ตอนที่ 232 ซาจิทาเรียส

หลังจากกลับมาที่สถานีเทเลพอร์ต หานเซิ่นก็เดินไปที่อุปกรณ์จำลองภาพโฮโลแกรม และเข้าไปในสนามฝึกซ้อมที่ซินเสวียนจัดไว้ให้

ซินเสวียนไม่ต้องการให้พวกเขาแข่งกันในสตีลอาเมอร์ เนื่องจากเธอไม่อยากให้คนอื่นๆเห็นผลการแข่งขัน

ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้ คนนั้นอาจจะรู้สึกอับอายต่อหน้าลูกน้อง ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ซินเสวียนต้องการให้เกิดขึ้น พวกเขาต่างก็เป็นระดับหัวหน้าที่เธอเลือกมาเอง

หานเซิ่นล็อคอินเข้าไปในแพลตฟอร์มที่เรียกว่า ซาจิทาเรียส มันคือชุมชนของพวกนักธนู หลังจากล็อคอินเข้ามาแล้ว เขาก็ถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มของผู้ยังไม่วิวัฒนาการ

ซินเสวียนกับหยางม่านลี่รอเขาอยู่ในนั้นเรียบร้อยแล้ว หานเซิ่นรีบส่งขอเป็นเพื่อนพวกเธอทันที
จากนั้นซินเสวียนก็เชิญหานเซิ่นเข้ามาในห้อง

"นี่คือหนึ่งในเกมที่คลาสสิคที่สุดในซาจิทาเรียส มันเรียกว่า นกขาวในป่า นายจะเห็นเส้นทางในป่า ซึ่งมีความยาวประมาณ 2 ไมล์ เมื่อนายเดินไปตามทางจะมีนกสีขาวและดำอยู่บนต้นไม้ นายไม่สามารถยิงนกสีขาวได้ ต้องยิงแค่นกสีดำ ถ้านายพลาดยิงไปโดนนกสีขาว เกมจะโอเวอร์ทันที ซึ่งพวกเราจะตัดสินผลแพ้ชนะโดยดูจากจำนวนของนกสีดำที่ยิงได้ ถ้าจำนวนเท่ากันก็จะดูจากเวลาว่าใครยิงเสร็จก่อน พวกเธอมีคำถามอะไรไหม?" หลังจากอธิบายซินเสีวยนก็มองที่พวกเขา

"ไม่" หยางม่านลี่กับหานเซิ่นตอบพร้อมกัน

"โอเค งั้นเริ่มกันเลย"
หานเซิ่นและหยางม่านลี่เดินเข้าไปในป่านกขาวทันที

แม้ว่าซินเสวียนจะไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ผลลัพธ์ในการแข่ง แต่คนอื่นก็อาจจะเห็นพวกเขาได้ ถ้าพวกเขาเข้ามาในซาจิทาเรียส

ซูเสี่ยวเฉียวมักจะเข้ามาในซาจิทาเรียสบ่อยๆ เพื่อฝึกฝนการยิงธนู ถึงจะเป็นแค่กิจกรรมยามว่าง แต่ซาจิทาเรียสก็สนุกกว่าการยิงธนูกับเป้าจริงมาก ตอนที่ซูเสี่ยวเฉียวฝึกเสร็จ เขาก็เห็นซินเสวียน หานเซิ่นและหยางม่านลี่อยู่ในซาจิทาเรียสพร้อมกัน ทำให้เขาช็อคมาก

"ทำไมพวกเขาทั้ง 3 คนถึงล็อคอินเข้ามาในซาจิทาเรียสพร้อมกันแบบนี้? พวกเขากำลังจะทำอะไร?" ซูเสี่ยวเฉียวอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที และตามพวกเขาเข้าไปในห้องเล่นเกม

ห้องเกมเปิดสำหรับทุกคนอยู่แล้ว แต่หลังจากเข้ามาในห้อง สิ่งที่ผู้เข้าดูจะเห็นคือมุมมองของผู้เล่น ซูเสี่ยวเฉียวเห็นหานเซิ่นกับหยางม่านลี่เข้าไปในป่านกขาวด้วยความลังเล

เนื่องจากเขาเห็นในมุมมองของผู้เล่น ซูเสี่ยวเฉียวไม่สามารถดูพวกเขา 2 คนพร้อมกันได้ ซูเสี่ยวเฉียวหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะเลือกดูหานเซิ่น

ไม่ใช่เพราะว่าซูเสี่ยวเฉียวคิดว่าหานเซิ่นฝีมือเหนือกว่า แต่เป็นเพราะว่าทุกคนในทีมบูลอายต่างก็รู้ฝีมือของหยางม่านลี่ดีอยู่แล้ว ซูเสี่ยวเฉียวไม่แน่ใจเกี่ยวกับฝีมือของหานเซิ่น ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะดูหานเซิ่น

