ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก
ตอนที่ 246 วิญญาณอสูรดอพเพลแกงเกอร์
ประเภทของวิญญาณอสูรบีทเทิลไนท์เลือดศักดิ์สิทธิ : ดอพเพลแกงเกอร์
หานเซิ่นงง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีวิญญาณอสูรประเภทนี้ เขาพยายามเรียกมันออกมา แต่ดูเหมือนว่าการเรียกแบบทำธรรมดาจะไม่ได้ผล
"ผมจะใช้วิญญาณอสูรประเภท ดอพเพลแกงเกอร์ ได้ยังไง?" หานเซิ่นพยายามหาวิธีอยู่นาน แต่ก็ไม่สามารถหาวิธีการใช้มันได้
เขาไม่มีเวลาทดลองมากนัก มันใกล้ได้เวลาที่เขาต้องกับกลับไปที่เมือง เพื่อกินมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่เขาให้คริสตัลสีดำมันกิน
หานเซิ่นตระหนักว่าเนื้อของเมจิกฮอร์นมีเยอะเกินกว่าที่เขาจะกินหมด ถึงจะมีปีกเลือดศักดิ์สิทธิ แต่เขาก็ไม่สามารถบินได้เร็วหนัก ด้วยการที่ต้องแบกเนื้อที่หนักกว่า 200 ปอนด์ไว้บนหลัง
หานเซิ่นเอาพวกกระดูกและอวัยวะภายในให้ร็อคเวิร์มเลือดศักดิ์สิทธิกิน ไม่งั้นเนื้อจะหนักเกินกว่าที่เขาจะแบกกลับได้
ระหว่างทางกลับ หานเซิ่นพยายามกินเนื้อเมจิกฮอร์นไปตลอดทาง และตอนนี้เขาแทบจะอ้วกเมื่อเห็นมัน
ถึงจะเบื่อมันขนาดไหน เขาก็ต้องพยายามกิน มันเป็นเนื้อของมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ เขาจะไม่ยอมเสียมันไปแม้แต่นิดเดียว
ในที่สุดหานเซิ่นก็ถึงขีดจำกัดแล้ว และเขาก็นึกถึงโฮลี่แองเจิล เขาเรียกโฮลี่แองเจิลออกมา และลองให้บาบิคิวเนื้อเมจิกฮอร์นกับเธอ
ครั้งนี้โฮลี่แองเจิงยอมรับเนื้อไป และเริ่มกินทันที เธอดูน่ารักและมีมารยาทมาก แต่กระนั้นเธอก็กินไม่หยุด เธอกินเนื้อไป 2 ปอนด์ในชั่วอึดใจ
หลังจากกินส่วนที่หานเซิ่นให้หมด สาวน้อยก็จ้องมองเนื้อส่วนที่เหลือ หานเซิ่นเลยตัดสินใจให้เธอกินเท่าไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ
ตอนนี้หานเซิ่นเหนื่อยที่จะกินมันแล้ว เขาไม่อยากฝืนกินมันอีกต่อไป และเขายังมีมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิอีกตัวที่ห้องของเขา
แม้ว่าภายนอกโฮลี่แองเจิลจะดูไม่ต่างจากสาวน้อยอายุประมาน 14-15 ธรรมดาๆ แต่ความหิวกระหายของเธอเหมือนกับมอนสเตอร์จริงๆ ในเวลา 1 ชั่วโมง หานเซิ่นกินเนื้ออย่างมากสุดก็ได้แค่ 1 ปอนด์ ในขณะที่โฮลี่เเองเจิลกินไปมากกว่า 12 ปอนด์แล้ว
'มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิคงจะหิวกระหายกันแบบนี้ทุกตัวเลยสินะ?' หานเซิ่นมองไปที่โฮลี่เเองเจิลด้วยความอิจฉา ถ้าเขาสามารถกินได้แบบเธอ เขาจะไม่ต้องกังวลเรื่องขนาดของมอนสเตอร์ที่ล่าได้อีกต่อไป
เพราะมันน่าเสียดายมากที่เขาไม่สามารถกินเนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิที่มีขนาดใหญ่ๆได้ อย่างเช่นเมจิกฮอร์นและร็อคเวิร์ม ไม่งั้นเขาคงจะได้จีโนพ้อยอีกหลายจีโนพ้อย
หานเซิ่นคิดว่าโฮลี่แองเจิลไม่น่าจะเติบโตขึ้นทันที หลังจากแค่กินเนื้อไปแค่นั้น แต่ดูเหมือนเธอจะโตขึ้นนิดหน่อย โดยเฉพาะหน้าอกที่ดูอวบอึ๋มขึ้น
'ถ้าเนื้อของมอนสเตอร์ชนิดนี้สามารถเพิ่มขนาดหน้าอกได้ละก็ ผู้หญิงจำนวนมากคงต้องการมาฆ่ามันแน่' หานเซิ่นคิด
หานเซิ่นได้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิจากการกินเนื้อเมจิกฮอร์นอีก 2 จีโนพ้อย ทำให้ตอนนี้เขามี 52 จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิแล้ว
ในที่สุดหานเซิ่นก็กลับถึงห้องของเขาที่สตีลอาเมอร์ มอนสเตอร์ที่เขาป้อนคริสตัลสีดำให้ ตอนนี้กลายเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิแล้ว หานเซิ่นฆ่ามัน และเอาเนื้อไปทำสตูทันที
หลังจากที่กินไปได้ 2 คำ หานเซิ่นก็ได้ยินเสียงบอกว่าเขาได้จีโนพ้อยเพิ่ม เขาคิด 'ต้องแบบนี้สิ ไม่ใช่ต้องทนกินเหมือนเนื้อเมจิกฮอร์น และไม่ค่อยจะได้อะไร'
หลังจากกินเนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิจนหมด หานเซิ่นก็ได้จีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิเพิ่มอีก 5 ทำให้ตอนนี้เขามีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด 57 แล้ว
หานเซิ่นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้วิญญาณอสูร ครั้งนี้เขาตัดสินใจป้อนคริสตัลสีดำให้มอนสเตอร์ชนิดอื่นบ้าง
....
