ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 319 สังหารโหด
คนคนนั้นรีบเรียกโล่วิญญาณอสูรขนาดใหญ่ออกมาทันที และใช้มันป้องกันหอกของหานเซิ่น
โล่นี้มีขนาดใหญ่และหนักกว่าหอกของหานเซิ่นมาก แม้แต่อาวุธวิญญาณอสูรก็ยากที่จะทำอะไรมันได้
แววตาของคนที่ถือโล่แสดงความมุ่งร้ายออกมาอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการจะใช้โล่ฟาดหอกของหานเซิ่น
หานเซิ่นยิ้ม เมื่อหอกของเขาปะทะกับโล่ ใบหน้าของคนที่ถือโล่ก็เปลี่ยนเป็นช็อค เนื่องจากหอกของหานเซิ่นมีพลังที่มหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ
เคร็ง!
หอกยาวของหานเซิ่นเหมือนสว่าน มันเจาะทะลุโล่วิญญาณอสูรด้วยพลังหมุนที่รุนแรง และแทงทะลุหน้าอกของคนที่ถือโล่ คนที่ถือโล่มองหอกที่ปักอยู่ที่หน้าอกอย่างตกตะลึง
คนอื่นๆที่เหลือเริ่มกลัวตายขึ้นมา พวกเขารู้ว่าโล่อันนี้เป็นโล่ระดับท็อปในหมู่โล่วิญญาณอสูรกลายพันธ์ แม้จะเป็นอาวุธเลือดศักดิ์สิทธิก็ยังแทงทะลุมันไม่ได้ แต่ทว่าหอกของหานเซิ่นกับแทงทะลุทั้งโล่และคนในเวลาเดียวกัน
หานเซิ่นยังไม่หยุดแค่นั้น เขาดึงหอกออกมา และแทงไปที่อีกคนที่อยู่ข้างๆ
"ไอ้ตัวเล็กหนีเร็ว!" จ้าวกู่ตะโกนเตือนชายที่กำลังจะโดนหานเซิ่นแทง จ้าวกู่รีบยกหอกของเขาขึ้น และพยายามจะสกัดการโจมตีของหานเซิ่น เพื่อช่วยชีวิตชายคนนั้น
หลิวเฮยคำรามออกมา และใช้ขวานของเขาฟันไปที่หานเซิ่น คนอื่นๆที่เหลือก็เรียกอาวุธวิญญาณอสูรออกมาโจมตีใส่หานเซิ่นเช่นกัน
ชายคนที่ถูกเรียกว่า 'ไอ้ตัวเล็ก' เปลี่ยนร่างเป็นลิง และกระโดดถอยออกห่างจากหานเซิ่น
แต่ทว่าหอกของหานเซิ่นก็เร่งความเร็วขึ้นในทันที และแทงทะลุร่างของชายคนนั้นกลางอากาศ ซึ่งหานเซิ่นยังมีเวลาที่จะปัดป้องการโจมตีที่เข้ามาอีก การเคลื่อนไหวของหานเซิ่นดูไหลลื่นและเฉียบขาดมาก
'แค่ไม่ฆ่าพวกนายก็ทำประโยชน์ให้เยอะแล้ว' พวกเขานึกถึงคำพูดขอหานเซิ่นขึ้นมาทันที แต่มันก็สายเกินจะแก้ไขอะไรได้แล้ว
หานเซิ่นเหมือนอพอลโล ไม่ว่าจะผ่านไปที่ไหนชีวิตของคนที่อยู่ตรงนั้นก็จะถูกช่วงชิงไป
"แยกกันหนีไปคนละทาง ไม่งั้นพวกเราทั้งหมดจะตายอยู่ที่นี่" จ้าวกู่หันหลัง และควบสัตว์อสูรหนีอย่างไม่คิดชีวิต
เขาได้เห็นคนเก่งๆในก็อตแซงชัววรี่เขต 1 มามากมาย แต่ก็ไม่เคยเห็นใครแข็งแกร่งราวกับปีศาจอย่างหานเซิ่นมาก่อน ถ้าเขาไม่เห็นสิ่งที่หานเซิ่นทำด้วยตาตัวเอง เขาไม่มีทางเชื่อเลยว่ามีคนแบบนี้อยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 หานเซิ่นควรจะเป็นผู้วิวัฒนาการแล้วมากกว่า
จ้าวกู่เสียใจมากที่ตัดสินใจยั่วยุหานเซิ่น แต่ทว่าตอนนี้สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็แค่หนีสุดชีวิต เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดแก้แค้น
กลุ่มของพวกเขาแตกกระจายหนีไปคนละทิศละทาง พวกเขาตัดสินใจหนีโดยไม่คิดจะหันกลับมามองหานเซิ่น
อ้าาา!
