ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 249 การแก้แค้น
"หัวหน้า เรากำลังจะไปสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ พวกเราอาจจะต้องบาดเจ็บ ฉันไม่คิดว่าพวกเราควรจะพาคนที่ไม่เกี่ยวข้องไปด้วย" หยางม่านลี่คัดค้านเมื่อเธอได้ยินว่าชิงจะไปด้วย
"หานเซิ่น นี่เป็นโอกาสที่ดี ผมอยากเห็นการล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิของคุณ ได้โปรดพาผมไปด้วย" เงื่อนไขในภารกิจไม่ได้กำหนดว่าชิงจะต้องไปด้วย ดังนั้นชิงเลยขอหานเซิ่นเป็นการส่วนตัว
"ที่ฉันแนะนำไปก็เพราะกังวลถึงความปลอดภัยเป็นหลัก" หยางม่านลี่พูด
"มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร พวกเราไปกันหมดนี่แหละ"
หานเซิ่นรู้ว่าหยางม่านลี่พูดถูก ถ้าพาชิงไปด้วย และเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น พวกเขาอาจจะรับผิดชอบไม่ไหว
แม้ว่าชิงกับหยวนจะเก็บจีโนพ้อยทุกชนิดยกเว้นเลือดศักดิ์สิทธิได้เต็มหมดแล้ว ด้วยเงินและอิทธิพลที่พวกเขามี แต่พวกเขายังขาดประสบการณ์ในการต่อสู้จริงอยู่มาก ซึ่งพวกเขาไม่มีประโยชน์อะไรในการต่อสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ
แต่หานเซิ่นเหมือนจะมีแผนอยู่ในใจ เขาเลยยอมให้ชิงตามไปด้วย
"ฮาฮา ม่านลี่ คุณควรจะเรียนรู้จากหัวหน้าให้มากกว่านี้นะ" ชิงพูดเหน็บแนม
หยางม่านลี่กัดฟันแต่ไม่ได้พูดอะไร เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ตอนที่ซินเสวียนยังเป็นหัวหน้าอยู่
หยางม่านลี่ยิ่งรู้สึกไม่ชอบการตัดสินใจของซินเสวียนที่เลือกหานเซิ่นมาเป็นหัวหน้ามากขึ้นไปอีก หานเซิ่นดูเหมือนเป็นคนไร้เหตุผลมาก เขาคิดจริงๆหรอว่าเขาจะฆ่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิได้?
พวกเขาทั้ง 4 คนเดินไปตามเส้นทาง โดยใช้สัตว์ขี่ของพวกเขา ผ่านไปแค่ 2 วัน พวกเขาก็เดินทางถึงจุดหมาย
"หานเซิ่น มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิอยู่ในป่านั้น มันดูเหมือนกับลิงที่มีความคล่องแคล่วที่น่าเหลือเชื่อมาก สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมันก็คือความเร็ว ถ้าแกมเบิลไม่ได้อยู่ด้วยตอนที่เราเจอมัน พวกเราอาจจะตายไปแล้ว" ชิงพูดด้วยความกลัว
หานเซิ่นพยักหน้า เขาได้ยินว่าแกมเบิลบาดเจ็บหนักจากภารกิจ เนื่องจากเขาไม่เคยถามแกมเบิล เขาเลยไม่รู้ว่าที่แกลเบิลบาดเจ็บก็เพราะมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวนี้
หยางม่านลี่พูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด "ครั้งสุดท้ายที่ฉันกับซินเสวียนมาตรวจสอบที่นี่ พวกเราพบว่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวนี้มีความเร็วที่สูงมาก เมื่ออยู่ในป่ายากมากที่พวกเราจะฆ่ามันได้ ถึงจะมากันกลุ่มใหญ่ก็ตาม และยิ่งภารกิจนี้พวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้ฆ่ามันได้โดยตรง ทำให้งานของพวกเรายิ่งยากขึ้นไปอีก"
หานเซิ่นมองไปทั่วป่า มีต้นไม้สูงกว่า 10 ฟุตอยู่เป็นจำนวนมาก แม้แต่แสงอาทิตย์ก็ไม่สามารถส่องผ่านลงมาได้ การต่อสู้กับมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิในความมืดเป็นเรื่องที่ยากมาก
ซินเสวียนเขียนบอกไว้ด้วยว่ามอนสเตอร์ตัวนี้แข็งแกร่งและเร็วมาก ถ้าในด้านความแข็งแกร่ง เธอพอจะรับมือได้ แต่เธอไม่สามารถรับมือกับความคล่องแคล่วของมันได้
แม้แต่ซินเสวียนยังเขียนบอกไว้แบบนั้น แสดงว่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิตัวนี้ มันต้องแข็งแกร่งจริงๆ
"ชิง หยวน โปรดรออยู่ข้างนอก ฉันจะเข้าไปข้างในกับม่านลี่ก่อน แล้วจะเรียกให้พวกนายเข้าไป ตอนที่พวกเราทำให้มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิเคลื่อนไหวไม่ได้สำเร็จแล้ว" หานเซิ่นบอกสองหนุ่ม และพาหยางม่านลี่เข้าไปในป่า
หยางม่านลี่คือสุดยอดนักธนู แต่ความสามารด้านธนูของเธอจะใช้ประโยชน์ไม่ได้มาถ้าเจอสิ่งแวดล้อมแบบนี้ แต่กระนั้นด้วยหน้าที่ ทำให้เธอต้องเชื่อฟังหานเซิน และตามเขาเข้าไปในป่า
เมื่อพวกเขาอยู่ที่ขอบของป่า หานเซิ่นหยุดและพูดกับหยางม่านลี่
"ม่านลี่ เธอเข้าไปก่อนเลย และล่อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิออกมา ฉันจะคอยระวังหลังให้เธอด้วยธนู ไม่ต้องกังวลฉันจะฆ่ามันทันที ถ้าเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี"
หยางม่านลี่อึ้ง ตอนนี้ในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำว่า 'แก้แค้น' หานเซิ่นคงหาทางแก้แค้นเธอแน่ ด้วยการที่มีต้นไม้อยู่เต็มไปหมดแบบนี้ แล้วเขาจะระวังหลังให้เธอได้ดีแค่ไหน? ในสถานการณ์แบบนี้นักธนูไม่น่าจะทำอะไรได้มาก
หยางม่านลี่คิดว่าความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือหานเซิ่นต้องการจะฆ่าเธอด้วยวิธีนี้
"นายพยายามจะกำจัดฉันให้พ้นทางใช่ไหม?" หยางม่านลี่กัดฟันและพูด
หานเซิ่นไม่อธิบายอะไรเพิ่ม เขายิ้มและพูด "เธอไม่มีสิทธิจะเลือก หรือว่าเธอคิดจะขัดคำสั่ง?"
หยางม่านลี่มองหานเซิ่นด้วยสายตาอาฆาต และเดินเข้าไปในป่า เธอแตกต่างจากหานเซิ่น เธอมาจากตระกูลทหาร และถูกสั่งสอนมาว่าคำสั่งของหัวหน้าถือเป็นที่สุด
ในป่านี้มีต้นไม้หนาแน่นมาก แทบจะไม่มีแสงส่องลงมาเลย หยางม่านลี่เรียกดาบวิญญาณอสูรกลายพันธ์ออกมา และเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ขณะที่เธอกำลังเดิน เธอคิดว่าเธอจะยื่นเรื่องขอย้ายออกจากหน่วย หลังจากที่เธอรอดชีวิตกลับไปได้
'ซินเสวียน เธอคิดผิดแล้ว ตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอออกไป เขาก็ตั้งใจจะเขี่ยฉันให้พ้นทาง นี่หรอที่เธอเรียกเขาว่าคนที่มีพรสวรรค์ และเลือกเขามาเป็นหัวหน้า?' หยางม่านลี่รู้สึกขมขื่นและโกรธในเวลาเดียวกัน นอกจากไม่ได้เป็นหัวหน้าแล้วยังต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่
ขณะที่เดินอยู่หยางม่านลี่ตัดสินใจหันหลังกลับไปดู แต่เธอไม่เห็นหานเซิ่นแล้ว ทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่าเขาต้องการกำจัดเธอแน่นอน
เมื่อเธอหันหน้ากลับมา ลิงสีดำขนาดใหญ่ก็โดดออกมาจากพุ่มไม้
ลิงตัวนี้ไวมาก มันมาถึงหน้าของเธอในชั่วพริบตา การที่เธอหันหลังกลับ ทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นมันได้ทัน ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่เธอจะหลบหรือวิ่งหนี เธอตัดสินใจใช้ดาบฟันไปที่ลิง
ถึงฝีมือดาบของเธอจะถือว่าดีเยี่ยม และเธอก็มีความแข็งแกร่งที่สูงมาก แต่เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ ยิ่งกว่านั้นยังไงเธอก็เป็นนักธนูที่ไม่ค่อยได้โดดเด่นเรื่องสู้ระยะใกล้
มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิจับอาวุธของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง อาวุธระดับกลายพันธ์ไม่ระคายผิวของมันเลย และมันก็ใช้มืออีกข้างจับที่คอของหยางม่านลี่
เมื่อเห็นกรงเล็บที่แหลมคมเหมือนกับมีดของมัน หยางม่านลี่ก็ถอดใจยอมแพ้ เธอถอนหายใจ 'บ้าเอ้ย ทำไมเราถึงต้องมาตายอย่างน่าทุเรศแบบนี้ด้วย?'
เมื่อเธอรู้สึกหมดหวังแล้ว เธอก็เห็นเหมือนกับมีสายฟ้าสีเงินตัดมือของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่อยู่ใกล้กับคอของเธอ มือของมอนสเตอร์ล่วงลงไปบนพื้น พร้อมกับเลือดที่กระจายออกมา
หานเซิ่นเคลื่อนไหวไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว ขณะที่มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิกำลังกรีดร้องอยู่
หยางม่านลี่มองดูหานเซิ่น เธอไม่รู้ว่าเขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เธอมองเขาด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ตอนนี้เธอยืนตัวแข็งทื่อไม่ขยับไปไหน
"เขาไม่ได้ต้องการจะกำจัดเราให้พ้นทางงั้นหรอ? เขามาปรากฏตัวตรงนี้ได้ยังไง?" หยางม่านลี่มองเห็นหานเซิ่นแบบลางๆ ตัวของหานเซิ่นเหมือนจะกลมกลืนไปกับสิ่งแวดล้อม หานเซิ่นเคลื่อนไหวอย่างว่องไว อาวุธสีเงินของเขาเหมือนกับกำลังเต้นระบ่ำ ในชั่วพริบตาแขนและขาของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิถูกตัดขาดทั้งหมด และมันเกือบจะขาดใจตายแล้ว