ตอนที่ 121 ปราบเรียบ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หน้าของซื่อจื้อคังก็ซีดทันที ตาของเขาเบิกกว้างและมือของเขาสั่น
"เซิ่น เวรเอ้ย เอ็งเป็นเคนชิโร่กลับชาติมาเกิดรึไงฟ่ะ?"

เมื่อเห็นความเร็วในการเคลื่อนไหวของมือหานเซิ่น ซื่อจื้อคังก็ยิ่งช็อคขึ้นไปอีก เขาเริ่มตื่นตระหนกจนไม่สามารถจิ้มนิ้วไปที่จุดไหนได้เลย

"จื้อคัง นายนี่มันร้องเหมือนหมูถูกเชือดเลย เลิกเวอร์สักทีเถอะ"
ลู่เหมินยังคงเล่นออนไลน์อยู่ แต่เหมือนซื่อจื้อคังจะทำให้เขาเสียสมาธิ

ซื่อจื้อคังยอมแพ้ และมองดูมือของหานเซิ่นที่กำลังเคลื่อนไหวเหมือนกับเต้นระบำ เขาไม่ต้องการเล่นอีกต่อไปแล้ว

ซื่อจื้อคังหันมาพูดกับลู่เหมิน "เซิ่นเป็นสุดยอดฝีมือจริงๆ ฉันเชื่อว่าในห้องเราไม่มีใครสู้มันได้"

ลู่เหมินหันมาพูด "นายแพ้เพราะนายอ่อนเองรึป่าว อย่าคิดว่าคนอื่นจะอ่อนแบบนายสิ"

"เหมิน ถึงนายจะดีกว่าฉันแค่นิดหน่อยก็อย่าเพิ่งทำคุยไป เพราะต่อให้นายมาเล่นกับเซิ่นแทนฉัน นายก็จะแพ้เขาเหมือนกัน" ซื่อจื้อคังเริ่มขึ้นเสียง

"เดี๋ยวฉันจะโชว์ให้นายดูเองว่าใครคือของจริง ถ้าฉันชนะเดือนนี้นายต้องทำความสะอาดห้องแทนพวกเราทั้งเดือน?" ลู่เหมินพูด

ใบหน้าของซื่อจื้อคังเริ่มมีรอยยิ้ม แต่เขาต้องปกปิดมันไว้ เขาแกล้งทำเป็นลังเลและพูด
"ก็ได้ แต่ถ้านายแพ้นายก็ต้องทำเหมือนกัน"

"ไม่มีปัญหา รอให้ฉันเล่นจบเกมนี้ก่อนเถอะ"

ลู่เหมินเชื่อมั่นในตัวเองมาก เขาผ่านระดับผู้ยังไม่วิวัฒนาการ-9ได้แล้ว ซึ่งถือว่าค่อนข้างดีเลยทีเดียว แม้ว่าเขาจะไม่ได้เก่งที่สุด แต่ก็เข้าร่วมชมรมหัตถ์พระเจ้าได้สบายๆ

นอกจากนี้การที่พวกเขาอยู่หน่วยธนู ซึ่งเป็นหน่วยที่ไม่ได้ต้องการความเร็วอะไรมาก โดยปรกติแล้วพวกนักเรียนธนูจะเล่นเกมนี้ไม่เก่งสักเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่หานเซิ่น

ลู่เหมินคิดว่าไม่มีเพื่อนร่วมห้องคนไหนเอาชนะเขาได้ และที่ซื่อจื้อคังแพ้หานเซิ่นก็เพราะว่าฝีมือของเขานั้นอ่อนหัด ใครๆก็สามารถเอาชนะเขาได้ ดังนั้นลู่เหมินไม่เชื่อคำพูดของซื่อจื้อคังที่ว่าหานเซิ่นนั้นเก่ง

ลู่เหมินเพิ่งจะเล่นจบเกม และคะแนนก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา
"เห็นไหม? ดูชัยชนะนี่ 63 ต่อ 45 ฉันเป็นอัจฉริยะ"

"นั่นมันไร้ประโยชน์ เดี๋ยวถ้านายเล่นกับเซิ่น นายก็รู้เอง"
ซื่อจื้อคังยิ้ม และหันไปมองหานเซิ่น
"เซิ่น นายไม่อยากทำความสะอาดใช่ไหม? ถ้านายชนะหมอนี่ได้ พวกเราจะสบายไป 1 เดือน"

หานเซิ่นยิ้มและพูด "ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง"

ลู่เหมินชวนหานเซิ่นเข้ามาในห้องเล่นเกม และพูดอย่างสบายๆ
"เซิ่น ชื่อไอดีนายจะทำให้นายลำบาก ถ้าไม่เชื่อฉันนายลองไปเล่นออนไลน์ดู คงมีคนอยากจะสั่งสอนนายเต็มไปหมด"

"แบบนั้นก็สนุกสิ" หานเซิ่นยิ้ม

"ความล้มเหลวก็ไม่ได้แย่เสมอไป มันจะช่วยให้นายพัฒนา"
ลู่เหมินกดเริ่มเกม เขาหยิบขวดน้ำขึ้นดื่มอย่างช้าๆ ขณะกำลังดื่ม เขาก็ยั่วยุซื่อจื้อคัง
"จื้อคัง รอดูฉันจะชนะเซิ่นด้วยมือข้างเดียว"

