ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 390 เเผนการเก็บจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ
หนิงเยวี่ยไม่ได้หยุดหานเซิ่น แต่เขาส่งคนสะกดรอยตามหานเซิ่นไป แม้หานเซิ่นรู้ตัวว่ามีคนตามมา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ หานเซิ่นเดินทางกลับไปที่สตีลอาเมอร์เหมือนปรกติ
เมื่อหนิงเยวี่ยได้รับรายงานกลับมา เขาถึงกับต้องขมวดคิ้ว 'เขาไม่ได้ฆ่ามอนสเตอร์ตัวนั้นจริงๆหรอเนี่ย'
มอนสเตอร์ตัวนั้นมีเนื้ออย่างน้อยๆก็ 400 ปอนด์ ในเวลาสั้นๆแค่นั้นเป็นไปไม่ได้ที่หานเซิ่นจะกินเนื้อได้หมด ถ้าเขาซ่อนเนื้อไว้ระหว่างทาง เขาก็น่าจะกลับไปเอามันก่อนที่จะเดินทางไปสตีลอาเมอร์
'ถ้าเขาไม่ได้ฆ่ามอนสเตอร์ตัวนั้น แล้วมันหายไปไหนกันแน่?' หนิงเยวี่ยรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ผิดปรกติ แต่เขาบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร
เมื่อกลับมาที่สตีลอาเมอร์ หานเซิ่นก็คิดว่าจะไปล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่ไหนดี เขาต้องเก็บจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิให้เต็ม และยังต้องทำให้ร็อคเวิร์มเปลี่ยนร่างด้วย
'บางทีเราคงต้องไปที่ทะเลทรายปีศาจ' หานเซิ่นกำลังคิดถึงราชาจิ่งจอกและแบล็คเฟเธอร์เลือดศักดิ์สิทธิ ไม่ว่าจะฆ่าตัวไหนได้ก็อาจจะพอทำให้ร็อคเวิร์มเปลี่ยนร่างได้ เพราะดูจากตอนนี้มันไม่ค่อยจะยอมกินอะไร แสดงว่าใกล้จะได้เวลาเปลี่ยนร่างเต็มทีแล้ว
หานเซิ่นต้องการฆ่าราชาจิ่งจอกมาโดยตลอด แต่เขายังไม่เคยเจอมันเลยหลังจากตอนนั้น ส่วนแบล็คเฟเธอร์เลือดศักดิ์สิทธิเป็นมอนสเตอร์ที่ให้วิญญาณอสูรประเภทปีก ซึ่งสามารถขายได้ในราคาที่สูง มันน่าเสียดายที่หานเซิ่นยังไม่มีโอกาสได้ฆ่ามัน
ถ้าหานเซิ่นได้ปีกแบล็คเฟเธอร์เลือดศักดิ์สิทธิมา หานเซิ่นจะสามารถขายปีกของมังกรปีกม่วงได้ เนื่องจากมันไม่สะดวกที่จะเอามาใช้เท่าไหร่
หานเซิ่นได้ข้อสรุปว่าเขาจะเดินทางไปที่ทะเลทรายปีศาจ
"เจ้าจิ่งจอก... แบล็คเฟเธอร์ พวกแกอยู่ที่ไหน…" หานเซิ่นขี่หลังร็อคเวิร์คเข้าไปในทะเลทรายปีศาจ
ถึงร็อคเวิร์มจะยังไม่เปลี่ยนร่าง แต่มันก็มีขนาดที่ใหญ่โต และเคลื่อนที่ได้รวดเร็วในทะเลทราย ถ้าเปรียบเทียบกับเหมียว
เมื่อเข้ามาในทะเลทรายปีศาจอีกครั้ง เขาไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ยังไง เขาเคยถูกจิ่งจอกไล่ฆ่า แต่ตอนนี้เขาสามารถฆ่ามันได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ไม่ว่ามันจะเจ้าเล่ห์สักแค่ไหน
ไม่นานหลังจากที่หานเซิ่นเข้ามาในทะเลทรายปีศาจ เขาก็เห็นซากมอนสเตอร์ตายเป็นจำนวนมาก มันเหมือนกันว่ามีคนบางกลุ่มเคลียร์ทางไว้แล้ว
ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดว่าจะเปลี่ยนเส้นทางดีไหม เขาก็ได้ยินเสียงคำรามของมอนสเตอร์ และเสียงตะโกนของคน เนื่องจากเสียงมันอยู่ไม่ไกล หานเซิ่นจึงสั่งให้ร็อคเวิร์มตรงไปทางนั้น
เมื่อมาถึงหานเซิ่นก็เห็นกลุ่มคนกำลังล่ามอนสเตอร์อยู่ กลุ่มของพวกเขานำโดยหยวนและชิง
เนื่องจากร็อคเวิร์มมีขนาดใหญ่สะดุดตา ทำให้หยวนเเละชิงเห็นมันได้จากระยะไกล พวกเขาจำได้ว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของหานเซิ่น ทำให้พวกเขารู้สึกโล่งอก เนื่องจากพวกเขากำลังล่ามอนสเตอร์ที่มีลักษณะเหมือนงูอยู่ พวกเขาเลยไม่ได้ทักทายหานเซิ่น พวกเขายังคงต่อสู้ต่อไป
กลุ่มของพวกเขาดูเป็นระเบียบมาก ราวกับพวกเขาเป็นทหาร มันง่ายมากสำหรับพวกเขาที่จะล่ามอนสเตอร์ตัวนั้น หานเซิ่นเลยไม่ได้เข้าไปร่วมด้วย
เมื่อเห็นหยวนและชิงฆ่ามอนสเตอร์ตัวนั้นได้แล้ว หานเซิ่นก็รู้สึกเหมือนกับว่าเวลาผ่านมานานแล้วจริงๆ เด็กหนุ่ม 2 คนที่เคยเป็นพวกหน้าใหม่ และจ้างหานเซิ่นไปคุ้มกัน แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นนักสู้ที่ดี และมีความสามารถในการปกป้องตัวเอง