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วหุบเขา จ้าวกู่หน้าซีดเผือก เขาหันหลังกลับไปดู และเห็นชายบนหลังหมาป่าสีเงินกำลังถือหอกสีดำอยู่ เขาฆ่าคนไป 6 คนแล้ว และเขากำลังจะพุ่งเข้าไปเล่นงานหลิวเฮย ซึ่งเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ตรงนั้น ถ้าไม่นับตัวเขาเอง
จ้าวกู่รู้สึกกลัวมาก เขาเตะสัตว์อสูรของเขาอย่างบ้าคลั่ง เพื่อให้มันรีบวิ่งหนีไปไวๆ
หานเซิ่นเป็นปีศาจ เขาฆ่าคนไป 6 คนแล้วในชั่วอึดใจ พวกเขาทุกคนล้วนแต่มีประสบการณ์ในก็อตเเซงชัวรี่อย่างโชกโชน พวกเขาทั้ง 6 คนมีฝีมือพอจะต่อกรกับผู้ถูกเลือกได้เลย แต่กระนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าปีศาจที่ถือหอกสีดำ พวกเขาก็ตายในชั่วพริบตา
อ้าา!
จ้าวกู่ตัวสั่น หันใจของเขาแทบจะหยุดเต้น เมื่อได้ยินเสียงร้องของคนที่ 7 ตอนนี้เหลือแค่เขาแล้ว เขาวิ่งหนีมาได้แค่ 30 ฟุตเท่านั้นด้วยอสูรเลือดศักดิ์สิทธิ ขณะที่เพื่อนของเขาอีก 7 คนถูกฆ่าไปแล้ว จ้าวกู่จินตนาการไม่ออกเลยว่าหานเซิ่นนั้นเก่งกาจแค่ไหน
จ้าวกู่เร่งควบอสูรของเขา เขาคิดว่านี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะรอดชีวิต เพราะเขาหนีออกมาก่อน ยิ่งกว่านั้นวิญญาณอสูรที่เขาใช้ขี่อยู่ก็เป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ ดังนั้นมันไม่ง่ายที่หานเซิ่นจะไล่ตามเขาได้ทัน
แต่ทว่าในระหว่างที่จ้าวกู่กำลังคิด เขาก็ได้ยินเสียงของหานเซิ่นกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จ้าวกู่หันหลังกับไปดู
หลังจากหันไปมอง แขนขาของเขาก็อ่อนแรง เขาเห็นหมาป่าสีเงินกำลังวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อมาก ในชั่วพริบตาชายหนุ่มที่สีหน้ายังคงสงบก็อยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ 10 ฟุต
"ได้โปรด..." ก่อนที่จ้าวกู่จะได้พูดอะไร หานเซิ่นก็ควบทอร์นาโดวูฟผ่านเขาไป พร้อมกับใช้หอกแทงทะลุหัวของเขา ทำให้จ้าวกู่เงียบไปตลอดกาล
หานเซิ่นควบทอร์นาโดวูฟตามเต่าไปโดยไม่หันกลับไปมองซากศพที่นอนเกลือนกลาด คนพวกนั้นไม่มีค่าพอที่จะให้เขาหันกลับไปมอง สำหรับเขามันก็เหมือนกับการฆ่าไก่ตัวหนึ่งเท่านั้น
แค่ไม่ฆ่าก็ถือว่าทำประโยชน์ให้แล้ว แต่อย่างไรก็ตาม คนพวกนั้นไม่มีโอกาสเข้าใจความหมายของหานเซิ่น
....
2 วันต่อมา มีคนพบศพคนหลายคนในภูเขาทองแดง ซึ่งเป็นข่าวที่ทำให้คนทั้งเมืองกลอรี่ช็อค
กลุ่มคนพวกนั้นเป็นที่รู้จักดีว่ากลุ่มที่มีอิทธิพลในเมืองกลอรี่ แต่กระนั้นพวกเขาทั้ง 8 คนก็ตายในภูเขาทองแดง แต่ละคนตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว มันยากที่จะจินตนาการว่าพวกเขาถูกฆ่าด้วยวิธีไหน
หลังจากได้ยินข่าว หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยรีบออกจากเมืองไปดูที่เกิดเหตุทันที ใบหน้าของหม่าหมิงจวิ้นซีดทันที หลังจากที่เห็นร่างของคนที่ตาย เขาหันไปมองซูซินเหมยที่ใบหน้าซีดไม่ต่างจากเขา
พวกเขาพอจะรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าพวกเขาทั้ง 8 คน พวกเขาจำได้ดีว่าข้างหลังของหานเซิ่นมีอาวุธประเภทหอกยาว ซึ่งตรงกับรอยแผลของคนที่ตาย และกลุ่มของพวกเขายังตายในบริเวณที่เขาเป็นคนบอกให้หานเซิ่นไปตามหาเต่าตรงนั้น
"ซินเหมย อย่าพูดอะไรออกไปเด็ดขาด" หม่าหมิงจวิ้นพูดออกมาอย่างช้าๆด้วยความกลัว
ทุกคนในเมืองต่างก็คิดว่าพวกเขาคงจะถูกกลุ่มอื่นลอบทำร้าย แต่หม่าหมิงจวิ้นรู้ดีว่าเป็นฝีมือของหานเซิ่นเพียงคนเดียว แค่คิดถึงสิ่งที่น่าจะเกิดขึ้น เขาก็รู้สึกเสียวสันหลังแล้ว
ซูซินเหมยยังคงช็อคอยู่ เธอพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอรู้สึกว่ายังดีที่เธอไม่ได้ไปทำอะไรให้หานเซิ่นไม่พอใจบนเกาะลึกลับ ไม่งั้นเธอกับแฟนของเธอคงจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว