ตอนที่ 117 วิญญาณอสูรเปลือกหยก

หลังจากเสร็จสิ้นที่ขั้นตอนทุกอย่าง หานเซิ่นก็ยังไม่ได้ไปที่โรงเรียน เขาต้องการกลับไปที่สตีลอาเมอร์ก่อนที่โรงเรียนจะเปิดภาคเรียน ไม่งั้นเขาจะไม่มีเวลาว่างยาวๆแบบนี้อีก เขาต้องเข้าร่วมโปรแกรมการฝึกซ้อมหลายอย่าง และจะไม่สามารถเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ได้เป็นเวลาครึ่งเดือนหรืออาจจะนานกว่านั้น

หานเซิ่นโทรไปหาหลินเป้ยเฟิง เพื่อถามเขาเกี่ยวกับเส้นทางที่เขาใช้เดินทางจากเมืองกลอรี่ไปเมืองสตีลอาเมอร์ และหานเซิ่นยังหาข้อมูลทางเน็ตเพิ่มเติมด้วย

เพราะว่าเมืองกลอรี่นั้นอยู่ใกล้เมืองสตีลอาเมอร์มากที่สุด จึงมีคนเดินทางไปมาระหว่าง 2 เมืองนี้อยู่พอสมควร

ด้วยประสบการณ์และข้อมูลทั้งหมด หานเซิ่นก็เข้าใจเส้นทางกลับไปสตีลอาเมอร์

หานเซิ่นเลือกเส้นทางที่ดูอันตรายกว่าเส้นทางอื่น แต่สำหรับหานเซิ่นแล้วไม่มีปัญหาอะไร เพราะเส้นทางที่ใกล้ที่สุดนั้นต้องผ่านหนองน้ำแห่งความมืด ซึ่งเขาคุ้นเคยดีอยู่แล้ว เขาสามารถบินผ่านไปได้แบบสบายๆ

"เซิ่น นายยังอยู่ในเมืองกลอรี่ใช่ไหม? นายช่วยซื้อวิญญาณอสูรเปลือกหยกในเมืองกลอรี่มาให้ฉันได้ไหม? เดี๋ยวฉันโอนเงินไปให้นายก่อน" หลินเป้ยเฟิงถาม

 

"มันเป็นวิญญาณอสูรแบบไหน?" หานเซิ่นถาม

"มันเป็นวิญญาณอสูรชุดเกราะระดับโบราณ ซึ่งสามารถหาได้ทั่วไปที่เมืองกลอรี่ แต่ที่เมืองสตีลอาเมอร์นั้นหาชุดเกราะได้ยากมาก ถ้านายสามารถนำมันกลับมาที่สตีลอาเมอร์ได้ นายจะขายได้กำไรเป็นเท่าตัว"
หลินเป้ยเฟิงพูดอย่างตื่นเต้น "เซิ่น ฉันจะออกเงินให้เอง ส่วนนายก็ออกแรงละกัน แล้วเรามาแบ่งกำไรกันคนละครึ่ง ฟังดูเข้าท่าใช่ไหม?"

"ตกลงเอาตามนั้นเลย แต่นายต้องโอนเงินมาให้ผมก่อนนะ ช่วงนี้ผมค่อนข้างช็อต คงจะออกเงินก่อนไม่ได้"
หานเซิ่นพูดความจริงไป เขาเหลือเงินน้อยมากหลังจากที่จ่ายค่าครูสอนพิเศษและอาหารเสริมให้หานเหยียน และเขาเองก็เพิ่งจ่ายค่าเล่าเรียนเหยี่ยวดำไปด้วย

"ฮาฮา แน่นอน ฉันจะโอนเดี๋ยวนี้แหละ จริงๆแล้วมีอีกหลายอย่างที่น่าสนใจในเมืองกลอรี่ ถ้านายมีเวลา ฉันจะลองหาข้อมูลให้"
หลินเป้ยเฟิงพูดอย่างกระตือรือร้น

"เอาไว้คราวหน้าดีกว่า ตารางเวลาของผมแน่นมาก ผมต้องรีบกลับไปที่สตีลอาเมอร์ให้เร็วที่สุด ไม่งั้นถ้าโรงเรียนทหารเปิดภาคเรียนแล้วผมจะไปเรียนไม่ทัน" หานเซิ่นพูด

"เซิ่น ฉันใช้ต้องความพยายามมากนะกว่าจะหานายเจอ ขณะที่นายจะหนีฉันไปที่โรงเรียนทหาร ฉันต้องตามนายไปที่นั้น" หลินเป้ยเฟิงเกือบจะร้องไห้

"ทำไมนายเอาตัวเองมาลำบาก? ด้วยสถานะทางครอบครัวและเส้นสายของนาย นายแทบจะไม่ต้องไปอยู่แนวหน้าอยู่แล้ว"
หานเซิ่นหยุดชั่วครู่และพูด
"และที่สำคัญ การสอบเข้ามันก็ใกล้จะจบลงแล้ว"

