ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 272 ผลึกพลังชีวิต
ในที่สุดหานเซิ่นก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถทำอะไรลูกสิงโตได้ เพราะอาวุธของเขาระดับต่ำเกินไป ถึงมันจะเพิ่งเกิด แต่มันก็เป็นมอนสเตอร์ระดับขั้นสุดยอด
'หรือว่าคริสตัลสีดำที่ได้มาจากดวงทมิฬเองก็เป็นผลึกพลังชีวิตของมอนสเตอร์ขั้นสุดยอดด้วย?'
แต่ไม่นานหานเซิ่นก็ต้องล้มเลิกความคิดนั้นไป
คริสตัลสีดำไม่ได้ละลายเหมือนกับผลึกพลังชีวิตโกลเด้นโกรวเลอร์ อีกทั้งขนาดมันยังเล็กกว่ามาก ถ้ามันละลายได้มันคงหมดไปตั้งนานแล้ว แต่จนกระทั่งตอนนี้ขนาดของมันยังไม่เปลี่ยนแปลง
หานเซิ่นไม่ได้มีเวลามาคิดเรื่องนี้มาก เขาต้องรีบกินผลึกพลังชีวิตโกลเด้นโกรวเลอร์ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาหายจากอาการอิ่ม เขาจะกินต่อทันที เขาจะกินจนกระทั่งกินต่อไปไม่ไหวจริงๆถึงหยุด
เขาได้ยินเสียงในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า หานเซิ่นรู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิต หานเซิ่นคิดว่าการเดินทางครั้งนี้มันช่างคุ้มค่าจริงๆ
หานเซิ่นต้องใช้เวลากว่า 1 อาทิตย์ถึงจะกินผลึกพลังชีวิตหมด ซึ่งเขาได้รับจีโนพ้อยขั้นสุดยอดมาทั้งหมด 10 พ้อย ทำให้เขาประหลาดใจมาก
โดยปรกติแล้วต่อให้กินเนื้อของมอนสเตอร์ทั้งตัว เขาก็ยังไม่เคยได้จีโนพ้อยถึง 10 มาก่อน ดูเหมือนโกลเด้นโกรวเลอร์คงจะเป็นมอนสเตอร์ที่มีพลังสูงมากในหมู่มอนสเตอร์ขั้นสุดยอดด้วย และผลึกพลังชีวิตของมันก็คงจะอัดแน่นไปด้วยพลังชีวิตทั้งหมดของมัน
หานเซิ่นลองกลับไปที่ปากปล่องภูเขาไฟ และพยายามจะกินเนื้อของโกลเด้นโกรวเลอร์ที่ตายไปแล้ว แต่ไม่นานเขาก็พบว่าไม่สามารถทำอะไรเนื้อของมันได้เลย เขาไม่มีทางกินเนื้อของสิงโตตัวใหญ่นี่ได้
แม้หานเซิ่นจะรู้สึกขัดใจมากที่ต้องยอมทิ้งเนื้อที่มีค่าขนาดนี้ไป แต่เขาก็ไม่มีวิธีที่จะกินมันได้เลย เขาพยายามบอกกับตัวเองว่าเนื้อของมันอาจจะไม่ให้จีโนพ้อยเลยก็ได้ เพราะพลังของมันทั้งหมดคงอัดแน่นอยู่ในผลึกพลังชีวิตหมดแล้ว
'สงสัยจริงๆว่ามนุษย์คนแรกที่สามารถฆ่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิได้ พวกเขาทำได้ยังไง' หานเซิ่นครุ่นคิด แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุป ในก็อตแซงชัวรี่เขาไม่มีเน็ตให้เข้าไปค้นหาข้อมูลได้
หานเซิ่นบินออกจากเกาะไปอย่างไม่ลังเล เนื่องจากเขาฆ่าไม่สามารถลูกโกลเด้นโกรวเลอร์ได้ เขาไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป ที่สำคัญลูกโกลเด้นโกรวเลอร์กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว อีกไม่นานมันต้องมาฆ่าเขาแน่ ถ้าเขายังไม่รีบออกจากเกาะ
โชคดีที่เขามีปีกเลือดศักดิ์สิทธิ ไม่งั้นเขาจะไม่มีทางข้ามทะเลที่กว้างใหญ่ไปได้
ด้วยประสบการณ์ในตอนที่อยู่บนหลังของโกลเด้นโกรวเลอร์ หานเซิ่นได้เรียนรู้ว่าก็อตเเซงชัวรี่มันใหญ่โตและน่ากลัวแค่ไหน ทำให้ตอนนี้เขาต้องระวังตัวมากกว่าเก่า
หานเซิ่นคิดว่าการเดินทางในทะเลมันอันตรายกว่าที่เขาคิดมาก และตอนนี้เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าต้องไปทางไหน ตอนนี้เขาหลงทางโดยสมบูรณ์ ในทะเลมีมอนสเตอร์ที่น่ากลัวอยู่มากมาย แม้มอนสเตอร์ในทะเลไม่สามารถทำอันตรายเขาที่อยู่บนฟ้าได้ แต่เขาก็กลัวว่าอาจจะไปเจอกับฝูงนกเข้า
ดูเหมือนหานเซิ่นจะโชคดี เขาบินมาตลอด 2 วัน แต่เขายังไม่เจออันตรายเลย แถมเขายังสามารถฆ่าปลาระดับกลายพันธ์ ซึ่งให้จีโนพ้อยกลายพันธ์เขาเพิ่มขึ้นอีก ทำให้ตอนนี้หานเซิ่นมีจีโนพ้อยกลายพันธ์ทั้งหมด 86 จีโนพ้อยแล้ว
ที่โชคดียิ่งกว่านั้นคือในที่สุดเขาก็เจอเกาะแห่งหนึ่งที่มีเรือสมัยใหม่จอดอยู่
แม้เรือจะเป็นแบบที่ไม่มีเครื่องยนต์ เนื่องจากมันไม่สามารถนำมาใช้ในก็อตเเซงชัวรี่ได้ แต่วัสดุที่ใช้สร้างเรือทำมาจากเทคโนโลยีขั้นสูงและแพงมาก ข้างเรือถูกจารึกข้อความว่า 'เทพธิดาแห่งดวงจันทร์'
แต่กระนั้นเรือลำนี้ก็ได้รับความเสียหายยับเยิน และคงไม่สามารถใช้งานได้แล้ว
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับหานเซิ่น เนื่องจากมีเรือจอดอยู่ที่นี่ มันก็น่าจะมีคนอยู่ และอาจจะมีเมืองอยู่บนเกาะนี้หรือไม่ก็เกาะใกล้ๆอย่างแน่นอน ถ้ามีเมืองอยู่จริงๆละก็ เขาก็จะสามารถเทเลพอร์ตกลับไปที่โรงเรียน
หานซิ่นเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่หลายเดือนแล้ว และไม่เคยส่งข่าวกลับไปที่โรงเรียนเลย ตอนนี้เขาน่าจะพลาดการสอบปลายภาคเรียบร้อยแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องสอบมากนัก ที่เขากังวลคือเรื่องของจีเหยียนหรัน เธออาจจะเป็นห่วงเขาจนป่วยไปเลยก็ได้
เมื่อหานเซิ่นเข้าไปใกล้ๆ เขาก็เริ่มรู้สึกผิดหวัง เกาะนี้ไม่ได้ใหญ่มาก เขาสามารถมองเห็นได้ทั้งเกาะจากบนท้องฟ้า แต่เขาก็ไม่เห็นสิ่งก่อสร้างหรือตัวเมืองเลย
เขาบินลงบนเกาะ และเก็บปีกวิญญาณอสูรของเขา หานเซิ่นเตรียมจะหาสถานที่เหมาะๆเพื่อพักผ่อน แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นใครบางคนเดินออกมาจากป่า
เมื่อเห็นหานเซิ่น คนคนนั้นเหมือนจะประหลาดใจมาก เธอโบกมือให้หานเซิ่น และรีบวิ่งเข้ามา
บนเกาะนี้มีมนุษย์อยู่จริงๆ นั้นทำให้หานเซิ่นรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เขาเชื่อว่าเกาะนี้คงอยู่ไม่ไกลจากเมืองมากนัก
แม้ด้วยเทคโนโลยีของมนุษย์สามารถสร้างเรือที่ทันสมัยและใส่เครื่องเทเลพอร์ตมากับเรือได้เลย แต่โชคร้ายที่เทคโนโลยีหรือเครื่องยนต์ไม่สามารถนำมาใช้ในก็อตเเซงชัวรี่ได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเรือที่เอามาใช้ที่นี่ถึงใช้แรงลมเป็นหลักในการเดินทาง ทะเลเป็นสถานที่ที่อันตรายมากกว่าบนบก ไม่มีใครกล้าพอที่จะไปไกลๆด้วยเรือ
โดยปรกติแล้วเรือจะถูกใช้ในการออกล่ามอนสเตอร์ทางทะเลรอบๆเมือง ซึ่งมนุษย์มักจะเลือกมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ และอยู่ไม่ไกลจากเมือง
หานเซิ่นจ้องไปที่ผู้หญิงอายุประมาน 20 ปี เธอสวมชุดเกราะวิญญาณอสูรสีฟ้า เธอมองมาที่หานเซิ่นอย่างตื่นเต้น
"คุณมาจากเกาะกรีนใช่ไหม?" หญิงสาวถามหานเซิ่นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"ต้องขอโทษด้วย ผมไม่รู้ว่าเกาะกรีนที่ว่ามันคือที่ไหน" หานเซิ่นส่ายหัว และต้องการจะถามว่าเธอมาจากที่ไหน แต่ในเวลานั้นก็มีคนออกมาจากป่าเพิ่มอีก 3 คน พวกเขาอายุพอๆกับผู้หญิงที่กำลังพูดกับหานเซิ่นอยู่
พวกเขาทุกคนแสดงความตื่นเต้นออกมาทันทีที่เห็นหานเซิ่น ทุกคนถามหานเซิ่นด้วยคำถามมากมาย แต่คำถามส่วนมากก็คล้ายๆกับคำถามของผู้หญิงก่อนหน้านี้ 'นายมากจากเกาะกรีนรึเปล่า?'
"เสียใจด้วย ผมไม่ได้มาจากเกาะกรีนที่ว่า ผมมาจากสตีลอาเมอร์ เรื่อของผมล่ม และผมก็ลอยมาจนถึงที่นี่ ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน?"
เมื่อได้ยินคำตอบของหานเซิ่น คนพวกนั้นก็แสดงความผิดหวังออกมาทันที