ภายในโรงเรียนเหยี่ยวดำ ซื่อถูเซียงเกือบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว หลังจากที่หานเซิ่นเข้าไปในก็อคแซงชัวรี่ เธอก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย ซึ่งมันผ่านมา 3 เดือนแล้ว
ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาที่การแข่งขันธนูระดับกาแล็กซี่จะเริ่มขึ้นแล้ว และซื่อถูเซียงก็กลัวว่าหานเซิ่นอาจจะประสบอุบัติเหตุในก็อตเเซงชัวรี่
ใจหนึ่งเธอก็กลัวว่าเขาจะพลาดการแข่งที่สำคัญ ส่วนอีกใจเธอก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอัจฉริยะของโรงเรียน
เนื่องจากนักเรียนทุกคนต้องใช้ไอดีนักเรียนเวลาจะเข้า ออกจากก็อตเเซงชัวรี่ ซื่อถูเซียงจะรู้ทันที ถ้าหากเขากลับมา
วันนี้หลังจากที่ออกกำลังกายช่วงเช้าเสร็จ ซื่อถูเซียงก็ได้ยินจากหน่วยรักษาความปลอดภัยว่าหานเซิ่นกลับมาที่โรงเรียนแล้ว
ซื่อถูเซียงรีบไปหาหานเซิ่นทันที เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 'ในที่สุดเขาก็กลับมา ฉันคงต้องให้เขารีบฝึกซ้อมในช่วงเวลาที่เหลือ เขาหายไปถึง 3 เดือน ฝีมือของต้องตกลงไปแน่'
หลังจากกลับมาที่เหยี่ยวดำ หานเซิ่นต้องการไปเจอแฟนของเขาก่อนเป็นอันดับแรก แต่เขาถูกหยุดไว้โดยซื่อถูเซียง
"โค้ชซื่อถูเซียง!" หานเซิ่นเห็นซื่อถูเซียงรีบวิ่งเข้ามาหาเขา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"ตามฉันมา" ซื่อถูเซียงจับแขนของหานเซิ่น และลากเขาไป หานเซิ่นเป็นนักกีฬาที่สำคัญที่สุดของโรงเรียน ซื่อถูเซียงต้องการแน่ใจว่าเขาอยู่ในฟอร์มที่ดีที่สุด เธอตัดสินใจว่าจะฝึกซ้อมเขาด้วยตัวเอง
ซื่อถูเซียงรู้ระดับของหานเซิ่นดี เขาไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อมเทคนิคอะไรอีก เธอแค่กังวลว่าเขาเข้าไปก็อตเเซงชัวรี่นานเกินไป ซึ่งเขาอาจจะไม่คุ้นกับธนูเหมือนเดิม เธอต้องการให้เขาได้ฝึกซ้อมเพื่อเรียกฟอร์มเก่งกลับมา และทำให้แน่ใจว่าฝีมือของเขายังสมบูรณ์แบบเหมือนเดิม
"โค้ชครับ ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อมเต็มรูปแบบ แค่ยืดเส้นยืดสายสักหน่อยก็พอแล้ว" หานเซิ่นรีบพูดเขาไม่อยากจะเสียเวลา
หานเซิ่นใช้ธนูอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว ธนูเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเขา ฝีมือเขาไม่มีทางตก
"10 เป้าเคลื่อนที่ ถ้าเธอสามารถเอาชนะฉันได้ เธอจะไม่ฝึกก็ได้"
ซื่อถูเซียงพูดพร้อมกับส่งธนูฝึกซ้อมให้หานเซิ่น
"โค้ช ผมว่ามันไม่ยุติธรรมนะครับ คุณวิวัฒนาการแล้ว ทั้งความแข็งแกร่ง ความเร็วและปฏิกิริยาตอบสนอง คุณเหนือกว่าผมหมด ที่สำคัญถ้าเกิดผมเอาชนะได้ คุณอาจจะรู้สึกแย่ที่ต้องแพ้มาคนที่ยังไม่วิวัฒนาการ" หานเซิ่นพูด
ซื่อถูเซียงชะงักไปชั่วครู่ เธอยอมรับว่าที่หานเซิ่นพูดมานั่นไม่ผิด มันไม่ยุติธรรมจริงๆ แต่เธอก็ไม่คิดว่าหานเซิ่นจะตอบกลับมาแบบนี้