ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 316 ให้สัตว์เลี้ยงกิน
"นั่นไม่สมเหตุสมผลเลย พวกเราไม่มีวิญญาณอสูรของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ถึงเรามี มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอามาแลกกับวิญญาณอสูรของก็อตแซงชัวรี่เขต 1" หม่าหมิงจวิ้นพูด
วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 หาได้ยากกว่าของก็อตเเซงชัวรี่เขต 1 ทำให้ราคาของมันสูงกว่ามาก
แต่กระนั้นผู้ที่ยังไม่วิวัฒนาการไม่สามารถรับเอาวิญญาณอสูรจากก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ได้ ถ้าหานเซิ่นต้องการจะซื้อวิญญาณอสูรจากก็อตแซงชัวรี่เขต 2 เขาจะต้องให้แม่ของเขาไปรับจากบุคคลที่ 3 โดนตรง ไม่งั้นถ้าผู้ยังไม่วิวัฒนาการสามารถใช้วิญญาณอสูรของก็อตเเซงชัวรี่เขต 2 ได้ล่ะก็ แม้เพียงแค่วิญญาณอสูรระดับโบราณของก็อตแซงชัวรี่เขต 2 ก็สามารถฆ่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ได้อย่างสบาย
แต่เนื่องจากมนุษย์ไม่สามารถใช้วิญญาณจากก็อตแซงชัวรี่ระดับสูงกว่าได้ ทำให้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 ยังมีมูลค่าสูงอยู่
แต่กระนั้นการใช้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 แลกกับวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิของก็อตแซงชัวรี่ 2 เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก
"งั้นลืมมันไป" ยังไงหานเซิ่นก็ไม่ได้จริงจังกับการแลกเปลี่ยนตั้งแต่แรกแล้ว เนื่องจากกลุ่มของหม่าหมิงจวิ้นมีทหารในเมืองกลอรี่หนุนหลัง คล้ายๆกับกลุ่มของหยาวม่านลี่ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมหานเซิ่นถึงยอมเสนอข้อแลกเปลี่ยนให้พวกเขา
หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยซุบซิบกัน จากนั้นซูซินเหมยก็พูดกับหานเซิ่น "ชื่อของคุณคือ? คุณมาจากสตีลอาเมอร์ใช่ไหม?"
"ใช่" หานเซิ่นตอบและรีบออกจากเกาะลึกลับไปพร้อมกับซากหมาป่าสีเงินทันที
ซูซินเหมยรู้สึกไม่พอใจ "พวกเราจะปล่อยให้เขาไปทั้งแบบนี้เลยหรอ? พวกเราอุส่าสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวนั้นมาตั้งนาน แต่เขาก็เอามันไป..."
หม่าหมิงจวิ้นส่ายหัวและพูด "คนคนนี้ใช้วิชาลับของสถาบันเอเรส ซึ่งนักเรียนธรรมดาๆไม่สามารถใช้มันได้ เขาน่าจะเป็นบุคคลสำคัญในสถาบันเอเรส"
หลังจากที่หานเซิ่นลงไปถึงพื้นแล้ว เขาก็เรียกเหมียวออกมา และวางซากของทอร์นาโดวูฟบนหลังของมัน จากนั้นเขาก็ไปหาแหล่งน้ำสะอาดๆ เพื่อทำบาร์บีคิวกิน
ทอร์นาโดวูฟมีขนาดตัวพอๆกับวัวตัวเต็มวัย หานเซิ่นไม่สามารถกินมันหมดได้ด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นเขาเลยเรียกโฮลี่แองเจลมาร่วมกินด้วย เพราะเก็บมันไว้ก็จะทำให้เดินทางลำบากเปล่าๆ
โฮลี่แองเจิลดูจะอารมณ์ดีมากในช่วง 2 วันนี้ เธอเพิ่งจะได้กินเนื้อของมูชู และวันนี้เธอก็ยังได้กินเนื้อของทอร์นาโดวูฟอีก แววตาของเธอกำลังเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
ทอร์นาโดวูฟมีเนื้อเยอะกว่ามูชู แม้โฮลี่เเองเจิลจะมีความหิวกระหายที่เหนือมนุษย์ แต่เธอก็ไม่สามารถกินเนื้อหมดได้ในเวลาอันสั้น หานเซิ่นและโฮลี่เเองเจิลต้องใช้เวลา 3 วันเต็มๆกว่าจะกินเนื้อของทอร์นาโดวูฟหมด ขณะที่กระดูกและอวัยวะภายใน หานเซิ่นให้ร็อคเวิร์มกินจนหมด
ครั้งนี้ร็อคเวิร์มดูจะชอบใจมาก มันยังไม่เคยได้กินเนื้อเลือดศักดิ์สิทธิมาก่อน มันมีความสุขในการกินกระดูกและอวัยวะภายในมาก
หานเซิ่นได้รับจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิมาจากทอร์นาโดวูฟมาอีก และตอนนี้เขาก็มีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิทั้งหมด 80 จีโนพ้อยแล้ว
ในที่สุดหานเซิ่นก็เดินทางผ่านหนองน้ำแห่งความมืดมาได้ เมื่อถึงเวลาอาหาร เขาก็ก่อกองไฟ และตัดสินใจที่จะย่างเนื้อมูชูที่เขาเก็บสำรองไว้ เนื่องจากมันเหลือไม่มาก เขาเลยไม่ได้เรียกสัตว์เลี้ยงทั้ง 2 ออกมา
แต่เมื่อเริ่มกินไปได้สักพัก เขาก็เห็นคน 2 คนกำลังขี่สัตว์อสูรตรงเข้ามาหาเขา พวกเขาทั้ง 2 คนก็คือหม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมย.