หลังจากที่ซูเสี่ยวเฉียวเลือกดูในมุมมองของหานเซิ่น เขาก็เห็นหานเซิ่นกำลังรอให้การทดสอบเริ่ม

ซูเสี่ยวเฉียวคุ้นเคยกับห้องเล่นเกมนี้เป็นอย่างดี เนื่องจากเขาเคยฝึกซ้อมมาหลายครั้งแล้ว

การทดสอบนี้มันทั้งง่ายและยากในเวลาเดียวกัน ผู้เล่นจะเดินอย่างเดียวโดยไม่ต้องยิงนกเลยก็ได้ เพื่อรอให้คูแข่งยิงพลาดแล้วเกมโอเวอร์ไปเอง อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้เล่นยิงนกสีดำได้จำนวนไม่มากพอหรือฆ่านกสีดำช้าเกินไป ระดับจะเปลี่ยนให้เป็นเวลากลางคืน ซึ่งจะทำให้พวกเขายิงพลาดง่ายยิ่งขึ้น

นกสีดำบางตัวจะบินเร็วมาก และบางครั้งก็บินมาในทิศทางที่แตกต่างกัน ซึ่งสร้างความท้าทายให้กับปฏิกิริยาตอบสนองของนักธนูมาก

ยิ่งกว่านั้นนกสีขาวบางตัวจะปรากฏขึ้นมาแบบสุ่ม เพื่อเพิ่มระดับความยากขึ้นไปอีก ซึ่งถ้ายิงถูกนกสีขาว เกมจะโอเวอร์ทันที และนักธนูคนนั้นจะไม่ได้เลยสักคะแนนเดียว

ตามที่ระบบตั้งเอาไว้ ในป่าจะมีนกสีดำอยู่ทั้งหมด 1000 ตัว ซึ่งที่อยู่และทิศทางการบินของพวกมันจะถูกสุ่ม ไม่มีรูปแบบที่ตายตัว

ดังนั้นมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะคาดการณ์การเคลื่อนไหวของพวกมันล่วงหน้าได้

แต่โชคดีอยู่อย่างก็คือเกมนี้จะมีลูกธนูให้อย่างไม่จำกัด ถ้าเป็นในชีวิตจริง การแบกลูกธนู 1000 ลูกคงจะลำบากมาก

ซูเสี่ยวเฉียวปรกติจะได้ระดับD และบางครั้งจะได้ระดับC ถ้าใครก็ตามสามารถฆ่านกได้มากกว่า 90% และฆ่าได้ตามเวลาที่ระบบตั้งไว้ คนคนนั้นจะได้ระดับ A

แต่ระดับที่สูงที่สุดในเกมนี้คือระดับS ซึ่งแทบจะไม่มีใครได้ระดับนั้นเลย นกสีขาวต้องห้ามตายและนกสีดำทั้งหมดต้องถูกฆ่าอย่างรวดเร็ว ถ้าทำทุกอย่างตามนี้ได้ คนคนนั้นก็จะได้ระดับS

ในประวัติศาสตร์มีเพียงแค่คนเดียวที่เคยได้ระดับS ในหมู่ผู้ที่ยังไม่วิวัฒนาการ คนคนนั้นคือนักธนูอาชีพ เขาฝึกฝนอย่างหนักมาตั้งแต่เด็กๆ และตอนนี้ เขาคือโค้ชธนูที่ดีที่สุดของกองทัพ

"แม้เซิ่นจะยิงธนูเก่งกว่าผม แต่ผมไม่เชื่อว่าเขาจะได้ระดับA ดูแล้วเขาน่าจะได้สักระดับB" ในขณะที่ซูเสี่ยวเฉียวกำลังคำนวณคะแนนที่หานเซิ่นน่าจะได้ การทดสอบของหานเซิ่นก็เริ่มต้นขึ้น

ตอนนี้เวลากำลังนับถอยหลัง หานเซิ่นยืนอยู่หน้าทางเข้าป่านกขาวและง้างธนูรอ

ทันทีที่เกมเริ่มขึ้น เขาเดินและยิงธนูออกไปพร้อมๆกัน เหมือนกับว่าเขาไม่ได้หันไปมองเป้าหมายเลย

เขายิงออกไปอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด ขณะเดินไปด้วย แทบจะไม่มีลอยต่อระหว่างลูกธนูที่เขายิงออกไปเลย มันถูกยิงกระจัดกระจายออกไปทุกทิศทาง