"เอ่อ.. งั้นลืมมันไป เดี๋ยวฉันจะโอนเงินไปให้นาย" หลินเป้ยเฟิงรู้สึกหดหู่

ไม่นานหานเซิ่นก็ได้รับเงินจากหลิเป้ยเฟิง ซึ่งเขาโอนมา 12 ล้านดอลลาร์ ถึงแม้ราคาวิญญาณอสูรที่เขาพูดถึงจะมีราคาแค่หลักแสน แต่เขาต้องการให้หานเซิ่นซื้อไปให้มากที่สุด

แม้ว่าเขาจะสามารถซื้อมันได้หลายดวง แต่เขาก็ไม่ต้องการเสียเวลามาก เพราะเขาต้องรีบกลับสตีลอาเมอร์ เขายอมเสียเวลาได้อย่างมากก็แค่วันเดียว

การหาซื้อง่ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก เมืองกลอรี่มีวิญญาณอสูรเปลือกหยกอยู่มากมายจริงๆ ในตอนแรกเขาสามารถซื้อมันด้วยราคาแค่ 5-6 หมื่นดอลลาร์ แต่ต่อมาราคาก็สูงขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากเขากว้านซื้อมาเป็นจำนวนมาก

ในวันเดียวหานเซิ่นซื้อวิญญาณสูรเปลือกหยกมาได้ทั้งหมด 187 ดวง ซึ่งเป็นจำนวนที่มหาศาลมาก

ถ้ามีเวลาเขาก็อยากจะใช้เวลาอยู่ในเมืองกลอรี่นานกว่านี้ หลังจากที่เขากลับไปสตีอาเมอร์แล้ว เขาตั้งใจว่าจะหาเวลาว่างกลับมาที่นี่อีก

หลังจากเตรียมการหลายอย่าง ในที่สุดหานเซิ่นก็ออกเดินทาง การเดินทางราบลื่นอย่างน่าประหลาด ส่วนที่อันตรายที่สุดคือช่วงที่ผ่านหนองน้ำแห่งความมืด ซึ่งหานเซิ่นนั้นคุ้นเคยอยู่แล้ว ไม่นานเข้าก็ถึงเมืองสตีลอาเมอร์อย่างง่ายดาย โดยเขาใช้เวลาไม่ถึง 16 วัน

เหลือเวลาอีกไม่กี่วันโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว หานเซิ่นไม่ต้องการขาดเรียน ที่เขาสามารถเดินทางกลับมาได้เร็วขนาดนี้ เพราะเขาใช้วิญญาณอสูรสำหรับขี่ระดับกลายพันธ์ ที่ได้มาจากเฉวียนเกอ มันเป็นอสูรที่มี 3 ตา แข็งแรงเหมือนกับวัว มันพาเขาวิ่งมาด้วยความเร็วสูงสุดตลอดทาง ยกเว้นช่วงที่เข้าไปในหนองน้ำแห่งความมืดที่เขาต้องบิน
ถ้าไม่มีมัน เขาจะไม่มีทางกลับมาที่สตีลอาเมอร์ได้ภายใน 1 เดือน

หลินเป้ยเฟิงเบิกตากว้างเมื่อเห็นหานเซิ่น
"เซิ่น นายกลับมาจากเมืองกลอรี่ได้ภายในครึ่งเดือนงั้นหรอ?"

"นี่วิญญาณอสูร นายเอามันไปขายได้เลย" หานเซิ่นส่งวิญญาณอสูรเปลือกหยกให้หลินเป้ยเฟิง

แม้ว่าเขาจะใช้เวลาเดินทางแค่ครึ่งเดือน แต่เขาแทบไม่ได้นอนเลย เขาต้องใช้วิชากายหยกเพื่อทำให้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา และในตอนนี้เขาเกือบจะสลบอยู่แล้ว เขารู้สึกมึน และไม่ต้องการจะพูดอะไรอีก เขาต้องการกลับไปนอนให้เร็วที่สุด

หานเซิ่นล้มตัวลงบนเตียงในห้องของเขาที่สตีลอาเมอร์ และหลับไป 2 วันเต็มๆ เมื่อตื่นขึ้นมา เขารู้สึกปวดเมื่อยอย่างมาก

หานเซิ่นใช้วิชากายหยกเพื่อฟื้นฟูกล้ามเนื้อ ไม่นานกล้ามเนื้อของเขาก็เริ่มเย็นและคลายตัวลง

ในขณะที่นั่งอยู่บนเตียง หานเซิ่นก็เหลือบไปเห็นอสูรที่เขาให้มันกินคริสตัลสีดำไป ขนของมันเปลี่ยนเป็นสีดำ และเปล่งประกายเหมือนกับหยกสีดำ มันมีขนาดใหญ่กว่าเดิมถึง 2 เท่า

"มันวิวัฒนาการเป็นมอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิแล้วหรอเนี่ย!"
หานเซิ่นเต็มไปด้วยความปีติยินดี เขาถือมีดและเดินตรงเข้าไปฆ่ามัน เขารู้สึกว่าปากของเขากำลังมีน้ำลายไหลออกมา ตอนนี้เขาหิวมากหลังจากหลับไปนาน และร่างกายของเขากำลังขาดพลังงาน เนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิจะต้องเป็นแหล่งพลังงานชั้นดีให้กับเขาได้อย่างแน่นอน