หานเซิ่นไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร ช่วงที่ผ่านมาเขาหยุดเพื่อกินอาหารบ่อยครั้ง เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไล่ตามทัน
หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยประหลาดใจเมื่อเห็นหานเซิ่น เนื่องจากหานเซิ่นเป็นคนจากเมืองสตีลอาเมอร์ พวกเขาเลยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมุ่งหน้าไปยังเมืองกลอรี่
"บังเอิญอะไรแบบนี้! ดีใจที่ได้พบนายอีกครั้ง พวกเราขอใช้ไฟของนายทำอาหารหน่อยได้ไหม?" หม่าหมิงจวิ้นถาม
"ตามสบาย" หานเซิ่นไม่สนใจ เขานั่งกินบาร์บีคิวต่อไป
หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยมองหานเซิ่นด้วยอาการตกตะลึง แค่ดูก็รู้ว่าเนื้อที่หานเซิ่นกำลังกินนั้นไม่ใช่เนื้อของทอร์นาโดวูฟ แต่ข้างๆตัวหานเซิ่นก็ไม่ได้มีสัมภาระอะไรมากมาย ซึ่งดูแปลกมาก
ทอร์นาโดวูฟมีขนาดใหญ่พอๆกับวัวตัวเต็มวัย ซึ่งมันเพิ่งผ่านมาแค่ 3 วัน ตั้งแต่พวกเขาแยกกัน ดังนั้นมันน่าแปลกที่หานเซิ่นสามารถกินเนื้อพวกนั้นได้หมด เนื้อขนาดนั้นถึงจะช่วยกันกินสัก 5 คนก็ยากจะหมดได้ใน 3 วัน แต่กระนั้นเนื้อของทอร์นาโดวูฟกลับหายไปอย่างน่าประหลาด
"ผมคือหัวหน้าของกลุ่มกลอรี่ หม่าหมิงจวิ้น และนี่คือแฟนของผลเอง ซูซินเหมย เอ่อ..จะให้พวกเราเรียกนายว่าอะไรดี?" ขณะที่หม่าหมิงจวิ้นทำอาหาร เขาก็เริ่มชวนหานเซิ่นคุย
"หานเซิ่น จากเมืองสตีลอาเมอร์" หานเซิ่นตอบ
หม่าหมิงจวิ้นไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับสตีลอาเมอร์เท่าไหร่ ทำให้เขาไม่รู้จักหานเซิ่น เขาพยายามนึกเรื่องที่เขาพอรู้และพูด "ดอลลาร์จากสตีลอาเมอร์คือยอดฝีมือของก็อตแซงชัวรี่เขต 1 น่าเสียดายที่เขาลงแข่งศึกชิงตำแหน่งผู้ถูกเลือกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ปีที่แล้วเขาก็ไม่ได้เข้าร่วม นายพอจะรู้จักเขาไหม?"
"ทุกคนในสตีลอาเมอร์ต่างก็รู้จักเขา แต่เขาคงไม่รู้จักฉันหรอก" หานเซิ่นยิ้ม
"หมาป่าสีเงินตัวนั้นหายไปไหนแล้ว นายคงไม่กินมันหมดภายใน 3 วันแน่ใช่ไหม?" หลังจากชวนคุยไปได้สักพักหม่าหมิงจวิ้นก็ถามคำถามที่เขาสงสัยอยู่
"ฉันเอาให้สัตว์เลี้ยงกินหมดแล้ว" หานเซิ่นตอบ
แค่ก...แค่ก!
หม่าหมิงจวิ้นสำลักน้ำที่เขากำลังดื่ม นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้ยินว่ามีคนเอาเนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิให้สัตว์เลี้ยงกิน
ซูซินเหมยมองหานเซิ่นด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ "คุณบอกว่าคุณเอาเนื้อของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิให้สัตว์เลี้ยงกินงั้นหรอ?"
"มีปัญหาอะไรงั้นหรอ?" หานเซิ่นถาม
หม่าหมิงจวิ้นรีบพูด "เนื่องจากพี่หานถึงขนาดให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิกับสัตว์เลี้ยงตัวนั้น มันคงเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่ธรรมดาแน่ พอจะเรียกมันออกมาให้พวกเราเปิดหูเปิดตาหน่อยได้ไหม?"
หม่าหมิงจวิ้นและซูซินเหมยไม่อยากเชื่อว่ามีคนที่ทำแบบนั้นจริงๆ แต่กระนั้นทอร์นาโดวูฟมันก็หายไปจริงๆ และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่หานเซิ่นจะกินมันหมดด้วยตัวคนเดียว สัตว์เลี้ยงดูจะเป็นคำอธิบายที่เป็นไปได้
แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นสัตว์เลี้ยงแบบไหนกัน เจ้าของถึงขนาดให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิมันกิน! แม้ว่าหม่าหมิงจวิ้นจะมีสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ แต่เขาก็จะไม่มีทางให้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิมันกินแน่
"มันก็แค่สัตว์เลี้ยง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม
"พวกเราอยากรู้มากว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงแบบไหนถึงสมควรจะให้กินเนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ" ซูซินเหมยยังคงไม่เชื่อว่าหานเซิ่นจะทำแบบที่พูดจริงๆ
"ก็ได้ แต่การจะให้สัตว์เลี้ยงของฉันโชว์ตัว มันจะต้องมีค่าธรรมเนียมเป็นวิญญาณอสูรกลายพันธ์ ถ้าเธอจ่ายมา ฉันก็จะโชว์ให้เธอดูตามที่ต้องการ" หานเซิ่นพูด