตร์ตงเสวียน
"ต้องขอบคุณสำหรับขอเสนอดีๆ แต่ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำ ผมคิดว่าพวกคุณคงจะต้องเดินทางด้วยตัวเอง" หานเซิ่นพูด
พวกเขาทั้ง 4 คนต่างก็ประหลาดใจ เมื่อได้ยินคำตอบของหานเซิ่น พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนปฏิเสธข้อเสนอการเป็นลูกศิษย์ของกึ่งเทพ
"บางทีคุณอาจจะไม่เชื่อพวกเรา งั้นผมจะลองสอนวิชาหมัดเหล็กบางส่วนให้คุณก่อน แล้วหลังจากนั้นคุณจะช่วยนำทางให้พวกเราได้ไหม?" เจียฉางเฟิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขาคิดว่าที่หานเซิ่นปฏิเสธจะต้องเป็นเพราะเขาไม่เชื่อเรื่องที่เล่าไป ซึ่งวิธีจะทำให้เชื่อก็คือต้องแสดงให้หานเซิ่นดู
หานเซิ่นหมดคำพูด เพราะเขาไม่สนใจวิชาหมัดเหล็กจริงๆ แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขาไม่ได้คิดร้าย หานเซิ่นก็ไม่อยากจะพูดไม่ดีกับพวกเขา เขาถามเจียฉางเฟิง "ตามทางที่พวกคุณผ่านมา คุณเห็นภูเขาหิมะบ้างไหม? ผมกำลังตามหาภูเขาลูกนั้นอยู่ ถ้าพวกคุณสามารถพาผมไปที่นั่นได้ ผมจะนำทางพวกคุณออกจากที่นี่ หลังจากที่ผมเสร็จธุระแล้ว"
เจียฉางเฟิงอึ้ง เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าหานเซิ่นไม่ได้สนใจวิชาหมัดเหล็กจริงๆ เนื่องจากมันเป็นวิชาที่เขาแสนภูมิใจ มันทำให้เขาเริ่มโกรธ
"ภูเขาหิมะงั้นหรอ ไม่รู้ว่าภูเขาที่คุณพูดถึงจะใช่ลูกนั้นหรือเปล่า?"
เมื่อได้ยินคำพูดของหานเซิ่น ผู้หญิงคนหนึ่งก็ถาม "ภูเขาที่คุณกำลังตามหา มันเป็นภูเขาลูกใหญ่ที่มีหิมะปกคลุมเฉพาะบริเวณยอดเขาใช่ไหม?"
"ใช่ คุณเห็นมันหรอ?" หานเซิ่นรู้สึกดี เพราะเหมือนว่าพวกเขาจะไปที่ภูเขาลูกนั้นมาแล้ว พวกเขาดูเหมือนจะโชคดีมาก เพราะถ้าพวกเขาเข้าไปใกล้ภูเขานั้นมากเกิน และโชคร้ายไปเจอนกเพลิง พวกเขาก็ไม่น่าจะรอดชีวิตได้
"พวกเราเห็นมัน แต่มันมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอยู่ใกล้ๆ พวกเราเลยไม่กล้าเข้าไปใกล้..." ผู้หญิงคนหนึ่งพูด
"เยี่ยมเลย ถ้าพวกคุณพาผมไปที่นั่น พวกเราสามารถเดินทางออกจากที่นี่ด้วยกัน หลังจากที่ผมเสร็จงานแล้ว" หานเซิ่นรีบพูด
"เพื่อน คุณคงจะไม่ได้พยายามจะไปล่าบลัดโบนหรอกนะ? ผมคิดว่าคุณควรลืมมันไปดีกว่า พวกมันมีจำนวนมากกว่า 1000 ตัว ในจำนวนนั้นมีอย่างน้อยๆ 20 ตัวที่เป็นระดับกลายพันธ์ และยังมีหัวหน้าที่เป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ ถ้าจะไปล่าต้องไปล่าเป็นกลุ่มใหญ่ ถ้าคนเดียวไม่ไหวหรอก" เซียวหลิงเฟิงพูด
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขามาที่ทะเลทรายปีศาจหลายครั้ง แต่เขายังไม่เคยเจอมอนสเตอร์ที่ว่าเลย จากที่พวกเขาเล่ามาดูเหมือนราชาของมันจะเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ
เนื่องจากมันอยู่ทางเดียวกับทางที่เขาจะไปล่านกเพลิง เขาก็อยากจะไปล่ามันดู เพราะตอนนี้เขาก็ยังขาดจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิอีก 3 จีโนพ้อย
"ถ้าพวกคุณจะพาผมไปดู ผมก็ขอบคุณมาก แต่ถ้าพวกคุณไม่อยากไป แค่บอกทางมาก็พอ" ถ้าเป็นไปได้หานเซิ่นก็อยากจะไปคนเดียวมากกว่า เพราะจะทำอะไรได้คล่องตัวกว่า
ถึงพวกเขาจะมีสัตว์ขี่ที่ดี แต่เมื่อเปรียบเทียบกับโกลเด้นโกรวเลอร์ สัตว์ขี่ของพวกเขาก็ถือว่าช้ามาก มันจะทำให้เขาต้องเสียเวลามากขึ้น ถ้าหากคนพวกนี้ไปด้วย
"พวกเราสามารถพาคุณไปที่นั่นได้ แต่คุณมีน้ำเพียงพอสำหรับพวกเราจนกระทั่งเดินทางออกจากทะเลทรายไหม?" หลังจากพวกเขาปรึกษากันเสร็จ เจียฉางเฟิงก็ถามหานเซิ่น
"น้ำมีอย่างเพียงพอ" หานเซิ่นลูบประเป๋าใส่น้ำที่กองอยู่ข้างๆเขา
เขานำน้ำมาด้วยเป็นจำนวนมาก เพราะเขามีแผนที่จะไปไล่ล่ามอนสเตอร์ขั้นสุดยอดตามพิกัดที่ตระกูลหนิงบันทึกข้อมูลเอาไว้ หลังจากที่เขาฆ่านกเพลิงได้แล้ว
เนื่องจากหานเซิ่นมีน้ำอย่างเพียงพอ พวกเขาทั้ง 4 คนก็โล่งใจ หลังจากพักผ่อนในคืนนั้น พวกเขาก็เตรียมตัวออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น
"คุณเอาสัมภาระมาเยอะมาก คุณคงจะต้องใช้สัตว์ขี่หลายตัวแน่?"
เซียวหลิงเฟิงถาม เมื่อเห็นข้าวของมากมายที่หานเซิ่นเอามาด้วย
"แค่ตัวเดียว" หานเซิ่นพูด และเรียกโกลเด้นโกรวเลอร์ออกมา เขาไม่ต้องการทุกคนตกใจ เขาเลยให้โกลเด้นโกรวเลอร์ย่อส่วนลง แต่กระนั้นขนาดของมันก็พอๆกับช้าง
"โห เป็นสัตว์ขี่ที่วิเศษจริงๆ!" พวกเขาทั้ง 4 คนประหลาดใจมากที่เห็นโกลเด้นโกรวเลอร์
หานเซิ่นยิ้ม และไม่พูดอะไร เขาเอาของขึ้นไปไว้บนหลังของโกลเด้น โกรวเลอร์ และขึ้นไปขี่มัน
พวกเขาทั้ง 5 คนเริ่มออกเดินทาง ในบรรดาพวกเขาทั้ง 4 คน มีเพียงแค่คนเดียวที่มีสัตว์ขี่เลือดศักดิ์สิทธิ ขณะที่อีก 3 คนมีแค่ระดับกลายพันธ์ ความเร็วในการเดินทางของพวกเขาเลยไม่ได้เร็วมาก
แม้จะรู้สึกเซ็งๆ แต่หานเซิ่นก็สั่งให้โกลเด้นโกรวเลอร์เคลื่อนที่ด้วยความเร็วพอๆกับคนอื่น
โชคดีที่ภูเขาหิมะลูกนั้นอยู่ไม่ไกลมาก พวกเขาเดินทางเพียงแค่ 1 วันก็มาถึงที่หมาย ทำให้หานเซิ่นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเวลามาก
ระหว่างเดินทาง หานเซิ่นก็เริ่มรู้จักกับพวกเขามากยิ่งขึ้น เจียฉางเฟิงคือหลานของเจียซื่อเต๋า เซียวหลิงเฟิงคือลูกศิษย์ของเจียซื่อเต๋า ขณะที่อีก 2 สาว คนที่รูปร่างอวบชื่อว่าเจียเยียน และคนรูปร่างผอมชื่อว่าเซียวเหวย
เจียเยียนคือน้องสาวของของเจียฉางเฟิง และเซียวเหวยก็คือพี่สาวของเซียวหลิงเฟิง
"หานเซิ่น สัตว์ขี่ของคุณสุดยอดมาก มันจะต้องเป็นสัตว์ขี่ระดับเลือดศักดิ์สิทธิใช่ไหม?" เจียเยียนที่ขี่สัตว์อสูรที่มีลักษณะคล้ายๆกว้างถามด้วยความสงสัย เธอเฝ้ามองโกลเด้นโกรวเลอร์มาสักพักใหญ่ๆแล้ว
"ใช่" หานเซิ่นตอบ
"คุณต้องมาจากตระกูลที่ไม่ธรรมดาแน่ ถึงได้มีสัตว์ขี่แบบนี้ได้ ทำไมฉันถึงไม่ได้เคยได้ยินชื่อของคุณเลย?" เจียเยียนถาม พร้อมกับกระพริบตา
"ผมมาจากครอบครัวธรรมดาๆ ไม่ใช่ตระกูลที่มีชื่อเสียงอะไร ผมก็แค่คนที่โชคดีเท่านั้น" หานเซิ่นกำลังพูดกับตัวเองด้วยเช่นเดียวกัน แม้ที่ผ่านๆมาเขาจะพยายามอย่างหนัก แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าความสำเร็จส่วนใหญ่ของเขามาจากโชค
เมื่อได้ยินว่าหานเซิ่นไม่ได้มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง เจียเยียนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น "แล้วทำไมคุณถึงไม่สนใจมาเป็นลูกศิษย์ปู่ฉันล่ะ? อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้จักกึ่งเทพหมัดเหล็ก?"
อีก 3 คนก็กำลังตั้งใจฟังอยู่เช่นเดียวกัน พวกเขาอยากรู้ว่าทำไมหานเซิ่นถึงได้ปฏิเสธพวกเขาง่ายๆขนาดนั้น
"ผมเป็นคนที่ชอบอิสระ และไม่อยากไปอยู่ในที่ที่มีกฎระเบียบยุ่งยาก ถ้าผมไปทำอะไรให้ปู่ของคุณไม่พอใจ ผมก็คงจะถูกเขาสั่งสอนหนักแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะแย่" หานเซิ่นตอบพร้อมกับยิ้ม
"คุณเป็นคนที่ตลกดี" เจียเยียนยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบของหานเซิ่น
เพราะหานเซิ่นเป็นคนง่ายๆ และพวกเขาก็มีอายุไล่เลี่ยกัน ทำให้พวกเขาสนทนากันอย่างถูกคอ
"มันอยู่ตรงนั้น!" หลังจากเดินทางมาได้ 1 วันเต็มๆ เจียเยียนก็อุทานออกมาทันที พร้อมกับชี้นิ้วไปทางภูเขาที่อยู่ห่างออกไป
หานเซิ่นมีสายตาที่ดีกว่าเจียเยียน จริงๆแล้วเขาเห็นภูเขาลูกนี้มาสักพักแล้ว แต่เขาก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะภูเขาลูกนี้แตกต่างจากภูเขาลูกที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้