"เยี่ยม เหมิน เยี่ยมมาก" ซื่อจื้อคังยืนกอดอก เขากำลังรอดูใบหน้าของลู่เหมินตอนแพ้อย่างหมดรูป 'ทุกคนเขาก็ใช้มือเดียวในโหมดดวลกันเป็นปรกติอยู่แล้ว ฉันจะรอดูนาย' ซื่อจื้อคังคิดในใจ

"แน่นอน" ลู่เหมินพูดอย่างภูมิใจ เขาไม่ได้ตระหนักว่าซื่อจื้อคังไม่ได้ต้องการจะชื่นชมเขา

พอการนับถอยหลังจบลง ก็มีจุดปรากฏขึ้นมา ลู่เหมินก็ไม่ได้วางขวดน้ำลงแต่อย่างใด เขายื่นมือไปสัมผัสจุดขณะดื่มน้ำ เขาไม่ได้ให้ความสนใจมือของหานเซิ่นเลย

เขารู้สึกว่าแค่เล่นแบบสบายๆ เขาก็ชนะหานเซิ่นได้อย่างแน่นอน เพียงแค่จุดปรากฏขึ้นมาไม่กี่จุด เขาก็เหลือบไปดูหานเซิ่น และรู้สึกว่าความเร็วมันผิดปรกติ

เมื่อมองดูชัดๆเขาก็ต้องตกตะลึง เขาลืมแม้จะกระทั่งวิธีจิ้มให้โดนจุด ขวดน้ำยังคงคาอยู่ที่ปากของเขา เขาค้างอยู่ในท่านั้นโดยที่ไม่ขยับอยู่พักใหญ่

มือของหานเซิ่นกำลังเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ ราวกับว่าเขาลงโปรแกรมลับบางอย่างเข้าไป ทุกจุดที่ปรากฏขึ้นมาหายไปจนหมด

ลู่เหมินเลือกระดับผู้ยังไม่วิวัฒนาการ-10 ซึ่งเป็นระดับที่สูงกว่าระดับที่เขาเล่นได้ เขาไม่สามารถเคลียร์แม้แต่จุดที่อยู่ฝั่งของเขาได้ ขณะที่หานเซิ่นเคลียร์ฝั่งของตัวเองจนหมด และก็ข้ามมาเคลียร์ฝั่งของเขาด้วย ซึ่งดูเหมือนว่าเขายังดูสบายๆอยู่เลย

"เหมิน ไหนบอกว่าจะชนะเซิ่นด้วยมือข้างเดียวไง? ตอนนี้จะใช้ 2 มือช่วยก็ได้นะ ฮาฮา.."
ซื่อจื้อคังมองดูใบหน้าช็อคๆของลู่เหมิน และก็หัวเราะออกมา

"เซิ่น นายเคยผ่านระดับผู้ยังไม่วิวัฒนาการ-10งั้นหรอ?" ลู่เหมินถาม

"ใช่" หานเซิ่นตอบอย่างสบายๆ ความจริงแล้วเขาผ่านระดับผู้วิวัฒนาการ-4 เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นระดับที่สูงกว่าระดับผู้ยังไม่วิวัฒนาการ-10 อยู่หลายขั้น

"เชี่ยย!" ลู่เหมินเลิกเล่น และก็ร้องออกมา

"บ้าชัดๆ ใครจะไปชนะได้ จื้อคัง นายหลอกฉันนี่หว่า"

"นายเป็นคนพูดเรื่องทำความสะอาดขึ้นมาเองไม่ใช่หรอ?" ซื่อจื้อคังพูด

"ผู้ยังไม่วิวัฒนาการ-10? เซิ่นมาลองเล่นกันหน่อยสิ" จางหยางได้ยินที่พวกเขาคุยกัน และรู้สึกมีไฟขึ้นมาทันที

หลังจากนั้น หานเซิ่นก็เอาชนะจางหยางได้อย่างง่ายดาย ระดับของจางหยางนั้นดีกว่าลู่เหมินเล็กน้อย พวกเขาทั้งคู่น่าจะอยู่แถวระดับผู้ยังไม่วิวัฒนาการ-9

"ขอลองอีกครั้ง" จางหยางยังไม่ยอมแพ้
เมื่อเขาแพ้อีกครั้ง

"ขอลองอีกครั้ง" จางหยางต้องการเล่นอีกครั้ง
เมื่อเขาแพ้อีกครั้ง

"อีกครั้ง" หัวของจางหยางเกือบจะไหม้แล้ว

"พี่ชาย พอแค่นี้ดีกว่าจะนับว่าผมแพ้ก็ได้" หานเซิ่นขอถอนตัว

"ในที่สุด ฉันก็เจอคู่ต่อสู้ที่คู่ควร เซิ่น เป็นการต่อสู้ที่ดีจริงๆ!" จางหยางพูดอย่างตื่นเต้น และลากหานเซิ่นกลับไปเล่นต่อ
เมื่อลู่เหมินกับซื่อจื้อคังเห็นก็หัวเราะคิ๊กคัก

"จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ผมต้องเล่นสุดฝีมือให้เขาเห็นสักครั้ง เขาจะได้ไม่อยากเล่นกับผมอีก" ตาของหานเซิ่นเริ่มลุกเป็นไฟ