'นี่เราแก่ขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย?' หานเซิ่นจับคางที่เนียนนุ่มของตัวเอง และย้ำเตือนว่าตอนนี้เขาอายุ 20 ปีแล้ว ไม่ใช่วัยรุ่นเหมือนสมัยก่อน
เพราะเขาฝึกกายหยก หานเซิ่นเลยมีผิวที่เนียนและนุ่มเหมือนกับผู้หญิงวัย 16-17 ถึงเขาจะตากแดด ตากลมอยู่บ่อยครั้ง แต่ผิวของเขาก็ยังขาวเนียนอยู่เสมอ
'มันจะเนียนเกินไปหรือเปล่า' เมื่อเห็นผิวที่ยิ่งขาวเนียนขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หานเซิ่นเริ่มคิดว่าถ้าฝึกกายหยกไปเรื่อยๆ เขาอาจจะกลายเป็นผู้หญิงเข้าสักวัน
หานเซิ่นดูเหมือนกับคนอายุประมาน 17-18 เท่านั้น โชคดีที่รูปร่างหน้าตาของเขาดูเป็นผู้ชายอย่างชัดเจน ไม่งั้นคนอาจจะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้หญิงก็ได้ ยังไงมันก็ยากมากสำหรับผู้ชายที่จะมีผิวอย่างเขา
"พี่ชาย คุณก็มาล่ามอนสเตอร์ที่นี่ด้วยหรอ?" ขณะที่หานเซิ่นกำลังใจลอย หยวนและชิงที่ล่ามอนสเตอร์เสร็จแล้วก็เดินเข้ามาหาหานเซิ่น
"ฉันมีแผนที่จะล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิในทะเลทรายปีศาจ เพื่อเก็บจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิให้เต็ม ไม่คิดว่าจะมาเจอพวกนายที่นี่" หานเซิ่นลงมาจากร็อคเวิร์ม และพูดพร้อมกับยิ้ม
"โอ้ แล้วคุณจะเดินทางลึกเข้าไปในทะเลทรายรึเปล่า? พาพวกเราไปด้วยนะ! พวกเราแค่จะไปดูคุณไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะไปขอแบ่งมอนสเตอร์" หยวนพูด และมองหานเซิ่นด้วยความคาดหวัง
"โอเค พวกเราไปด้วยกันก็ได้ พวกนายก็สามารถล่ามอนสเตอร์ได้ ถือว่าล่าเอาสนุกก็แล้วกัน" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม
แต่ในใจของหานเซิ่นเขากำลังคิด 'โทษทีหยวน ชิง พวกนายจะฆ่ามอนสเตอร์กลายพันธ์เท่าไหร่ก็ได้ แต่มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิต้องเป็นของฉัน'
ในตอนนี้หานเซิ่นมีทั้งธนูและลูกธนูเลือดศักดิ์สิทธิ ด้วยความสามารถด้านธนู และความแข็งแกร่งของเขา แม้แต่มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิก็ไม่น่าจะทนทานลูกธนูของเขาได้ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่พวกเด็กหนุ่มจะแย่งมอนสเตอร์ของเขาได้
"ฮาฮา งั้นพวกเราก็ต้องพยายามเต็มที่ อย่าโกรธกันเลยนะพี่ ถ้าพวกไปแย่งมอนสเตอร์ของคุณเข้า" หยวนยิ้ม
"ไม่เป็นไร ฉันขาดจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิอีกไม่เยอะ จะรออีกสักวัน 2 วันก็ได้ ที่สำคัญมันคงไม่ง่ายนักหรอกที่พวกนายจะแย่งมอนสเตอร์ฉันได้ และถ้าพวกนายมีฝีมือถึงขนาดแย่งได้ ฉันก็จะรู้สึกมีความสุขมากที่พวกนายมาได้ไกลถึงขนาดนี้" หานเซิ่นยิ้ม
"เก็บจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิเต็มก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ยังเก็บมันไม่ครบเลย" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา เขาอายุประมาน 17 ปี และเขาก็ดูไม่ค่อยพอใจที่หานเซิ่นทำเหมือนกับพวกเขาเป็นเด็กๆ
"มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆนั่นแหละ ฉันเข้าก็อตแซงชัวรี่ก่อนพวกนายตั้ง 2 ปี แต่ก็ยังเก็บไม่ครบเลย" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม เมื่อเห็นหยวนและชิงกระพริบตาส่งซิกให้เขา หานเซิ่นไม่ได้คิดจริงจังเกี่ยวกับคำพูดของหนุ่มคนนั้น
"เข้ามาก็อตแซงชัวรี่ก่อนก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเก่งกว่าพวกเรา เนื่องจากคุณบอกเองว่าพวกเราสามารถล่าได้ตามใจ แล้วมาดูกันว่าใครจะล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิได้ก่อน" ชายหนุ่มพูด
"ตกลง" หานเซิ่นพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม